AlbumsRecensies

Eve Owen – Don’t Let the Ink Dry (★★★★): Kleurrijke droom

Vorig jaar bracht The National een zoveelste langspeler uit en voor dat album nodigde de groep enkele gastzangeressen uit. Een daarvan was Eve Owen en zij bracht onlangs haar eerste langspeler uit. Voor de productie kreeg de singer-songwriter hulp van Aaron Dessner van The National en ook Thomas Barlet (een pianist die al met onder andere St. Vincent samenwerkte) en Rob Moose (die al voor Bon Iver werkte). De vier singles die het album voor gingen, klonken telkens redelijk anders, dus hopen wij dat Owen deze nummers met elkaar weet te verbinden op haar debuutalbum.

Hoewel veel nummers wat elektronische invloeden kennen, is elektronica slechts weinig zo prominent aanwezig als op liedjes als “Mother“, “Lover Not Today” en “I Used To Dream In Color”. Toch blijven deze nummers heel wat weghebben van folkmuziek, het belangrijkste genre op dit album. Als je er al in slaagt om Eve Owen tot één genre te reduceren. Opener “Tudor” is dan weer een iets klassiekere folksong waarbij de percussie je bijna bij de keel grijpt. Owen verlaagt haar stem hier tijdens het refrein zodat een piano dartelt over de rest van muziek. De instrumentatie is niet alleen telkens goed doordacht en uitgebalanceerd, maar Owen maakt meteen duidelijk dat ze zich niet inhoudt op vlak van experimenteren.

Eve Owen laat doorheen het volledige album een kwetsbare kant van zichzelf zien. De tekst valt zoals vaak wat meer op bij nummers waar er muzikaal wat minder gebeurt, desalniettemin zijn nummers als “After The Love” ook muzikaal in orde. Op dat nummer zingt ze over de oorlog die gestart wordt eens de liefde voorbij is. De spanning waarover gezongen wordt, is voelbaar tot in de muziek. Wat later droomt Owen weg als ze over een geliefde zingt op “So Still For You” en ook wij dromen weg bij dit nummer. Net als het prachtige “Blue Moon” heeft dit nummer wat weg van Mazzy Star, al klinkt de stem van Owen helemaal anders dan de honingzoete stem van Hope Sandovall.

Naast kwetsbaarheid is melancholie ook iets wat vaak terugkeert en daar was debuutsingle “She Says” al een wonderbaarlijk voorbeeld van. Hoewel we dit nummer al vele malen afspeelden sinds het vorig jaar uitkwam, maakt het nummer ons nog steeds een beetje stil. Dit nummer is slechts één van de nummers waarbij we de wereld even vergeten en gewoon helemaal opgaan in de muziek. Op “29 Daisy Sweetheart” wordt de minimale piano ondersteund door ambientmuziek en een occasionele cimbaal. Hoewel de stem van Owen opnieuw mooi en kwetsbaar klinkt, weet ze niet helemaal te overtuigen. Op dit lied zoekt de singer-songwriter een sfeer op die iets te ver ligt van de rest van het album.

Don’t Let The Ink Dry staat vol met goeie nummers en er zijn er zelfs een aantal die de perfectie evenaren. Eve Owen flirt niet alleen met perfectie, maar legt ook veel contrasten in haar muziek. De muziek varieert van slechts een piano of gitaar tot een ‘volledige’ band en elektronische invloeden, maar ook tekstueel zoekt de zangeres uitersten op. Ze zingt over relaties die kapot lopen en relaties die uit de grond worden gestampt, dat alles bedekt met een laagje melancholie en een hoopvolle ondertoon. De singles lagen muzikaal dan wel niet in hetzelfde paadje, maar wanneer je het album beluistert, valt het allemaal op zijn plaats. Het is wel duidelijk dat Eve Owen meer is dan een zangeresje bij The National, want met dit album bewijst ze dat ze ook zelf in de spotlight kan staan.

Facebook / Instagram

Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.

1186 posts

About author
braaf zijn hé
Articles

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.