Yung Lean, tienervader van de hiphop van de jaren ’10, is het volgende decennium met standvastige tred binnengestapt. Het Zweedse figuur achter de wereldwijde Sad Boys beweging heeft op 23-jarige leeftijd een vierde studioalbum uit op zijn vaste label YEAR0001 met als steeds productie van Whitearmor en Yung Sherman. Starz is een creatieve ruimte die, zoals de artiest, niets heeft met conservatieve categorieën zoals genres en labels. Van de brutaal vernieuwende debuut-ep Lavender (2013) tot Leans laatste elektrificerende studioalbum Stranger (2017): wanneer je als artiest zo’n unieke sound voor jezelf hebt gecreëerd, is het niet verbazend dat je bij jezelf inspiratie gaat zoeken. Zo voelt Starz een beetje als een vroeg retrospectief. Een stap verder in het circus, zo staat het aangegeven op de Instagrampagina van Yung Lean.
Toch is hij absoluut meer artiest dan clown. In de aan het album voorafgaande videoclips voor de singles “Boylife in EU”, “Violence” en “Pikachu” die samen uitkwamen en opmerkelijkst in “Agenda” – een gefragmenteerde clip die met donkere en pijnlijke scènes over het uitsteken van ogen doet denken aan Buñuel en Dalì’s befaamde surrealistische kortfilm ‘Un Chien Andalou’ – neemt Yung Lean zijn performance serieus en bewijst hij zijn liefde voor het creatieve en onconventionele.
“Agenda” is ook de openingstrack voor Starz, dat dus een sterke aanvang geniet. Daarna valt de sound wat platter op het repetitieve “Yayo”, waarop eerder een verse van Playboi Carti voorkwam, die bij de officiële release verwijderd werd. Gelukkig wordt de draad snel weer opgepikt op “Boylife in EU”, een lied als een explosie in slow-motion, met ondertonen die voorzichtig, maar dankbaar op witch house grond treden. De videoclip voor dit derde nummer is ook het bekijken waard: de beelden waarin boezemvrienden Bladee en Ecco2k ronddartelen in kleurrijke jurken en maskers werden gebaseerd op dromen en tekeningen van Yung Lean.
Verdergaand op dat thema: de titeltrack van het album, een onverwachte samenwerking met lo-fi weirdo Ariel Pink, kan met het merendeel van de tracks waaronder “Outta My Head”, “Dance in the Dark” en “Acid at 7/11” omschreven worden als dromerig. Etherische melodieën en zachte beats zijn op de voorgrond, de lyrics belanden wat meer op de achtergrond. Toch betekent dat niet dat Lean ons niet binnenlaat in de vreemdste krochten van zijn brein. Op “Pikachu” erkent Lean dat hij met zijn unieke flow een hele generatie mumble- en SoundCloud rappers in vuur en vlam heeft gezet: ‘My style ain’t got no father like an orphan / Got your eyes and your smile, but I don’t feel like you’. In de track “Put Me in a Spell” wordt het album zacht neergelegd en herinnert Yung Lean zijn fans eraan dat ondanks alles hij nog steeds een Sad Boy is: ‘I don’t wanna feel like I’m not worthy / Sometimes I’m cruel and evil, you tell me’.
De sterkte van Starz is de coherentie van het album. Yung Leans hand geeft Starz de vorm van een cadavre exquis: een surreëel spel, waarbij alle delen apart hun sterke punten hebben. Pas bij het samenleggen van de fragmenten vormt zich een volledig, maar complex eindresultaat.
Yung Lean moest zijn tour in 2020 afzeggen, maar deed op 2 april een livestream, waarin hij een zeldzame mix van nummers bracht onder zijn monikers Yung Lean, jonathan leandour96 en Död Mark. Er werd ook al een nieuwe tour aangekondigd, die gepland zal worden vanaf de mogelijkheid daarvoor bestaat.
Website / Instagram / Facebook
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
