‘An array of crowd pleasers, B sides, unheard tracks and rarities’. Dat mochten we van het compilatiealbum van Sleaford Mods verwachten. Niet zomaar de grootste hits uit vijf studioalbums op een hoopje gesmeten dus, en die belofte lossen ze zeker in. All That Glue bevat wel degelijk heel wat nummers die de band mee groot maakten, maar een leeuwendeel van de plaat omvat effectief een hoop minder voor de hand liggende songs, wat nummers die nooit eerder officieel werden uitgebracht, frivoliteiten en hier en daar is ruimte voor een kwinkslag. De Britten uit Notthingham stoelden de fundamenten van hun elektronische post punk vaak op een furieuze baslijn en minimalistische beats en drumclips met hier en daar een riff of synthmelodie tussen geplaceerd. De herkenbare sound kwam er echter vooral door de sprechgesangen van Jason Williamson, die met zijn grauwe stem vaak furieus van leer trok over tal van maatschappelijke onderwerpen.
Vaak ratelde hij aan een duizelingwekkend tempo over het gebrek aan opportuniteiten, mogelijkheden en de sociale wanorde voor hen als Engelse middenklasse. In hun beginjaren kwam die woede nog het best over en uit die periode vinden we vaak gesmaakte nummers “Mc Flurry”, “Fizzy”, “Tied Up In Notz” en “Tweet Tweet Tweet” terug. Met hun pulserende baslijnen en een Williamson die de aders in zijn voorhoofd ongetwijfeld liet uitpuilen van inspanning bij het rondslingeren van verwensingen, zijn dit de voornaamste nummers die de vuist van All That Glue gebald maken. Ook het losse “Jolly Fucker” doet zijn duit in het zakje. Niets beter dan een rondje vloeken met een oerbrits accent, toch? Geweldig is ook het feit dat publiekslieveling “Jobseeker” met zijn heerlijke basriff voor het eerst op een officiële drager verschijnt.
Het moet echter niet altijd met roepen en tieren zijn. Op “Revenue” uit het duo hun sarcastische ongenoegen op een zagende en monotone manier. Op hun laatste twee platen (English Tapas en Eton Alive) beseften de Britten bovendien dat klagen over de leefomstandigheden als middenklasse minder geloofwaardig wordt eenmaal je als succesvolle band kan beschouwd worden. Ze gooiden het over een andere boeg en deelden hun fluimen en middelvingers uit via humoristische sneren, ironie en sarcasme. Getuigen daarvan zijn onder andere het melodische “Tarantula Deadly Cargo”, “BHS” met zijn pulserende synths, en het nieuwe “Blog Maggot” (een langgerekte diss voorzien van een funky diepe baslijn). Ook “When You Come Up To Me”, een nummer met een hoog Gorillaz-gehalte, stamt van deze familie af.
Een uur en dertien minuten minimalistische beats en repetitieve baslijn is echter lang. Dat lost het postpunk duo op door toeters en bellen te verstoppen doorheen de plaat, soms zelf letterlijk (“Rochester”). Verder werken een fluitje in het nieuwe “Snake It”, de maracas in het tevens nieuwe “Routine Dean” en vooral de kazoo op “OBCT” op de lachspieren. Fans zullen ook even de wenkbrauwen fronsen wanneer ze “Slow One’s Bothered” horen en een gigantische vertraagde versie van punknummer “No One’s Bothered” herkennen.
All That Glue overspant de carrière van Sleaford Mods dus op verschillende manieren, en dat zonder te verzanden in een soort playlist van greatest hits. Samen met de variatie binnen de eenzijdigheid vormt dat de grootste sterkte van de plaat. De combinatie van kaskrakers en onverwachte en nieuwe nummers, waarvan een aantal reeds hun opwachting mochten maken in ‘A Bunch of Kunst’ (de documentaire over de band die in 2017 uitkwam), is evenwichtig en doordacht. Het album kan een mooie kennismaking zijn voor mensen die nog niet thuis zijn in hun muziek, maar evengoed een plezier en verrijking voor doorwinterde fans. Dat het geflipte duo maar snel weer aan liveshows kan beginnen, want die geven hun muziek nog een buitengewone dimensie.
