© CPU – Jonas Demeulemeester
Ze moesten ons tegenhouden, met een man of vier, of we keilden onze laptop tegen de muur van ons kot. Want na 27 seconden “Don’t Give Up” schreeuwden we vol ongeloof: ‘Heeft Alice Cooper nu ook al een song gemaakt die inspeelt op de coronacrisis? Wil nu ook de Godfather of Shock Rock ons goede moed inspreken?’ Natuurlijk: Alice Cooper speelt in de wel erg dun bevolkte categorie ‘Ik doe lekker mijn ding’. Meer dan vijftig jaar geleden was hij de allereerste om van een optreden een macabere show te maken, vol guillotines, elektrische stoelen en de figuur Alice Cooper zelve. Deze theatrale nachtmerrie spuwde, naast fake bloed, de gekende rist klassiekers. Goed voor meer dan vijftig miljoen verkochte platen. En nu dus dit.
We schraapten onze moed bij elkaar, zetten onze koptelefoon weer op en luisterden verder. In plaats van te headbangen, begonnen we ons hoofd van links naar rechts te schudden. ‘Onze vijand is een koelbloedig monster dat niet discrimineert’, zegt Alice halverwege in een stukje parlando. Oké, Alice, dat wisten we al. We willen dat koelbloedige monster eerder even vergeten dankzij een moddervette riff of een catchy refrein. Liefst de twee samen. We zijn namelijk hardrockers. Escapisme en entertainment, dat hebben we nodig. Geen midtempo beschouwingen over een pandemie.
Omdat we overal toch iets positiefs willen uithalen – dankuwel, jarenlange therapie – geven we graag een punt voor de video. Daarin zien we fans de muziek spelen, geselecteerd uit twintigduizend ingezonden filmpjes. Maar het echt positieve was toch het einde van de video: we kregen een mozaïek te zien met daarin, onder anderen, Metallica, Foo Fighters en Prince. Zo werd het toch nog gezellig.
