Een hype is een verschijnsel dat tijdelijk bovenmatige media-aandacht krijgt en daardoor belangrijker lijkt dan het in werkelijkheid is. Wat een afschuwelijk lelijke zin om een review mee te openen. Maar toch is het moeilijk te ontkennen dat HEISA de laatste maanden best wel wat aandacht heeft gekregen en het zou erg zijn als dit een of andere duistere reden had. Gelukkig is dat niet zo en gelukkig heeft HEISA die aandacht gekregen omdat de muziek wel meer dan ‘in orde’ is. Toch mag een band zich gelukkig prijzen met deze aandacht en hopelijk werpt het zijn vruchten af bij de verkoop van het album. Dat HEISA sowieso een mooie zomer in het verschiet had, is door COVID-19 in het water gevallen. Jammer, want door deze plaat hadden ze echt wel de kans om zich bekend te maken aan het grote publiek.
HEISA is een Limburgs trio dat voornamelijk opereert vanuit Hoeselt. Jacques Nomdefamille is de bekendste naam van het trio, want hij speelt ook bas bij Peuk. In deze bezetting neemt hij ook het vocale gedeelte voor zich, en dat verdient op zich al een pluim, maar daarover later meer. Dit trio wordt vervolledigd door gitarist Koen Castermans en drummer Jonathan Frederix. De muziek is een soort math rock (denk onder andere aan Battles) gecombineerd met een vreemde soort noise (denk bijvoorbeeld aan The Guru Guru) met zowel catchy en vlotte stukken als heel donkere delen, maar ook erg tegendraadse delen waar de invloeden van Tool wel erg dichtbij komen. Juist door zoveel invloeden te ambiëren, maakt HEISA er letterlijk een potje van, maar wel een overheerlijk potje.
Er is al heel wat aan verwijzingen naar invloeden, genres en bands gedaan, maar toch is het belangrijk te weten dat HEISA een heel eigen stijl en geluid heeft. Want stijlen en namedropping zijn maar aanvaard zolang de groep dit in een positieve noot weet om te buigen. HEISA maakt ook gewoon een vreemd soort muziek dat uitgesponnen lijkt, maar af en toe ook heerlijk nonchalant kan overkomen. Het gitaarwerk is vaak heel doordacht en er lijkt over elke noot nagedacht, terwijl de stem meer aanleunt tegen het noise-achtige. En het is die (vreemde) combinatie die HEISA een heel apart geluid geeft. Ooit lijkt het verloren te gaan in eeuwig gepingel, maar dan is er weer die volgende heerlijke riff waardoor het nooit ontaardt in een eeuwig durende combinatie.
Die afgemeten math rock is zeker latent aanwezig in de muziek van HEISA. In elk nummer baseert de band zich op een sterke riff waar de gitaar het hoofdgedeelte voor zich neemt en waar de drum zich heerlijk tegendraads kan opwerpen. “A March” is daar zo’n subtiel voorbeeld van, waarbij ze vertrekken van één uitgesponnen riff. De rest vormt zich als een soort spin rond deze riff en elk instrument doet zijn eigen ding, waardoor het web uiteindelijk mooi aansluit. Ook “Break” begint op een heel subtiele manier en met een vrij simpele gitaarriff. De stem laat het dan wat waziger klinken en dat is een van de sterktes van deze plaat. Het is een nummer waar een heerlijke opbouw achter schuilt en het eindigt dan ook met een stevige sessie noise. De twee tegendraadse genres weerspiegelen perfect waar HEISA voor staat: uitgerekende juistheid ten opzichte van nonchalant lawaai.
Het mag ook gezegd dat deze band een mooi parcours afgelegd heeft betreffende hun singlekeuzes. “Let Go” was een perfecte opener als single en ook op deze plaat staat het als opener perfect op zijn plaats. Ook hier is opbouw belangrijk gebleken en varen ze tussen strakke orde en totale chaos. “Serenity” liet een spiegelbeeld zien van wat HEISA moeiteloos kan: stevig openen om daarna gas terug te nemen en zo de opbouw anders te brengen. Zo brengen ze twee nummers die goed samenvatten wat HEISA allemaal kan. De laatste single “Keep It” is dan het buitenbeentje van de plaat, vooral omdat deze opbouw heel rustig aan gaat, maar tegelijk laat zien dat HEISA ook ingetogen en dreigend kan zijn. En om de tegenstelling van rustig en ingetogen naar krachtig nog te vergroten, eindigt deze plaat met twee tegengestelde nummers. Aan de ene kant heb je het het korte en krachtige “Cloudpreaser” dat op een paar minuten de luisteraar wegblaast om daarna over te schakelen naar en het lange, rustige en uitgesponnen “Detach Mend”.
Een plaat waar tegenstellingen in zitten, dat kan alle kanten uitgaan. HEISA weet het beste van verschillende werelden te combineren. Het strakke, bijna wetenschappelijk juiste muzikale ensemble sluit naadloos aan bij het geruis van de distortion. Daarbij mag extra in de verf gezet worden dat de stem van Jacques een absolute meerwaarde is voor dit trio en zonder meer een instrument met toegevoegde waarde is. Op 15 mei komt Joni uit op het indielabel Mayway Records. Voor het album werkten ze samen met producer Jan Viggria, die we ook kennen van zijn werk met The Guru Guru. Jammer genoeg geen nakende optredens, anders hadden we weer wat avondjes kunnen vullen.
Volg ons op Spotify voor meer nieuwe muziek.
