Doorheen de jaren is Compact Disk Dummies een vast begrip geworden binnen de Belgische muziekindustrie. Toen de broertjes Coorevits in 2012 op de nummer één-positie van Humo’s Rock Rally belandden, startte er voor hen een reis doorheen het hele land en schuimden ze met hitjes als “The Reeling” en “What You Want” de kleinere festivals af. De Dummies begonnen met het opbouwen van hun eigen imperium, al ging dat niet zonder slag of stoot. Na hun debuutplaat Silver Souls schopten ze het nog tot huisband van De Ideale Wereld, produceten ze de debuutplaat van Uberdope en wonnen ze een paar MIA’s, maar toch is het pas sinds hun onvergetelijke show op Pukkelpop vorige zomer dat Lennert en Janus hun tweede adem gevonden leken te hebben. Al op de middag stond de Dance Hall tot aan de nok gevuld, en het massaal aanwezige publiek werd dan ook getrakteerd op heel wat nieuw werk. Toen zei er al iets in ons achterhoofd dat de jongens aan de volgende stap van hun imperium toegekomen waren.
In oktober kregen we dan een eerste verzameling van de vernieuwende, catchy sound van de Dummies te horen op de ep Satellites. Lennert en Janus leken terug de vrijheid gevonden te hebben die ze de laatste jaren wat waren kwijtgeraakt en dat was dan ook te horen aan hun nieuwe muziek. Op pakweg “Cry for Me” of “Satellites” met Tom Barman slaagde het duo erin om ons helemaal onder te dompelen in hun figuurlijke futuristische koortsdroom. Een droom waaruit we nog lang niet ontwaakt zijn, zo blijkt. Er was geen houden meer aan: een vlammende show in de AB, tientallen nieuwe concerten voor 2020, en dan nu eindelijk – want de release werd anderhalve maand uitgesteld – een nieuwe plaat. Neon Fever Dream zou de perfecte samenvatting moeten zijn van waar Compact Disk Dummies 2.0 voor staat. Een wereld van hologrammen, drugs en vooral heel veel fictie, gegoten in een donkere, dreigende, maar lekker dansbare popplaat.
Het was dus vooral de bedoeling om ons helemaal mee te nemen in dat verhaal, maar dan loop je al snel het risico op eentonigheid. Gelukkig zijn de Dummies daar redelijk gespaard van gebleven. De intro van de openingsnummer “On Repeat” deed ons dan ook al meteen afvragen of we wel de juiste plaat hadden opgelegd. Het nummer begint namelijk heel filmisch – met de nodige saxofoon – en dat heeft alles te maken met de tv-serie Columbo. De sfeer slaat in elk geval al snel om als de karrenvracht aan donkere synths en catchy beats op ons wordt afgevuurd. Compact Disk Dummies heeft ons zonet een eightiesdiscotheek in gekatapulteerd, en de band is niet van plan om ons daar uit te halen. Het is een beetje het basisrecept van elk nummer op Neon Fever Dream, met nu en dan al eens een smakelijker eindresultaat. De catchiness blijft in elk geval op elk nummer aanwezig, zeker op “Matter of Time”. Nu staan we namelijk niet meer alleen op de dansvloer, maar is het plots ook nog eens hartje zomer. Het is ook de perfecte middenweg tussen de o zo aanwezige elektronica en de elektrische gitaar.
Die gitaar keert nog verschillende keren terug, maar krijgt een bluesy twist op “Everybody’s Lonely”. Daardoor heeft het tempo ook een serieuze duik genomen, waardoor het nummer een beetje zijn effect mist. Dat is misschien wel wat vaker het geval, maar uiteindelijk volgt er altijd een onverwachte twist. Zo lijkt “Neon Fever Dream” een hele tijd op te bouwen naar niets, maar geven de Dummies er plots een Soulwax-achtige wending aan, waardoor het uiteindelijk nog een leuk nummertje wordt. Hetzelfde doet zich voor op “(Fell in Love With a) Hologram”, dat met een redelijk laag tempo uit de startblokken schiet. Net als we er niks meer van verwachten, gooien Lennert en Janus er was trompetsamples tegenaan; hoewel die het vel van het nummer niet helemaal redden, maken ze het wel tot een oorwurm van jewelste.
Gelukkig wisten we al een beetje wat we nog konden verwachten, en dat zag er in elk geval rooskleurig uit. Net als op Satellites straalt “Easy Life” ook op deze plaat een hoop positieve vibes uit. Datzelfde geldt voor “I Remember“. Het nummer was al een single en kon ons toen al helemaal meenemen op de mysterieuze trip die de band ons nu probeert te verkopen. Dat mysterie is het best terug te vinden op “Millionaire”, dat nog heel feeëriek begint, maar al snel een donkere baslijn het licht komt uitdoen. Het hoeft daarom ook niet altijd met zang te zijn; kijk daarvoor bijvoorbeeld maar naar de ijzersterke eindsprint die de broers trekken. “Kyoto Protocol” werd de vermuzikalisering van een dansvloer midden in het tropisch regenwoud, en ook “The Drugs Don’t Work” werkt uitstekend goed op ons humeur. Met een pak herwerkte stemsamples en heel wat donkere funk lijkt de volgende hit een feit.
Hit is misschien wel een sleutelwoord voor deze plaat, want hoewel elk nummer er zeker op zichzelf staat en ook het hele plaatje meer dan ooit klopt, hadden we misschien wat te veel hits verwacht van Compact Disk Dummies. Er staan zeker kandidaten op Neon Fever Dream, denk bijvoorbeeld maar aan “On Repeat”, “The Drugs Don’t Work” of de singles, maar of de andere nummers het tot in ons collectief geheugen zullen schoppen is onzeker. Desondanks hebben de Dummies een degelijke tweede langspeler op de markt gebracht en daar mogen ze zeker en vast trots op zijn. In hun opzet om ons mee te nemen op een futuristische trip naar het verleden zijn ze ook helemaal geslaagd, en dus kunnen we spreken van een succes met pieken en dalen.
Er stonden heel wat releaseshows gepland, maar die worden allemaal verplaatst naar een latere datum.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
