Belgisch gitaargeweld, dat is Filibuster. Maar tegelijk is Filibuster ook veel meer dan dat. Ze zijn catchy, gelaagd, soms dromerig, soms dodelijk, soms beide tegelijk, maar bovenal zijn ze ontzettend zichzelf. De Antwerpse band, die bestaat uit gitarist-zanger Karl Stroobant, bassist Timothy Rochtus, gitarist Pieter-Jan Vercammen, toetsenist-zanger Nathaniel Mon Père en drummer Jonas Boutsen, maakte live al veel furore in alle uithoeken van ons land. Bovendien waren ze bij de geselecteerden van Humo’s Rock Rally en overtuigden ze al met enkele singles. Alle ingrediënten dus om een schitterende debuutplaat te leveren. Dat debuut is er vanaf vandaag onder de naam Future Anachronisms. En schitterend is het ook.
De hele geschiedenis van nineties gitaarmuziek raast voorbij in Future Anachronisms. Van de gelaagde shoegaze van My Bloody Valentine tot de slacker van Pavement, van de noise van Sonic Youth tot de pracht van Sebadoh, allemaal weerklinken ze door het album. Die invloeden weten de Antwerpenaren te laten samensmelten tot een eigen sound die meteen herkenbaar is. Single “Gee”, mét videoclip vanuit quarantaine, vat dat geluid het beste samen: dissonante, maar catchy gitaarrock vol dromerige zang en hevige bassen. Het gehele album ligt in die lijn, maar zit toch boordevol verrassingen, muzikale gelaagdheid en bovenal prachtige dynamiekverschillen.
Opener “Alien Nate” doet je denken in een nummer van Daughters beland te zijn, maar dan eentje waarbij de brutaliteit is ingeruild voor melancholie, hoewel de dissonantie constant als een paal boven water staat. Ook de gitaarchaos die “The World is Dying I Just Wanna Feel Love” voortstuwt, valt in die lijn, hoewel we in dit nummer een epischere variant van Filibuster horen. “Labrador” is rustig melancholisch, maar zit toch boordevol snijdende gitaren, zeker wanneer het naar het einde toe volledig openspat. Ook al is de mix niet het meest complexe en is het arsenaal aan instrumenten niet bijzonder uitgebreid, toch is er sprake van veel subtiliteit in de verschillende lagen.
Die lagen komen ook terug in “Rest is Words”, een heus epos van een nummer. Het begint zeemzoet, waarna het verzuimt in pure noise, om nadien terug te keren naar die zeemzoete pracht. Wat een heerlijk nummer! “Sticky Wicket” is het meest shoegazey uit alle nummers en is mede daardoor een emotionele trip. Afsluiter “Cold War Stills” is van hetzelfde kaliber als de twee laatstgenoemde nummers. Met zijn zeven minuten is het het langste, maar misschien ook wel het interessantste nummer. Het begint dramatisch met onheilspellende klanken die langs alle kanten lijken te komen, waarna gitaar en bas op een meeslepend repetitieve manier invallen. Het geheel wordt dromerig en bouwt langzaam maar zeker op tot een absolute uitbarsting.
Future Anachronisms verveelt geen seconde. Het is een magistraal album vol schitterende nummers, gedrenkt in allerlei invloeden die de band zelf samenvat onder twee woorden: ‘Mooi lawaai’. Wij zijn het volledig met hen eens, want het debuutalbum van Filibuster is zowel dromerig als dodend, en soms beide tegelijk. Ze hebben bewezen dat ze klaar zijn voor meer en we hopen dat de timing van dit debuut niet ongelukkig gekozen is en dat de band de pluimen krijgt die ze verdient, ook zonder livevoorstelling van Future Anachronisms.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
