Misleiding is het eerste wat hier in menig hersenpan komt dagen. De titel van de plaat Black Metal op een maagdelijk witte achtergrond? Daar moesten we toch even achter onze oren van krabben. Als het hier dan echt humoristisch was bedoeld, dan is het geslaagd. Maar Witchcraft heeft toch een serieus verleden in de metalwereld en dan lijkt het ons heel vreemd om humor als ondertoon te gebruiken. Waarom Witchcraft dit dan toch doet, blijft ons een raadsel. Het heeft alleszins onze aandacht getrokken en dat is misschien al reden genoeg. Nu, laat je weeral niet misleiden door de band Witchcraft, want ook die is niet meer wat ze geweest is.
Witchcraft was een Noorse band die voornamelijk occulte doommetal/hardrock speelde en muzikaal klonk als een kruising tussen Pentagram en Black Sabbath. In 2000 startte deze band en al sinds hun debuutplaat Witchcraft is dit een hoog aangeschreven band binnen het genre. Ze mochten sindsdien touren met Orange Goblin, Graveyard, Corrosion of Conformity. Ook de labels stonden aan te schuiven, want na de drie eerste platen op Rise Above Records zijn de laatste drie dan al op Nuclear Blast uitgekomen, waaronder deze. Tot zover Witchcraft zelf, want deze plaat is toch wel een ander verhaal. Na ontzettend veel ledenwissels doet Magnus Pelander het helemaal alleen met stem en gitaar. Geen doommetal, maar wel ingetogen donkere singer-songwriting waar je niet onmiddellijk vrolijk van wordt.
Witchcraft stond bekend om de combinatie van klassieke rock en doom, maar daar is nu niets van terug te zien. Dan vinden we het ook vreemd dat je als enig overblijvend lid ervoor kiest om een totaal ander pad in te slaan onder dezelfde naam. Het is precies een beetje scoren op de kap van anderen. Alhoewel dat misschien niet helemaal eerlijk is, want Magnus Pelander was wel jarenlang de drijvende kracht achter Witchcraft en wou misschien zijn lievelingskindje niet zomaar overboord gooien. Toch is het niet gans fair ten opzichte van de Witchcraftfans, want die gaan toch met een ander perspectief kijken naar deze plaat. Het valt dan ook te voorspellen dat sommigen zullen afhaken omdat ze andere verwachtingen hadden.
Toch is het vooral de combinatie melancholie, minimalisme en tederheid die deze plaat inkleurt. Je mag misschien het gevoel krijgen dat deze plaat vooral rond de band Witchcraft draait, maar Magnus Pelander koos hier zijn eigen weg. De expressie van pure emoties wordt gehandhaafd en dat is iets wat we niet op deze manier gewend zijn. Al snel vallen namen als Bill Callahan of Elliot Smith als referenties. Dat heeft zowel te maken met het minimalistisch brengen van nummers als de breekbaarheid. De single “Elegantly Expressed Depresion” is misschien nog wel het meest vlotte en goed gevulde nummer van de plaat, en dat zegt na één luisterbeurt genoeg. Ook de nummers “Grow” en “Free Country” zijn vrij ‘volle’ nummers en doen met momenten ook aan Johnny Cash denken.
Maar naast de melancholie en breekbaarheid is er ook (te) veel plaats voor minimalisme. Er staan veel dode momenten op, maar dat is ook wel de bedoeling. Het enige nadeel van deze dode momenten is dat de plaat af en toe stilvalt. Een nummer als “A Boy and a Girl” is een korte en leuke song. “Sad People” is zeer ingetogen, minimalistisch en gaat heel de tijd op hetzelfde droevige deuntje verder. Goed op een winterse avond, maar het dreigt snel te vervelen. Dan doet de tegenhanger “Sad Dog” het beter door wat meer variatie te brengen door ook een riedeltje piano ertussen te zwieren. “Take Him Away” ten slotte klinkt is een nummer waar de rollen verdeeld zijn tussen de stem aan de linkerkant en de gitaar aan de rechterkant van de hoofdtelefoon en geeft een vreemd, maar wel een tof gevoel.
Op een of andere manier is deze plaat een ideale soundtrack voor een film van Quentin Tarantino. De emoties zijn rauw en eerlijk, de uitvoering (meestal) ook uitstekend. Het enige jammere van deze plaat is dat het niet onder eigen naam is gerelaeset. Op 1 mei brengt Magnus Pelander deze plaat uit onder de naam Witchcraft op Nuclear Blast. En dat kan misschien in het begin misleidend zijn, toch is dit een leuk album dat bol staat van melancholie en minimalisme die je lekker ongemakkelijk laten voelen.
Volg ons op Spotify voor meer nieuwe muziek.
