De Amerikaanse stad Philadelphia beschikt over een straffe kweekvijver van muzikaal talent waaruit onder andere The Roots, The War On Drugs en Beach Slang hun weg naar een breder publiek vonden. Iemand die we gerust in dat rijtje mogen plaatsen is Man Man. Een experimentele rockband, waarvan Ryan Kattner na zes platen nog steeds de drijvende en eigenzinnige kracht is. Met Dream Hunting in the Valley of the In-Between schenkt Man Man ons niet alleen een knoert van een titel, maar ook meteen zijn eerste plaat in maar liefst zeven jaar.
Als we de tracklist van de plaat diagonaal lezen, dan stevenen we af op een plaat van om en bij het uur, die maar liefst zeventien nummers telt. Een grote kwantiteit aan nummers dus, die ons hopelijk ook met zijn kwaliteit weet te bekoren. Eén ding is zeker en dat is dat Kattner zijn gevoel voor humor in die zeven jaar niet is verloren. Titels als “Powder My Wig”, “The Prettiest Song in the World” en “Inner Iggy” vallen meteen op en dan hebben we de nummers nog niet eens beluisterd.
Een terugkerend fenomeen is de alomtegenwoordige intro, die Man Man “Dreamers” heeft genoemd. Een overbodig stukje klassieke muziek, die enkel bewijst dat Kattner een aardig stukje piano kan spelen, maar dat wisten we eigenlijk al. “Cloud Nein” schopt de plaat eigenlijk echt in gang en doet dat met veel toeters en bellen. Man Man keert terug naar zijn gekende recept, door gebruik te maken van een groot arsenaal aan muzikanten en instrumenten, waardoor de band heel groots en tegelijk theatraal klinkt. Naast het feit dat “Cloud Nein” bombastisch uit de hoek komt, zoekt het ook de poppy sferen op, die de echte opener van deze plaat tot een muzikaal feest maakt. “On The Mend” trekt het feest zonder veel moeite verder op gang en onderstreept nogmaals dat Man Man over een schitterende band beschikt, die er de kunst van heeft gemaakt net ‘over the top’ te klinken en er mee weg te komen. Neem daarbij de catchy zanglijnen van Kattner en je weet dat dit een echte festivalband is, die het ook tijdens een Minecraft optreden best goed zou doen.
Het muzikale circus gaat gewoon door op hetzelfde elan en doet ons bij momenten aan Eels en The Black Keys denken al was het alleen al door Kattner’s nonchalante, maar doorleefde gezang. Naast mooie vergelijkingen en gekke songtitels lijkt het er op dat Man Man zich niet heeft ingehouden om ons ook op tekstueel vlak niet te laten vervelen. Nooit eerder hoorden we iemand ‘She’s got salmonella’ op zo’n extravagante manier zingen als op “Goat”. Die zin alleen al maakt dat een middelmatig nummer, uiteindelijk toch over een vleug genialiteit beschikt. Een andere tekstuele parel vonden we op “The Prettiest Song in the World’, waarbij we toch tweemaal in onze oren moesten wrijven toen we ‘Sucking dicks in a motel room in Kansas city’ jolig voorbij hoorden zweven. Je merkt het al, het WTF gehalte is en blijft bijzonder hoog en dat valt enorm goed in de smaak.
De plaat staat bol van de muzikale uitspattingen, die soms zo extravagant zijn dat ze niet zouden afsteken als klankspel bij een goeie oude musical. “Hunters”, “Unsweet Meat” of “Lonely Beuys” typeren de plaat daarin en klinken groots door de veelzijdigheid van Man Man’s band. De lagen aan instrumenten per nummer mag je trouwens zelf tellen, want wij raakten ergens halverwege de tel kwijt. De valkuil van de kakofonie wordt dan weer professioneel uit de weg gegaan, waardoor Man Man ons één van de boeiendste luisterspelen schenkt die we de laatste maanden hebben gehoord.
Er lijkt geen einde te komen aan het feest, waardoor akoestische pianonummers als “Swan” en “If Only” iet of wat uit de boot vallen binnen het geheel. Alsof je de hele avond aan het viben bent op klassieke ’80s platen, om tussendoor gedwongen naar “De Roos” van Ann Christy te moeten luisteren. Desalniettemin maakt de rest van Dream Hunting in the Valley of the In-Between dat meer dan goed, want begrijp ons niet verkeerd, Man Man’s zevende plaat is er wel degelijk ‘boenk’ op voor wie van theatrale, eigenzinnige en uiterst aanstekelijke muziek houdt. Neem daarbij de ongerepte creativiteit en positieve energie en je weet dat je goud in je handen hebt. Het valt nog af te wachten of hij die prestatie ook kan doortrekken op een podium, maar door zijn ton aan ervaring zal dat slechts een koud kunstje zijn.
