AlbumsRecensies

Ghostpoet – I Grow Tired But Did Not Dare Fall Asleep (★★★★): Poëtische chroniqueur van de Londense grootstad

De Brexit maakt van het Verenigd Koninkrijk een ware hotspot van creativiteit. Zo lijkt het toch, als we de Britse muzikant Ghostpoet mogen geloven. Het zijn zowaar donkere tijden en de COVID-crisis doet daar nog een fiks schepje bovenop. Maar zelfs in het woelige gekrakeel ontstaat er prachtige, mooie, actuele en urgente muziek. Het nieuwste album van Ghostpoet is een heerlijk doekje voor het bloeden en een zoete balsem voor de ziel.

Achter Ghostpoet schuilt de Nigeriaans-Dominicaanse Obaro Ejimiwe, een urban poet zoals die maar erg zelden voorbijkomt. Met debuut Peanut Butter And Melancholy Jam – een klein meesterwerk, als je het ons vraagt – wist hij zichzelf danig in de kijker te spelen. De hoogst invloedrijke DJ Gilles Peterson schoof het prille talent Ghostpoet een contract onder de neus, om voor de immer op jong en nog volop ontluikend talent zijnde Brownswood Recordings stal opnames te maken. Daarop volgde een resem albums zoals Shedding Skin en Some Say So, I Say Light die telkens weer een hoogst eigenzinnig en onnavolgbaar talent aan het woord lieten.

Zijn nieuwste album I Grow Tired But Dare Not Fall Asleep, de opvolger van het in 2017 verschenen Dark Days + Canapés (met die prachtsingle “Immigration Boogie”), ligt helemaal in de lijn van het voorgaande. Ook nu weer zoekt de dichter voor zijn door het leven getekende verhalen een onweerstaanbare mix van grootstedelijke urban hiphop, spoken word, aangelengd met elektronica, licht gesuikerde soul en strakke rock. Dat maakt dat hij op muzikaal vlak sterk aanleunt bij gelijkgestemde artiesten als Roots Manuva of Tricky. Toch heeft hij een eigen stem en dito persoonlijkheid. Die eigen stem is een sterk verhalende stem: Ejimiwe spreekt eloquent en rapt immers intens als een vinnige, door taal bezeten dolleman en jazeker, dan weer fluistert hij soms zachtjes in je oor, maar zingen, écht zingen is er maar zelden bij.

Wel voel je doorheen de donkere teksten op dit in Londen opgenomen album een duidelijke sociopolitieke – zelfs ronduit dystopische weerklank, zoals onder meer het stevig door Radiohead geïnspireerde “Rats In A Sack” te kennen geeft. Tussen de vaak niet langer te traceren geluiden en de veelheid aan muzikale genres en thematische motieven zoals o.a. identiteit – ‘so / what becomes of me’ klinkt het in “Humana Second Hand”, verder ook migratie, angst, frustraties, seksualiteit en verleiding – in ‘Mouths Will Collide’…) openbaart Ghostpoet zich op deze plaat als een rasartiest die grotendeels een wat meer venijnige, weerbarstige en zoals in tracks als “Nowhere To Hide” af en toe zelfs een eerder rockende kant opzoekt.

Het DNA van dit tien tracks tellende album is te situeren bij de melodieuze punk-/artrockers als Nirvana. Maar ook de krautrockers van Can en het verfijnd stilisme van Talk Talk zijn inspiratiebronnen, zo laat Ejimiwe – die deze keer de productie zelf op zich neemt – verstaan. Dat lijkt vooralsnog een wat vreemde stelling, maar wie pakweg tracks als de punky, lekker ontladende titeltrack tot zich neemt, kan niet anders dan vaststellen hoe de zin voor melodie sterk gelijkloopt.

Tezelfdertijd vieren ongemak en angst op tekstueel vlak hoogtij. ‘It’s getting kind of complex these days’, zo orakelt hij in de rauwe, goed zes minuten op dreef zijnde opener “Breaking Cover”. Die geeft goed weer hoe Ghostpoet een veellagig geluidspalet hanteert, maar die wel slim bijeen weet te houden door strakke, minimalistische bas- en gitaarpartijen. Ook elders valt op hoezeer Ghostpoet zich laat leiden door een uitgesproken voorliefde voor geluiden (o.a. een claxon tijdens het sobere, maar manische “Nowhere To Hide Now”, het alarm in de intro van “Concrete Pony”, de samples in het verder wat verwarrende en chaotische “Black Dog Got Silver Eyes”, de vogelgeluiden in de intro van “Mouths Will Collide”…) en dit in combinatie met heel frisse ideeën (neem de stevige kritiek op de internetcultuur met zijn selfies en likes die in heel het album, maar bij uitstek ook in het duizelingwekkende “Social Lacerations” vervat zit).

Het maakt van Ghostpoet bij uitstek de chroniqueur van het bestaan in de immense, door diversiteit gekenmerkte grootstad die Londen is: een individu op de dool in de grootstedelijke massa. Iemand die goed kijkt en observeert en zijn dagdromen op hoogst poëtische wijze verklankt en daar een fikse flard fictie aan toevoegt. En alsof dat nog niet voldoende was, is er het gegeven dat ook dit nieuwe Ghostpoet album niet gemaakt is voor snelle consumptie. Integendeel, traag maar gestaag ontdek je telkens weer nieuwe geluiden, nieuwe clevere tekstuele en inhoudelijke vondsten. En voor je het eigenlijk goed en wel weet, besef je dat dit nieuwe Ghostpoet album opnieuw een verdere ontbolstering van een rastalent is.

Bovendien, niet onbelangrijk, slaagt Ejimiwe er ook telkens in om samenwerking prominent te stellen, ook al is het wel degelijk zijn naam die de albumcover siert. Deze keer werkt hij samen met een keur aan gelijkgestemde (vrouwelijke) zielen als Art School Girlfriend, Delilah Holiday (Skinny Girl), SaraSara en Katie Dove Dixon die uitstekende vocale sparring partners in crime blijken te zijn. Luister maar naar de zoete, sensuele Franstalige vocalen die het koortsige “Trainweck Of A Life” sieren. Zij vormen een sterke meerwaarde op deze broeierige, met knap (en donker!) artwork van de Brits-Zwitserse Henry Fuselli vormgegeven plaat. Een album om meer dan stevig te koesteren.

Related posts
InterviewsUitgelicht

Interview Ghostpoet: ‘Soms ga ik op zoek naar een specifieke stem’

Sinds 2011 brengt de Brit Ghostpoet zo nu en dan een album uit. Het vijfde exemplaar in dat rijtje, I Grow Tired…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Ghostpoet - "Nowhere To Hide Now"

Het is alweer bijna drie jaar geleden dat Ghostpoet zijn laatste album Dark Days + Canapés uitbracht. Het album kende, naast hoogtepunten ook…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Ghostpoet - "Concrete Pony"

Wanneer we een artiest voorstellen, plakken we er vaak een label op. ‘Popster’, ‘jazzmuzikant’, ‘rocker’… Ghostpoet werd vaak aangekondigd als hiphop- of…

2 Comments

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.