Ooit was Car Seat Headrest zowat de bezigste bij in het Amerikaanse muzieklandschap, maar de afgelopen jaren was het stilletjes, althans voor wat we gewend zijn. Na tussen 2010 en 2014 negen DIY-albums uitgebracht te hebben, volgde in 2015 het geweldige Teens of Style, dit keer een studioalbum, om een jaar later nog eens overtroffen te worden door het legendarische Teens of Denial. Sindsdien kregen we geen nieuw werk meer te horen van de indierockband rond Will Toledo, enkel een op een prachtige manier herwerkte versie van het in 2011 verschenen Twin Fantasy. Zowel de twee Teens als de 2018-versie van Twin Fantasy koesteren we met heel ons hart. Alledrie staan ze garant voor dijken van indierocksongs gekenmerkt door dynamiek en charisma.
Eindelijk tijd dus voor nieuw materiaal! Het immer zo briljante brein Will Toledo stelt daarmee voor de eerste keer in lange tijd teleur. Dat deed hij al met enkele singles en het volledige album ligt in diezelfde lijn. Hiermee bedoelen we niet dat Making a Door Less Open slecht is; het evenaart simpelweg in de verste verte zijn drie recentste platen niet. Moeten we dan vergelijken met dat verleden? Moeilijke vraag, maar Toledo’s geniale capaciteiten om songs te schrijven die door merg en been gaan, missen we gewoon. Dynamiek wordt ingeruild voor vlakheid, plottwists voor herhaling, muzikale explosies voor anticlimaxen.
Vernieuwend is het wel, althans qua sound. Het verrassende element over het ganse album is het gebruik van elektronica, dat we eerder slechts beperkt kenden bij Toledo. Die ontdekte hij door het zijproject dat hij samen met drummer Andrew Katz oprichtte: 1 TRAIT DANGER, een elektropopproject waarin humor het belangrijkste ingrediënt was. Ergens vinden we het wel erg cliché, een indierocker die vroeg of laat drumcomputers en synthesizers ontdekt. Deze verandering qua sound kan leiden tot ongekende pracht, maar dat is het helaas niet. Making a Door Less Open is een ongemakkelijke zoektocht doorheen nieuwe instrumenten, kaal klinkende drumpads en middelmatige songs.
Natuurlijk is de nasale stem van Toledo nog even fantastisch, schrijft hij melodieën om bij weg te dreunen en vinden we zijn constante honger naar vernieuwing op zijn minst gezegd boeiend, maar toch knaagt het dat we onbevredigd achterblijven. Louter experiment maakt een album niet, daarvoor heb je ook goede songs nodig. Het is jammer dat er geen slopers als “Drunk Drivers/Killer Whales” op deze nieuwe langspeler terug te vinden zijn. Zelden valt onze mond open van verbazing, druppels ontsnappen niet uit onze traanklieren.
Openen doet Making a Door Less Open met “Weightlifters”, de perfecte inleiding in de wereld van de drumcomputers en elektronische bliepjes. Het is een interessante start, zeker wanneer gitaren invallen, maar echt openbreken doet het niet. Singles “Can’t Cool Me Down” (met een zwoele baslijn) en “Martin” (met een sterk refrein) zijn goede nummers, maar blazen niet omver. Een aspect dat we geweldig vinden bij de Amerikaanse indierockers is het spelen tussen stille passages en loeiharde uitbarstingen. Dat contrast vinden we nu slechts af en toe terug. Single “Hollywood” is eerder vlak en vinden we mede daardoor (ook door het nogal puberale karakter) hun zwakste song in jaren. “Hymn (Remix)” is een interessant experiment en daarmee hebben we het wel gezegd.
Na enkele teleurstellende nummers start de tweede helft, en die vinden we beduidend beter. Onze favoriet is “Deadlines (Thoughtful)” dat bijna techno-achtig uithaalt, inclusief drop. Dat daarna met “What’s With You Lately” akoestische akkoorden invallen, vinden we een heel fijn contrast, al had het beter uitgewerkt mogen worden door het ook meer aan het volgende nummer te verbinden. Die volgende, “Life Worth Missing”, is een song zoals enkel Car Seat Headrest ze kan maken, alleen mocht het gerust nog even duren. “There Must Be More Than Blood” is iets gezapiger en droomt zeven minuten lang weg.
Al bij al is Making a Door Less Open een degelijk album met een unieke en vernieuwende sound, maar helaas valt het, wat ons betreft, uit de toon tussen de ijzersterke toppers van Toledo en de zijnen. Uiteraard waren onze verwachtingen hoog gespannen, maar dat kan ook niet anders na wat er met Teens of Denial en Twin Fantasy voorheen kwam. We hopen in de toekomst een Car Seat Headrest te horen die het nieuwe elektronischere geluid combineert met de dynamiek en de verrassende nummers die de band zo vroeger zo interessant maakten.
