Woorden vinden om de muziek van Ben Lukas Boysen te omschrijven, is een speld in een hooiberg zoeken. De toverachtige en meeslepende muziek uit het verleden wist iedereen te verbazen en dat doet hij nog maar eens met zijn vierde langspeler Mirage.
De Duitser gaat nochtans al wat langer mee in de muziekwereld. Zijn eerste elektronische composities op achttienjarige leeftijd waren experimenten met samplers en tapeloops die leidden tot zijn eerste album A Dried Youth in 2003 en de daaropvolgende oprichting van zijn eigen Berlijnse studio. Na nog andere albums zoals Scatterheart en Bad Karma te hebben gemaakt onder de naam Hecq, besloot hij in 2011 een ander project op te starten onder zijn echte naam Ben Lukas Boysen. Hij is een van de melancholische componisten waar ook Ólafur Arnálds en Nils Frahm toe behoren. Die laatste produceerde en masterde Spells (2016), dat zich ontpopte tot een van de beste albums in hun genre. Deze drie heren en nog enkele anderen hebben zelf een genre uitgevonden dat moeilijk onder één noemer te plaatsen valt. Zij behoren tot een categorie waar weinig andere muzikanten/componisten aan kunnen tippen. Het platenlabel Erased Tapes speelt daar heel happig op in; de drie genieën zitten namelijk allemaal onder dit platenlabel.
Met “Empyrean”, “Medela” en “Venia” zorgt hij niet voor een gehele stijlbreuk, maar de elektronische opflakkeringen en de snellere opbouw zorgen er wel voor dat er een groot verschil op te merken valt met zijn laatste album Spells. Wat bij de drie nummers opvalt, is dat er zich tussen de elektronische chaos door in elk van deze songs een vioolpartij afspeelt die je meteen bij de keel grijpt en je zonder enige aanleiding in tranen kan laten uitbarsten. De combinatie tussen het iets elektronischere en de vioolsolo’s speelt prachtig op elkaar in en zorgt voor een andere en complexere sound dan we van hem gewoon zijn.
De overgangen tussen de nummers is subliem te noemen, maar wat hadden we anders verwacht van dit muzikaal genie? Voor de echte Ben Lukas Boysen fans die op zoek zijn naar zijn unieke sound, zijn er “Kenotaph” en “Clarion”. Beide zorgen voor de rustige en melancholische ritmes die we hem zouden toeschrijven. Deze twee klassiekere nummers op Mirage zou je zo op het album Spells kunnen plaatsen zonder dat iemand het opmerkt. De tristesse die je in zijn pianotoetsen hoort, raakt je op alle vlakken. Dit in samenspel met de typerende rustige drums waarbij je telkens weer wegdroomt, geeft je een gelukzalig gevoel.
Na de vijf nogal moeilijke titels sluit hij Mirage af met “Love”, wat een ongelooflijk mooi samenspel is tussen enkele koorstemmen die door elkaar opspelen en wederom opbouwende geluiden die naar een climax zoeken, maar die onderweg de weg zijn kwijtgeraakt. Wat opvalt, is dat hij hier niet kiest voor piano’s of drums, maar helemaal de kaart van het elektronische trekt. Hij laat op dit album drie gezichten zien die hij nog nooit eerder wist te combineren, want ja, de puzzelstukjes vallen meteen in elkaar en vloeien over tot één mooi, complex en gedurfd geheel.
Geen moment verveling op Mirage, een album dat je 43 minuten lang mee naar hogere sferen neemt waar je jezelf nog nooit hebt bevonden. Petje af, Ben Lukas Boysen.
