Onze landgenoten Antoine Flipo en Martin Grégoire vormen samen Glass Museum. Wees maar zeker dat we hier in een eigentijds museum zijn terechtgekomen dat duffe en gedateerde zaken achterwege laat om plaats te ruimen voor iets jazzy, beeldend en vooral structureel zwierend van opbouw naar afbouw.
Onder normale omstandigheden zou hun album Reykjavik uitgekomen zijn op 27 maart, maar drie keer raden wat daar een stokje voor kwam steken. Een goeie maand later ziet de plaat dan toch het levenslicht, en het wordt gauw duidelijkheid dat de suggestief galmende klanken van hun glazen museum ons nog een hart onder de riem zullen kunnen steken in wat er nog overblijft van de quarantainedagen.
De singles die voorafgingen aan het uitbrengen van Reykjavik, waren veelbelovende voorbodes. “Abyss” dwarrelt rond neerslachtigheid en intensiteit, wat een heftige luisterbeurt teweegbrengt. “IOTA” is op zijn beurt een wonderlijke instrumentale draaikolk, die het album in al zijn pracht afsluit. Twee singles die wonden openrijten zonder genade, met een organische uitstraling en een opzienbarende oprechtheid.
Ook “Sirocco” kent deze natuurlijke aanpak. Na een uitputtende sessie bergklimmen en toppen bereiken, krijgt dit nummer zelfs ook een elektronische factor inclusief beat toegewezen, die in interactie treedt met de oorspronkelijke geluiden. Glass Museum toont zich hier opnieuw als een kaarsvlam, met nieuwsgierige uiteinden die zich steeds bewegen, terwijl de lont als bron van alles stabiel blijft. Een vlam bovendien die warmte verschaft en een geur verspreidt die ons laat mijmeren over lang vervlogen tijden.
Het elektronische aspect keert meermaals terug, zoals bij uitstek op de laatst verschenen single “Clothing”. Hoewel deze misschien iets te eenzijdig klinkt, blijft de dynamiek binnen die ene zijde wel degelijk overeind. Het is niet Glass Museum op hun sterkst, maar de goeie beat en het toegankelijke eraan zijn misschien ook wel eens leuk – al is ‘misschien ook wel eens leuk’ nu niet bepaald de reden waarom we naar dit duo grijpen. Enigszins dubbele gevoelens op “Clothing” dus, terwijl ze op “Nimbus part I” en “Nimbus part II” wel degelijk enorm behendig omspringen met het vermengen van alle verschillende aspecten van zichzelf tot één experimenteel, elektronisch, jazz-aandoend stuk dat dient voor het nachtleven en een inherent gevoel bevat van een gauw naderende nieuwe, bikkelharde wending die er ook elke keer vroeg of laat komt.
Glass Museum kent duidelijk iets af van songstructuren op je afvuren, terwijl “Colophane” toch totaal nergens bovenuit steekt of echt een bepalend karakter heeft zoals de andere songs. En op “Reykjavik” is de compensatiedrang dan weer iets te groot. Het nummer klinkt enorm intens, maar ergens lijkt dat voornamelijk te komen door de mechanische aanpak ervan. Om ons echt helemaal mee te krijgen, wordt er hier net iets te hard simpelweg geramd op die pianotoetsen. Wanneer ze echter weer overgaan naar hun ‘kalmte na de storm’-passage, begrijpen we al beter waar ze naartoe willen. Er bestaat geen twijfel over dat de titelsong sterk in zijn schoenen staat, al missen we hier de gebruikelijke fijnzinnigheid van Glass Museum.
Reykjavik is een zeer aangename plaat, die vooral hoogtes kent wanneer de groep beslist om ons rücksichtslos mee te trekken op hun tochten langs hoogte- en laagtepunten. Laat je meevoeren door de ongeveinsde instrumentale klanken van Glass Museum en geniet van al het moois dat de revue passeert. Wanneer je je kritische bril opzet, vallen er nog enkele kleinigheden op, maar dat neemt niet weg dat Reykjavik nog vaak afgespeeld zal worden. Ook zouden we niet versteld staan moest hun livepresentatie van de plaat ons wel degelijk versteld doen staan, dus wanneer het eindelijk weer zover is, raden we het ten zeerste aan.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
