2002: een aardbeving in de hiphopscene. RJD2 brengt zijn solo debuutalbum Deadringer uit en we voelen nog steeds af en toe een natrilling. De enige blanke non-MC’er bij Def Jux wist perfect het post-nineties hiphop gat op te vullen met zijn duistere rap/funkhybrides. Hij werd zowaar gekroond tot opvolger van DJ Shadow en dat zijn geen kleine voetsporen om in te treden. Altijd gevaarlijk om als beginnende muzikant te debuteren met zo’n knaller van formaat en zo geschiedde het dan ook (The Strokes, iemand?). Als geen ander switcht RJD2 van genre tot genre en weet zo funk, soul en hiphop te mengen tot een smakelijk geheel waarbij de heupen van diverse muziekfans maar moeilijk bewegingsloos blijven. Zijn albums binnen een genre kaderen zou al snel afbreuk doen aan zijn muzikale complexiteit, maar ze vallen het best te omschrijven als een filmische soundtrack voor een donkere uitgaansavond, gevuld met actie en deugnieterij. RJD2 wist zichzelf steeds opnieuw uit te vinden, maar de verwachtingen van Deadringer overstijgen? Neen, dat lukte niet. Een ware zonde gezien de muzikale pareltjes die verspreid liggen over zijn hele muzikale repertoire. Niet getreurd echter, want met The Fun Ones brengt RJD2 nostalgie die een stuk verder reikt dan de nineties terug naar de huiskamer.
Ook The Fun Ones past binnen dit lijstje van filmische soundtracks, alhoewel het album wel erg instrumentaal gefocust is. De veertien tracks en 55 minuten zijn opgebouwd rond conversaties van de maestro met onder andere Kid Koala, J-Zone en Phone Coleman, verwerkt als de typische scratch samples aan het einde van de meeste nummers.
Starten doet RJD2 met “No Helmet Up Indianola” en laat dat meteen een start in de vierde versnelling zijn. De toon wordt gezet met een explosie aan snares, swingende brasslines en meer elektrische gitaar dan we van hem gewend zijn. Klassiek dj’ing en een besmettelijk catchy saxofoon vullen het geheel aan, waardoor we ons instant in een downtown jazzbar wanen. “Indoor S’mores” zet de herkenbare melodie verder, maar deze keer met een verandering van tempo en groove waarbij de gitarist tijdelijk vervangen wordt door een gospelsynth.
Als je dacht dat elk bruikbaar instrument ondertussen wel van zich had laten horen, wordt “20 Grand Palace” een opwarmertje voor de violen. Tijdelijk vermoeden we dat deze soundtrack nog wel eens thuis had kunnen horen in Gone With The Wind, maar de koperblazers brengen ons snel op andere gedachten. De complementariteit tussen de violen, elektrische gitaar en vettige baslijnen zorgen voor een wel erg dansbaar geheel. Al na drie tracks is meermaals gebleken dat RJD2 zijn hele instrumentarium weet te combineren zonder in te boeten op vlak van strakheid of chaos, heel straf.
De lang geanticipeerde bars worden voorzien door Homeboy Sandman in “One of a Kind” en STS en Khari Mateen in “Pull Up On Love”, twee tracks die in sterk contrast staan met elkaar. Waar de minimalistische en donkere “One of a Kind” inzet op hoog tempo complexe bars, krijgen we op “Pull Up On Love” een meer muzikale, commerciële vorm van hiphop voorgeschoteld. Smaken verschillen, maar de groove is onweerlegbaar.
In “High Street Will Never Die” gooit RJD2 het nogmaals over een andere boeg (neen, we wisten ook niet dat dat nog mogelijk was) en wordt het dj-paneel afgestoft. Stiekem vermoeden we dat hij contact opzoekt met buitenaards leven, maar de dreigende subbas en sample na sample doen ook onze aarde inclusief trommelvliezen daveren. Deze trommelvliezen worden hierna echter in de watten gelegd door het zwoele en soulvolle ‘All I’m After”, dat niet mis had gestaan op de nieuwe James Bond.
Met “The Freshman Lettered” en “A Genuine Gentleman” breekt de zon door het duistere wolkendek dat zich net boven ons gevormd heeft, zonnestralen waar fans van Deadringer lang op gewacht hebben: een gestage opbouw en een heldere, speelse sound aangevuld door de typische scratching en bars van Aceyalone.
Van ondeugende erotiek in “Itch Ditch Mission” rollen we naar hevige snares en dansbare pianoakkoorden in “My Very Own Burglar Neighbour” en we staan steeds opnieuw met onze mond vol tanden: de verzameling aan genres die RJD2 moeiteloos in elkaar doet overlopen blijven zijn kundige muzikaliteit bewijzen. Afsluiten doet hij met “A Salute To Blood Bowl Legends”, dat een bruisende afsluiter had kunnen zijn, moest het op zijn hoogtepunt niet heel abrupt overgaan in een voice-over.
De voice-samples in dit album bespreken een drang om vernieuwend en onorthodox om te springen met muziek, maar tegelijkertijd ook de fakkel van het verleden aangewakkerd te houden zonder over te schakelen op een gemakkelijkere, commerciëlere sound. Laat dat nu juist zijn wat RJD2 met The Fun Ones neergezet heeft: zijn eigen compacte filmsoundtrack die ons weet mee te slepen van de ene setting naar de andere, maar die ook de essentie van funk, disco, soul en hiphop weet te bewaren. Met veertien langere nummers die vaak eindigen met de typische scratch samples leunt RJD2 soms op de grens van eentonigheid, maar de muzikale finesse in combinatie met het hele arsenaal aan genres en instrumentatie zal een grote groep nieuwe fans weten aan te spreken.
Facebook / Website / YouTube / Twitter
