© Antoon Van Lommel

Na een jeugd vol muziek en dans startte de Gentse Isolde Van den Bulcke haar traject als jazz-zangeres aan het conservatorium van Gent. Maar de honger naar iets nieuw was groot. Van den Bulcke ‘klungelde wat met Ableton’ et voilà: Tristan was geboren. In haar nieuwe single “Lesthic” heeft ze het over seksualiteit en vrijheid. Maak kennis met een aanstormend toptalent: ‘ik creëer graag nieuwe werelden.’

Isolde, hoe begin je aan een nummer?

Ik vertrek altijd van iets instrumentaal, soms met een groove, maar meestal met akkoorden. Als allerlaatste schrijf ik de zangpartijen. Het voelt heel onnatuurlijk aan om het omgekeerd te doen. Het verhaal in een nummer komt voort uit de sfeer van die instrumental. Op basis van dat instrumentale schrijf ik tekst. Soms gebruik ik flarden tekst en combineer die. Maar ik schrijf vooral heel gevoelsmatig. Misschien komt het door mijn jazzopleiding, maar soms improviseer ik met teksten en haal ik daar de beste melodieën uit. Daardoor zitten er veel melodieën in mijn werk. Mijn nummers zijn misschien moeilijk te volgen; dat maakt Tristan ook gewoon Tristan.

Ben je zo te werk gegaan op je eerste ep’s?

Ik werk nu aan mijn debuutalbum. Mijn eerste twee ep’s zag ik eerder als een onderzoeksfase. Ik was op zoek naar een eigen geluid. Nu probeer ik alles meer te verfijnen en helpen mensen mij ook. Ik sta daar voor open, want ik voel me zeker genoeg over wat ik zelf kan. Maar ik ben erg beïnvloedbaar. Daarom is het wat gevaarlijker om mijn muziek aan te passen als iemand zegt dat het niet goed is. Maar bon, ik sta nu sterker in mijn schoenen om mijn eigen ideeën voorop te zetten.

Wie of wat zijn je grootste inspiratiebronnen?

Arca is echt een blijver, maar ook Oneohtrix Point Never, Kate Bush, Björk en Herbie Hancock. Het zijn heel uiteenlopende namen. Ik haal mijn inspiratie niet uit één specifiek genre. Arca en Oneohtrix Point Never zijn wel twee artiesten die ik link aan het begin van mijn eigen muzikale carrière. Vooral het fragmentarische in hun muziek spreekt me aan.

Denk je vooraf in concepten? Of staan je muziek en video’s los van elkaar?

Ik denk toch eerder los. Bij de vorige ep zijn de video’s gemaakt door Tobias Janssen, mijn beste vriend. Hij weet gewoon hoe ik in elkaar zit en hij kan dat vertalen naar beelden. Ik ben hem daar heel dankbaar voor; zelf ben ik niet zo goed in dat vertalen. Ik zie veel en heb veel ideeën, maar ik vind het moeilijk om iets uit te leggen. Het lijkt een tendens dat iedereen alles zelf moet kunnen en doen. Terwijl ik het net zot vind om een team van mensen met diverse talenten samen te brengen.

Bij mij vertrekt alles uiteraard vanuit de muziek maar ik heb wel beelden in mijn hoofd. Ik creëer graag nieuwe werelden. Daarom ook Delidomia, de naam van mijn tweede ep: dat woord betekent niets, maar toch roept het een andere wereld op. Meteen ook de reden waarom ik zo’n rare titels kies (lacht). Dat vind ik interessanter dan standaard titels. Je wordt wel quasi onvindbaarder door die gekke titels: mensen moeten dat woord drie keer horen voor ze het kunnen onthouden (lacht).

Zie ook de nieuwe single “Lesthic”.

Als ik iets in Ableton maak, komt er gewoon een woord – of iets dat erop lijkt – uit mijn vingers gerold. Achteraf probeer ik te achterhalen wat mijn brein probeerde te zeggen. “Lesthic” staat voor een mix tussen esthetisch en lustig. Je kan “Lesthic” op twee manieren interpreteren. Enerzijds gaat het over vrouwen die hun seksualiteit terug opeisen. Zo ontstaat er een paradox, want iedereen heeft het gevoel dat we op dat gebied vooruit zijn gegaan. Maar alles is nog altijd even gecensureerd. We zijn preutser dan in de jaren 80, toen Madonna en andere boegbeelden seksualiteit meer in de openbaarheid brachten. Anderzijds is het ook een nummer dat gaat over een koppel. Twee mensen die elkaar tegenkomen en die alles overboord gooien en iedereen kapot maken. Het is op verschillende manieren te interpreteren.

Hoe ben je op het idee van de videoclip gekomen?

Het idee kwam van Maya Mees, een art director waar ik al mee had samengewerkt. Zij had naar “Lesthic” geluisterd en me daarna visueel geanalyseerd via sociale media. Toen kwam ze met een voorstel, wat de latere videoclip zou worden. Alle meisjes die meespelen in de video zijn vriendinnen van mij. Het was echt een moment van bonding. “Lesthic” heeft geen seksuele videoclip, maar samen zijn en plezier maken staan centraal. En doordat de video luchtiger is, wordt het nummer minder zwaar. De duisternis die in “Lesthic” zit, moet er niet nog eens vingerdik op worden gelegd.

Met welke artiesten werk je nog samen?

Ik begin altijd alleen en spreek dan af met mijn partner in crime Vik Hardy Van Gyseghem, die keys speelt bij Tamino. Eigenlijk maken we alle opnames samen en hij mixt ze dan. Ik heb daarnaast een live band met drummer Gert Malfliet (Tsar B, Tessa Dixon), bassist Ralph Hermans (TheColorGrey, Ruby Grace) en Jens Paeyeneers op keys. Ik neem alles live op met die band. Dat is misschien belangrijker dan de opname zelf. Als je muziek live kunt vertalen, kan je er zoveel meer energie en nuance insteken.

Wat zijn je toekomstplannen in de muziek?

Een plaat maken tegen 2021. Maar ik ga niets overhaasten. Ik wil later niet achterom kijken en spijt hebben. Als ik nu terug naar Delodomia luister, ben ik nog steeds tevreden. Het is muziek die ik op dat moment moest maken, het plaatje klopt gewoon. Ik wil ook met veel mensen samenwerken voor mijn nieuwe plaat, een beetje zoals in de hiphopcultuur waar gasten langskomen in de studio. En ik wil een zekere beladenheid in mijn muziek vermijden. Niet alles moet zot en intelligent in elkaar zitten, want dat is vaak vermoeiend. Ik ga nog veel evolueren en bijleren in muziek en dat is prima.

Tot slot: op welke festivalaffiche zou je graag staan?

Primavera Sound (in Barcelona, nvdr.)! Dat is echt een droom, want daar zie ik al mijn favoriete artiesten. Maar ik mag geen te grote verwachtingen hebben, want teleurstelling vind ik het meest hartverscheurende gevoel dat er is. Daarom zijn mijn muzikale plannen heel beperkt. Ik wil gewoon dat mijn volgende plaat goed wordt. En ik zie wel wat er verder op me af komt.