Anno 1996 maakte Madball het de wereld in enkele luttele seconden duidelijk met het uiterst kort en krachtig nummer “Hardcore Still Lives”, en alhoewel velen onder de zogenaamde haters al jaren proberen duidelijk te maken dat hardcore dood is, tiert de scene welig. In Europa draait de hardcorescene misschien niet op volle toeren, maar in Amerika zit deze volop in de lift. Door de groei van vele subgenres, is het aantal bands ontelbaar geworden. Dat veel groepen in het hardere genre nog steeds hier hun mosterd komen halen, verbaast niemand. De melodie en de agressie zijn uniek en kunnen tegenwoordig in meerdere genres teruggevonden worden. Rotting Out zoekt hun weg in het originele genre en heeft weinig te zoeken bij deze eerder vernoemde subgenres.
Rotting Out is een band uit Los Angeles die eigenlijk een doorstart was van Dogpile. Sinds 2007 doen ze de wereld aan, maar het is nog maar hun derde langspeler. Voor deze toch niet erg hoge productie valt wel wat te zeggen. Met de arrestatie van zanger Walter Delgado in maart 2016 en een straf van achttien maanden voor het vervoeren van zevenhonderd pond marihuana, werd de band gedwongen een pauze in te lassen. Na een onderbreking van drie jaar kwam de band opnieuw op de scène en dit is hun eerste volledige album na The Wrong Way uit 2013. Dat het een niet alledaags traject is, dat is dus wel een understatement, maar dat Rotting Out toch een icoon werd in de scene, kunnen we ook niet ontkennen. Deze groep doet het genre namelijk alle eer aan.
De drijfveer van vele hardcorebands is ongetwijfeld frustratie en kritiek op de maatschappij die gepaard gaat met een heerlijk stukje gezonde agressie. De teksten verwijzen vaak naar deze onderwerpen, maar ook aan zelfreflectie is er geen gebrek op Ronin. De teksten hier gaan vooral over deze zevenjarige afwezigheid en achttien maanden cel. Dat het voor bands zoals Rotting Out iets makkelijker is om geloofwaardig over te komen, heeft natuurlijk veel te maken met de omgeving waar ze in leven. Op een gegeven moment is de stijl van ‘uit het getto’ overgenomen door meerdere bands in de hardcorescene die er niets mee te maken hadden. Ze begonnen de grimmigheid en de negatieve kanten te verheerlijken en dat was absoluut niet nodig – en al zeker niet door mensen die daar niet waren. Dat heeft de band duidelijk gefrustreerd, want zij schrijven wel degelijk vanuit het hart en weten waarover ze het hebben.
De muziek voelt ook totaal niet onecht aan. Rotting Out legt een authenticiteit aan de dag die je bij vele bands inderdaad niet meer kan terugvinden. De teksten zijn al geleefd, maar ook de muziek is doorleefd. Dat kan natuurlijk moeilijk anders als je met zo’n ervaren rotten in een band zit. Eigenlijk gaat Rotting Out al meer dan twintig jaar mee (Dogpile meegerekend) en dan heb je vanzelfsprekend al heel wat bagage opgebouwd om ook te kunnen uitstralen wat je beoogt. En dat is misschien wel het strafste aan dit album. Alles wat gespeeld en gezongen wordt, is van een zeer geloofwaardig niveau. Dat is toch iets wat bij vele andere hardcorebands ontbreekt.
De energieke hardcorepunk klinkt zeker niet verouderd. Dit is mooi mee geëvolueerd met de huidige muziekscene. Een heerlijk goed geluid gaat gepaard met een goede songwriting, die regelmatig afwisselt in tempo en intensiteit. Het was hun bedoeling om de ‘LA-grit’ duidelijk te laten horen en daar zijn ze wel degelijk in geslaagd. De zevenjarige afwezigheid heeft ervoor gezorgd dat er veel goesting en een stevige edge in zit. De evolutie van het geluid en de muziek is één ding, maar het is vooral toch teruggrijpen naar oude hardcorepunk die in een modern jasje is gestoken. De singles “Unforgiven”, “Reaper” en “Stones” zijn strategisch goed gekozen en geven een goed beeld van deze plaat, terwijl het afsluitende nummer “Boy” een heel leuke afsluiter is op een heel eigen manier.
Rotting Out heeft niet gespaard in echtheid, stevigheid en (r)evolutie. Deze band is klaar om de hardcorescene opnieuw in vuur en vlam te steken. Met deze aanstekelijke en tevens agressieve muziek slagen ze erin om het publiek tegelijk naar de keel te vliegen en toch nog ruimte te geven om te dansen en mee te schreeuwen.
Ronin kwam uit via Pure Noise Records. Dit is hun eerste album na zeven jaar afwezigheid. Er was een Europese tour gepland, maar die zal waarschijnlijk niet doorgaan.
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
