OPROER doet het alweer! Terwijl het vijftal furore maakt met een arsenaal aan genreoverschrijdende melodieën, diepen ze hun repertoire nog maandelijks uit. Resultaat: zes singles op een half jaar tijd. En de bende Aalstenaars blijft zichzelf heruitvinden, dat bewijzen ze met hun jongste telg “Rosaline”. Een melancholisch overweldigende, ietwat futuristische single die stevig binnenkomt. Wat ons betreft één van de betere, zo niet het beste nummer van OPROER tot dusver.
Ze lieten ons al roepen, rappen en rocken, maar tijdens “Rosaline” blijft het stil. De intro van pianist Jérôme Pringiers brengt een zekere beklemming die heel het nummer weet te typeren. Zijn synths gecombineerd met de pompeuze percussie en de eerder subtiele gitaarriffs, zorgen voor de nodige gelaagdheid, wat het geheel een hoog space rock gehalte geeft.
Dries Van Der Schueren is een uitstekend zanger, dat hoeft niet meer gezegd. Net als in “Captains” zingt hij ingetogen en met souplesse. Maar OPROER zou OPROER niet zijn moest alles ingetogen blijven. Hun typerend gitaargeweld luidt de finale in en Dries tilt het geheel naar een climax. En waar de synthesizer op een beklemmende toon begon, beëindigt die het nummer extatisch.
“Rosaline” is een perfect afgewogen geheel, een synchrone choreografie gedragen door synths en drums. Het nummer zorgt voor een appetijtelijke adempauze tijdens al het livegeweld van de bende Duracell-konijnen. Kortom, een geweldige schijf! Volgende maand brengt OPROER weer vers materiaal uit, overtreffen ze zich opnieuw?