We hebben er lang op moeten wachten, maar 925 mag er wezen. Het begon allemaal twee en half jaar geleden, toen Sorry tekenden bij platenlabel Domino. Ze uploadden dan ook meteen twee mixtapes online, waarbij ze hun demo’s, ruwe schetsideeën en scherpe refreinen aan elkaar rijgden. Hiervan begonnen ze de schetsen uiteindelijk te verfijnen en kwamen er (op lang termijn) verschillende singles uit. De release van “Starstruck” in november 2018 gaf een startschot van een lange reeks van nummers die in de loop van het daaropvolgende anderhalf jaar werden uitgebracht. 925 is dan ook een album dat duidelijk op een zorgvuldige wijze in elkaar is gezet, maar tegelijkertijd ons voortdurend weet de muteren. Sorry mag van een prachtig debuut spreken.
We zagen de Britten van Sorry enkele maanden geleden bezig op Eurosonic 2020, waar ze ons verrasten met hun speciale mix tussen pop en postpunk. Hun lekker chaotische gitaren met een donker kantje aan, zijn misschien niet voor iedereen toegankelijk, maar klinken wel steengoed. Het kernduo Asha Lorenz en Louis O’Bryen brengt dit steeds op een leuke originele manier. Ze creëerden dan ook een eigen soort ‘eilandtaal’, die we regelmatig te horen krijgen op hun songteksten. Ze maakten die taal in hun kinderjaren toen ze vaak samen speelden. Sorry is misschien wel de (hechtste) opkomende band, met een eigen aanstekelijke sound, van het moment.
“Right Round The Clock” is de onberispelijke opener van het album dat meteen heel smooth begint. De funky piano en sax-intro doet ons dan ook denken aan een achtergronddeun uit de tijd van de barrooms. Al snel draait de sfeer om en komt er een heerlijke to the point basgitaar bij, waarrond de basis van het nummer al snel wordt gebouwd. De saxofoon voorziet het nummer van een zalige final touch. Het instrument komt op 925 nog enkele keren terug, o.a. op “Rosie” en “Rock ‘n’ Roll Star”, en voorziet daar telkens weer voor die extra drive, die we normaal niet zouden thuisbrengen in de alternatieve rockmuziek.
Het is niet dat de band bestaat uit twee zangers die om de beurt zingen, dat merken we al vrij snel op tijdens het beluisteren van dit album. Asha neemt het vaakst de leiding, maar meestal mompelen ze steeds over elkaar heen. Met andere woorden; ze maken elkaars gedachten vaak af. Dit horen we bijvoorbeeld duidelijk op het stevige “Perfect”, een heel eigen rocknummer dat zich op een heel interessante wijze in de picture zet. De gierende gitaren, de twijfelende drums en de prachtige wisselwerking tussen Lorenz en O’Bryen past dan ook geweldig samen. Door het symbiotische leven van het kernduo wordt het geheel van de plaat bij elkaar gehouden. 925 zou een complete puinhoop kunnen zijn met de liedjes die voortdurend van stemming en vorm veranderen, maar dat is het gelukkig niet.
“Snakes” gaat dan weer heel traag en onheilspellend van start, dit komt waarschijnlijk door de horrorachtige flarden van de violen die ondersteund worden door de rustige gitaar. We komen dan ook precies terecht in een grote nachtmerrie, die onze gemoedstoestand een beetje naar het depressieve toe trekt. Dit komt waarschijnlijk door dat de songteksten niet over een vrolijk thema gaan, ook hier spreekt de band over vastgelopen relaties en voormalige vlammen. “Snakes” weergeeft het feit dat Asha banger is van haar ex dan van een slang. Ook op “Wolf” en “More” keren deze iets wat angstaanjagende melodieën terug, net zoals de lusteloze songteksten.
925 is 43 minuten en dertien tracks lang, maar het voelt vaak alsof het zich ver uitstrekt. Doordat verschillende nummers fladderen tussen hele discrete passages en enkele nieuwe melodieën, vervaagt het geheel soms en voelt het alsof we op een mooie boottrip zitten op de Middellandse zee, waar we kennismaken met alle hoofdmist die rondspookt bij Asha en Louis. Het zijn vooral de rustigere nummers zoals “As The Sun Sets” en “Heather” die ons mee aanzetten tot nadenken, terwijl we toch kunnen genieten van hun mooie puurheid. Sorry weet op hun debuutalbum een geniale eigen sound te creëren. Ook op “Lies (Reflix)” komt deze naar boven, waar we, nog maar eens, kunnen concluderen dat het kernduo perfect samen hoort.
Sorry bewijst wel dat ze nog steeds een rockband zijn, al doen ze dat niet in de hedendaagse context. Ze geven aan hun rockmuziek een extra draai en maken zo een heel eigen sound die door ons zeker en vast gesmaakt wordt. 925 is dan ook een heel eigentijds debuut dat aan alle verwachtingen voldoet. Ze moesten er even tijd voor nemen, maar de Britten mogen heel trots zijn op hun prestatie. Ze geven dan ook geweldige insteken in hun atypische alternatieve rockmuziek met onder andere violen en een saxofoon. Over de horrorachtige sound op enkele nummers zouden we de volgende keer (nog) iets langer nadenken, maar een ding is zeker! Na vandaag willen we het liefst van al, geen excuses meer horen als je de band Sorry niet kent.
Instagram – Facebook – Website
