Er verschijnen doorheen het jaar zoveel albums dat het heel moeilijk is om alles een volledige recensie te geven. Daarom vonden we het concept ‘beire kort’ uit, waarbij we albums die we nog niet recenseerden toch een platform geven. Dit doen we in de vorm van korte reviews, waarin we het album beoordelen op zijn sterktes en/of zwaktes. Bij deze editie vind je EDEN, Allie X, Jasmïn, Franc Moody, Sepultura, Skiska Skooper, KRANKk, Sustain, Loathe, Idiots, Hot Mulligan, Karine Germaix, Squarepusher, Cornershop, Deap Lips en nog veel meer.
Nada Surf – Never Not Together (★★★★)
Nada Surf is een band die heel wat bekendheid verwierf met “Popular”. Velen zien de groep daarom ook als een one-hit-wonder, maar ze zijn zoveel meer dan dat. De band speelde normaal begin april in een uitverkochte Orangerie van de Botanique, wat genoeg zegt over de fanbase van de Amerikanen. Met Never Not Together is de band ondertussen al toe aan zijn negende studioplaat en de sound van de groep blijft zich exponentieel ontwikkelen. Zo krijgen we tegenwoordig een veel volwassener geluid te horen met rijkere soundscapes en vooral hartverwarmende nummers. Muzikaal pakt ieder nummer je hart in en je voelt de magie van Nada Surf je gewoon gelukkiger maken. De plaat zou er eentje voor de fans zijn, maar we kunnen ons inbeelden dat niemand onberoerd blijft bij dit staaltje eerlijke en oprechte muziek.
Sepultura – Quadra (★★★★)
Dat Sepultura na het afscheid van de broertjes Cavalera wat op hun retour waren, dat mag geen nieuwtje zijn. Maar sinds hun vorige plaat Machine Messiah gaat Sepultura weer de goede kant op. Andreas Kisser is de drijvende kracht achter dit kwartet en de invloeden die je hoort op deze plaat zijn eerder ongezien voor Sepultura. Daar waar vroeger werd gekozen voor thrash en groove, worden nu ook nog andere invloeden vermengd. Er zijn nummers die veel experimenteler klinken dan vroeger en daar wordt zelfs progressief gespeeld. En wat nog vreemder is, is het laatste bijna symfonische gedeelte. Sepultura zet zich met deze plaat volledig terug op de kaart en ziet zichzelf beloond na jaren hard werk.
aki – Warme Dagen (★★★★)
Het in het Antwerpse conservatorium geschoolde aki brengt beeldende jazz die je ongelooflijk nostalgisch kan maken en niet zomaar onberoerd laat. Warme Dagen is hun allereerste ep en daarop tonen ze heel wat magie in de aanbieding te hebben, die bovendien alle kanten van het spectrum van jazz benadert. aki brengt de warmte tot in onze huiskamer en voorziet de prille lentezon van een gevoelige factor. Ze gaan van schone droefheidsklemtonen over naar een opvallend opbeurend klankje in “Lichtjes” en “De Laatste Dag”, die een oprechte glimlach op ons gezicht onafwendbaar maken. De groep kent de kneepjes van het vak; nooit worden hun lange nummers langdradig of komen ze aandraven met al te gemakkelijke clichés. Warme Dagen is een heel mooie verzameling eerlijke nummers geworden, waarna we enkel kunnen hopen hen snel live eens aan het werk te mogen zien.
Boniface – Boniface (★★★)
Boniface van – je raadt het nooit – Boniface is het charmante debuut van de band rond de Canadese Micah Visser. De groep maakt zeemzoete indiepop die niet zou misstaan in een typische Netflix tienerfilm à la To All The Boys I’ve Loved Before. Voor elke sentimentele scène is er hier wel een geschikt nummertje terug te vinden. Soms krimpen we in elkaar wanneer we lyrics als ‘You bit my lips, stopped me there and said ‘You’re such a storm cloud’’ horen, maar over het algemeen is het niet moeilijk je te laten meevoeren op de ongecompliceerde roze wolk van Boniface. Ontsnappen uit dat zeer beperkte kader doen ze echter nooit, en dat zou op volgend werk wel eens anders mogen zijn.
Karine Germaix – Incandescence (★★★★)
Karine Germaix is zangeres, accordeoniste en bovendien niets minder dan een absoluut muzikaal genie. Haar debuut-ep Incandescence etaleert haar muzikale vernuft in volle glorie. We horen een complexe creatie bomvol expressie: met haar dynamische stemgebruik kan ze werkelijk alles en de instrumentatie is zo virtuoos als het maar kan. Haar accordeon speelt een glansrol in het geheel en ze bespeelt het instrument op een manier die je zelden hoort. Ze omarmt tradities van Franse chansons en accordeonspel, maar tegelijkertijd gaat ze er op haar eigen manier mee aan de haal.
De ritmische capriolen, de meeslepende energie, de briljant gemengde instrumentatie en nog een hoop ondoorgrondelijke elementen vormen een nagenoeg perfect geheel. Ook voor een overdaad aan artistieke complexiteit worden we behoed door een wat meer bescheiden wals halverwege en een tragere melodie als afsluiter van de ep. Wat een genie is Karine Germaix, benieuwd of ze die sterke lijn kan doortrekken op een eerste fullalbum.
The Men – Mercy (★★★)
Als The Men een album uitbrengt, is het altijd erop of eronder. Met Mercy houden ze een gulden middenweg, waarbij ronduit saaie nummers worden afgewisseld met geniale ingevingen van jewelste. Met “Cool Water” wordt er dan ook al meteen heel chill gestart en je zou kunnen denken dat The Men gewoon voor de gezapigheid kiest op de nieuwe plaat, maar al van bij de tweede song kruipt er meer psychedelica in het geheel en het is vooral door dat tien minuten durend epos dat je helemaal in de plaat gesleurd wordt. Helaas kan verder enkel nog de single “Children All Over the World” echt overtuigen en blijkt de rest een maatje te klein voor die singles. Matige plaat dus van The Men, die we graag nog eens een volledige plaat lang zouden horen rammen.
Lees voort op de volgende pagina!
