De Canadees Abel Makkonen Tesfaye, beter bekend als The Weeknd, is zo’n artiest die vandaag de dag nog weinig introductie nodig heeft. Dat hij behoort tot een van de grootste, bekendste en meest succesvolle popartiesten van het moment, is voor velen dan ook geen nieuwe informatie. Vandaag bracht hij zijn vijfde én langverwachte langspeler After Hours uit. Voor fans van het eerste uur is een nieuwe plaat van The Weeknd altijd even bang afwachten. De R&B van Tesfaye heeft namelijk sinds de eerste zelf geproducete mixtapes en debuutalbum Trilogy een ware metamorfose doorgemaakt. Zo is The Weeknd op negen jaar tijd van pionier in de alternatieve R&B geëvolueerd naar de koning van de pop. Sinds Beauty Behind The Madness en vooral Starboy heeft Tesfaye de meest exclusieve klanken van de underground ingewisseld voor funky en catchy R&B. De ep My Dear Melancholy, toonde al een lichte koerswijziging richting het kruispunt waarop hij zich nu bevindt: The Weeknd zocht een balans tussen commercialiteit en zijn pre-Starboyperiode en lijkt die gevonden te hebben in After Hours.
De inhoud van After Hours beoogt een interstellaire sfeer te creëren die doet denken aan het gebruik van de synthesizer en autotune in de jaren 80. Tesfaye weet zijn muziek opnieuw te vernieuwen en wil duidelijk zijn Starboy-etiket achter zich laten door terug te keren naar meer melancholische en kwetsbare nummers. Het dansbare popgehalte van weleer laat hij grotendeels achter zich, de focus van After Hours ligt daarbij duidelijk niet op potentiële hits maar op een soort atmosferische synthwave. Radiomonster “Blinding Lights” blijkt dan ook het meest toegankelijke nummer van het album te zijn. Al bevat After Hours nog een aantal aanstekelijke nummers die al wat sneller blijven hangen dan andere. Het uptempo “Hardest To Love” met DnB-invloeden is zo’n perfect voorbeeld. Tijdens het kinetische “Save Your Tears” en “In Your Eyes” is het ook niet zo makkelijk om stil te zitten.
Tesfaye zingt nog steeds voornamelijk over lust (bijna altijd), drugs en een rijkeluisleven, maar op een meer kwetsbare en gevoelige manier. Deze kwetsbaarheid is duidelijk hoorbaar in de sterk melancholische nummers “Repeat After Me (Interlude)” en “Until I Bleed Out”. De zeer zweverige synthwave zorgt echter voor een warme ondertoon voor al deze melancholie. Opmerkelijk is dat de nummers van After Hours niet zoals eerder werk bovenaan de sensuele Spotify-lijsten zullen reiken. De mysterieuze en zwoele sfeer die bij dit oud alter ego hoorde, werd hier duidelijk vervangen door een mate van aaibaarheid en toegankelijkheid. Een soort aaibaarheid in een ruimtelijk jasje dat is blijven hangen door eerdere samenwerkingen met Gesaffelstein. Opener “Alone Again” zet meteen deze Apollo-Missie-17-toon. Een trage downtempo beat begeleid Tesfayes zeemzoete zang waarnaast soundbordklanken, die kunnen gebruikt zijn tijdens films als Interstellar of The Martian, werden toegevoegd.
Het eerder uitgegeven “Heartless” en “Faith” lijken nog een uitzonderlijke restant te zijn uit een vorig leven. Dit valt te verklaren doordat Metro Boomin na Starboy opnieuw mocht meewerken aan deze plaat. Heel even lijkt The Weeknd terug te keren naar de duistere en mysterieuze klank van enkele jaren terug. Ook andere oude bekenden zoals Illangelo en Max Martin hebben opnieuw hun steentje bijgedragen. Het is Martin die hitsingle “Can’t Feel My Face” in 2015 wist te producen en nu opnieuw verantwoordelijk is voor het catchy “Blinding Lights” en “In Your Eyes”. Ondanks het feit dat The Weeknd zich telkens opnieuw probeert heruit te vinden, is zijn geluid altijd steeds heel herkenbaar gebleven. Enkel de allergrootste artiesten bezitten dit talent.
Dit gezegd bevat deze vijfde plaat ook enkele nummers die minder boven het wateroppervlak komen drijven. Pas na enkele luisterbeurten krijgen “Scared To Live”, “Snowchild” en “Escape from LA” wat meer kleur. Allen blijven ze hangen in het trage tempo van After Hours en zijn bovendien sterk repetitief van aard. Deze nummers missen een soort diepgang en exceptionaliteit die The Weeknd eerder altijd bezat. Soms lijkt Tesfaye te kiezen voor kwantiteit in plaats van kwaliteit, iets wat hem al verweten werd op vorig album Starboy. Gelukkig doen deze enkelingen de gehele waarde van de plaat niet volledig teniet.
We kunnen concluderen dat After Hours een degelijk R&B- en popalbum is dat de balans tussen commercialiteit en het meer alternatieve opzoekt. Soms mist deze vijfde langspeler een krachtdadigheid die eerder werk onomstotelijk bezat, maar gelukkig bevat het merendeel van After Hours sterk geproduceerde en vernieuwende nummers. Of The Weeknd zijn titel als koning van de pop zal behouden, is niet zeker. Wat wel duidelijker is, is dat Abel Tesfaye een nieuwe weg heeft ingeslagen en misschien wel terug honger heeft gekregen naar zijn thuisbasis van de underground.
Op 26 oktober speelt de man in Sportpaleis, al is die show al zo goed als uitverkocht.
Er was nog geen autotune in de jaren 80.