Roman Hiele is een Belgische knoppenmeester en daarmee had de review eigenlijk evengoed al kunnen ophouden. Zijn bijzonder eigenzinnige mélange van elektronica en een jazzy insteek heeft al menig concertzaal op z’n kop gezet, waardoor Hiele al lang geen onbekende meer is in de underground en jazzscène van eigen bodem. Er kwamen ook al samenwerkingen met onder andere de theaterwereld, ontwerpers en documentairemakers tot stand, wat Hiele tot een waar manusje van alles maakt.
Naar aanleiding van de Corona Friday actie van Bandcamp – wees gerust, Corona Friday is gelukkig totaal geen ding – om alle inkomsten van de dag integraal naar de artiesten door te sluizen als steun in deze moeilijke periode, smeet Hiele een ep’tje op Bandcamp. Mélodie 2020 kwam tot stand tussen 2015 en 2019 en in plaats van het te laten rijpen op de harde schijf, kunnen we nu genieten van zes absurde schijven. Kopen maar.
“Mercredi Des Patates Aussi”; qua titeloriginaliteit rijft Roman meteen evenveel punten binnen als er bladeren vallen in de herfst. Maf begonnen is half gewonnen, want wij springen mee op de trein der snelheid – snelheid overigens niet per se qua tempo, maar wel wat betreft het overvallen van de luisteraar met elektronische kronkels. Of auteur Johan Daisne zich omkeert in zijn graf, is dus nog maar de vraag, want net als in zijn ‘De Trein Der Traagheid’, is de teneur van Hiele’s ep enorm geheimzinnig en bovenaards. Zeker de titeltrack blinkt hierin uit. Hiele zet een zonderling klankenpalet neer met aandacht voor het absurde, wat vele deuren opent en waarmee Hiele stuk voor stuk al eens graag in huis blijkt te vallen.
Op “Music These Days pt. 1” zijn we de draad al kwijt nog voor het goed en wel van start gegaan is en ook het tweede deel hiervan is absoluut niet van deze wereld. Over heel de lijn biedt Hiele geweldig enerverende baksels aan die, aan de grootte van onze pupillen af te lezen, geen verantwoorde dosis oppepeffecten met zich meebrengen. Dat alles terwijl het toch enorm plezant blijft om naar te luisteren, want hoe verder zijn tracks vaak vorderen, hoe feestbaarder ze worden en hoe meer je de rode draad geleidelijk aan zelf kan ontdekken.
“Fun and Annoying” klinkt inderdaad zeer leutig zoals ook “Tik Tak” dat in ultrakorte versie is, terwijl het geheel wel degelijk doet denken aan wat er zou gebeuren wanneer Nijntje, Hopla en de Teletubbies het samenscholingsverbod aan hun laars lappen om samen op instrumentjes te komen pierelen. Echter, na een tijdje blijken deze fantasiebeesten het muziek spelen zowaar onder de knie te krijgen en lopen de melodietjes vloeiend in elkaar over om toch vooral te eindigen op de lollige noot. Tot slot is er nog “Airport”, wat ons alweer goesting geeft in een vage escapade in het nachtleven. Diepe elektronica wordt uiteraard aangevuld met een arsenaal aan piepende en tinnitus aanwakkerende luchthavengeluidjes. Het wordt er enkel maar schreeuweriger op, zonder de beat uit het oog te verliezen en zo wordt ook “Airport” een enorm graaf dingske.
Alsof deze tijden nog niet verwarrend genoeg waren, komt Hiele hier zomaar even de genadeslag leveren met zijn Mélodie 2020. We hadden het kunnen weten. Roman Hiele luister je nu eenmaal niet wanneer je een binnen de lijntjes gekleurd en afgelikt vierakkoordennummertje wil horen, Hiele staat voor elektronische verwarring op de meest fantasierijke en intense manier. En dit was dus nog maar ‘het ep’tje tussendoor’, hé.
