Het is al een hele tijd geleden dat we nog iets van de übervrolijke rockers van The Vaccines gehoord hebben. Een reden daarvoor is waarschijnlijk het ontstaan van Halloweens. Justin Hayward-Young en Timothy Lanham, respectievelijk zanger en gitarist, hingen hun catchy indiegitaren even aan de haak en keerden met hun nieuwe project terug naar de jaren tachtig. Op die manier komen er hier en daar wel eens wat Vaccines-invloeden aan te pas, maar op Morning Kiss at the Acropolis zijn het vooral elektronische synths en piano’s die de bovenhand nemen. Af en toe dreigt dat een beetje eentonig en saai te worden, maar dan voegen de jongens daar gewoon hun gekende humor aan toe. Veel verrassingen krijgen we in elk geval niet te horen, wel werd de plaat een rustige streling voor het trommelvlies.
De verwachtingen liggen natuurlijk hoog als je al wereldhits als “I Always Knew“, “If You Wanna” en nog tientallen andere op je palmares hebt staan, maar daar trokken de jongens zich weinig van aan. Sterker nog, op Morning Kiss at the Acropolis lijken ze die lijn zelfs even door te trekken. Openingsnummer “Rock Bottom Rock” schiet meteen heel catchy uit de startblokken. In eerste instantie dankzij de eighties piano en de elektrische gitaar; maar ook de herkenbaarheid in het nummer, zoals het kijken van kattenvideo’s in bed, zorgt ervoor dat het blijft hangen. “My Baby Looks Good With Another” breit daarop voort, maar is al een beetje de voorbode van de elektronische kaart die getrokken wordt op de plaat. Desondanks zit het nummer na enkele luisterbeurten al vast in je hoofd en geven de melodieuze stemmen van de jongens een instant feelgood-gevoel, en dat mag ook al eens in deze donkere dagen.
De gitaren vallen al redelijk snel weg, want “Ur Kinda Man” werd een melancholische, en soms zelfs depressief-klinkende, ballade. Liefde en dood kijken elkaar recht in de ogen, en hoewel het nummer niet superspannend klinkt, is het vast en zeker genietbaar. Dat is wel vaker het geval, want “Lady” wordt al snel redelijk eentonig. Het mag dan wel allemaal vrolijk en elektronisch klinken, het maakt het daarom geen verrassend goeie nummers. “Paris Undercover” neigt te veel naar liftmuziek en bouwt op naar niks, terwijl “Hannah, You’re Amazing” net dat tikkeltje extra lijkt te missen. Elk van de nummers zijn zeker leuk en fijn als achtergrondmuziek, maar wereldwijde hits zullen het nooit worden.
Ondanks de catchy, vrolijke sfeer die het begin van de plaat ademt, staat er ons nog een karrenvracht aan emotionele ballades te wachten. Op “Map of Vietnam” zijn de Britten er nog – mede dankzij tempowissels – in geslaagd een gulden middenweg te vinden tussen vrolijk en droevig. Dat sluit zich in elk geval goed aan bij de tekst, die gaat over het al dan niet inlossen van verwachtingen in de liefde. “Broken English” is daarentegen hele andere koek. Ook hier proberen de jongens de juiste snaar te raken, maar daarvoor klinkt het nummer te elektronisch en duurt het gewoonweg te lang. De langdradigheid is één probleem, maar ook de eentonigheid is aan de andere kant een bepalende factor. “Pizza Shop By Poison Beret” zit ongetwijfeld vol goeie bedoelingen, maar wordt na een tijdje saai. Daar kan ook het lachen met ananas op pizza geen verandering meer in brengen.
Dat trage nummers niet per se saai zijn, bewijzen de jongens van Halloweens ook een paar keer. Op de twee afsluitende nummers “The Tower” en “Corridors of Love” bijvoorbeeld. Eerstgenoemde is een liefdeslied pur sang; kijk bijvoorbeeld meer naar een tekst als ‘In a perfect world, we’d be all more like you’. Het goeie zit ‘m hier in de eenvoud van het nummer, met de twinkelende sterretjes op het einde als finishing touch. Ook op “Corridors of Love” ligt het tempo traag, maar het is zonder twijfel één van de beste nummers op de plaat en doet dankzij de baslijn soms zelfs een beetje denken aan Cigarettes After Sex. Een leuke afsluiter van een leuke plaat, maar ook niet heel veel meer dan dat.
Halloweens maakt dus zeker en vast leuke indienummers, die perfect zouden klinken met een cocktail in de hand op het strand, maar verder dan dat zullen de jongens het waarschijnlijk nooit schoppen; toch niet met hun debuutplaat. Het blijkt gewoon een leutig tussendoortje te zijn en dat mag ook wel eens. Af en toe kunnen we wel eens meeknikken op het tempo en krijgen we een glimlach op ons gezicht, maar dat is waarschijnlijk niet het doel van de band. Heel veel goeie bedoelingen, heel wat leuke nummers, maar af en toe ook wat te veel hooi op de vork; of om in de sfeer van Halloween te blijven: weinig tricks, maar zeker af en toe wat treats.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
