AlbumsRecensies

Baxter Dury – The Night Chancers (★★★★): Liefdesverdriet in de kleine uurtjes

Baxter Dury – je weet of raadt het al – is de zoon van de grote Ian Dury. Die van The Blockheads, mocht er nog geen belletje rinkelen. Nee, nog niet? “Hit Me With Your Rhythm Stick”? “Sex & Drugs & Rock & Roll”? Nu? Tuurlijk wel! Om maar te zeggen, Baxter heeft het niet van de melkboer. Als zesjarig broekventje poseerde hij aan de zijde van zijn vader op de cover van diens album New Boots and Panties!!. Op zijn achtenveertigste schenkt hij ons nu een album waarmee hij ook muzikaal gerust naast zijn ouwe mag gaan staan. Alleen jammer dat Ian het allemaal niet meer mag meemaken. Hij stierf in 2000, nog voor de release van Baxters allereerste album.

Op The Night Chancers, zijn zesde album intussen, schetst de Britse raconteur tien nachttaferelen, bevolkt met gebroken harten en nachtraven die lijken weggewandeld uit het schilderij van Edward Hopper. Verwacht geen collectie liedjes met meezingbare refreintjes en originele bruggetjes. Baxter vertelt meer dan hij zingt en de instrumenten dienen louter als penselen om zijn trieste, soms cynische liefdesverhalen te voorzien van intuïtief geschilderde kleurenplaatjes. De verwelkte bloemlezing duurt maar een halfuur. Maar het is een halfuur dat na de laatste noot nog dagen blijft hangen.

Middels een van Giorgio Moroder geleende synthesizer en een stel sensuele Franse backing vocals, zet het eerste nummer “I’m Not Your Dog” meteen de toon: ‘Ce n’est pas mon problème / Je ne suis pas ton chien.’ Heerlijk. Ook de rest van de plaat is gedrenkt in een Nouvelle Vague atmosfeer, waarbij je je inbeeldt dat Dury niet door Parijse, maar wel door Londense straten slentert, op zoek naar een bar die het niet zo nauw neemt met de avondklok. Al kunnen het ook New Yorkse straten zijn, als we afgaan op de foto’s die de platenhoes sieren.

Dury’s diepe, doorrookte vertelstem werkt verslavend als een goeie podcast. Denk aan Gainsbourg of Max Berlin, maar dan met een vet Cockney accent. In een Anglo-Frans filmdecor komt die parlando nog meer tot zijn recht dan op zijn vorige albums. Staar je echter niet blind op onze Franse referenties. Dury overstijgt moeiteloos de Gainsbourgpastiche. Met de aanstekelijke baslijn in “Slumlord” lijkt hij eerder te willen verwijzen naar een andere – Britse – grootheid: Bowie ten tijde van zijn samenwerking met Nile Rodgers. Wel even op de lippen bijten om niet spontaan ‘Let’s Dance’ te gaan meezingen. Da’s al even verleidelijk als de backings die ook hier weer van de partij zijn.

Het is overigens vooral de bas, donker en dubby à la Jah Wobble, die voor Dury bijna het hele album lang de perfecte kapstok vormt om er zijn liefdesvertelsels aan op te hangen. Als een meesterlijk minimalist laat hij daarbij meer dan genoeg ruimte om er de filmische strijkers, funky gitaartjes en sensuele backing vocals zorgvuldig doorheen te draperen. Met de achtergronddames gaat hij ook voortdurend in dialoog, alsof zij op elegante wijze telkens zout in zijn open wondes strooien.

De spaarzaam vertelde liefdesperikelen spruiten voort uit – al dan niet reële – karakterstudies, zoals in “Carla’s Got A Boyfriend”. Dat nummer legt enkele kwalijke kantjes van een onverwerkte relatiebreuk bloot. Of hoe jaloezie leidt tot social media stalking: ‘I spotted him on Instagram / Followed Him About a Bit’ (over die nieuwe vriend van Carla). ‘He’s got horrible trousers / A small car / A bit of designer hair’. Maar het dedain ruimt al gauw plaats voor een knagend besef: ‘He looks like me’. In de titeltrack is het personage dan weer door zijn lief achtergelaten in hotel Amor, eenzaam en alleen met zijn gedachten en enkele luidruchtige figuren van de nacht: ‘You left me with the crums of my spare thoughts / You left me with the noise of The Night Chancers’. Liefdesverdriet in de kleine uurtjes.

In het slotnummer “Say Nothing” wuiven de backing vocals ons uit met een welgemeend klinkend ‘Baxter loves you’. In tegenstelling tot hoe het de protagonisten in Dury’s lyrics vergaat, is die liefde van onze kant geheel wederkerig. We drukken Baxter Dury nog steviger dan voorheen tegen onze boezem. Met Prince of Tears serveerde hij ons in 2017 al straffe kost, en met The Night Chancers weet hij dat nog te overtreffen. Het mag dan een korte plaat zijn, de houdbaarheidsdatum zal des te langer blijken. Sta ons toe zelfs de term tijdloos te gebruiken. Een kleine voorspelling: binnen ettelijke jaren tref je deze Baxter Dury bij de betere vinylshop nog altijd aan in de platenbak met het label ‘klassiekers’.

Ontdek meer muziek op onze Spotify!

 

Related posts
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Dour vult verder aan met o.a. Baxter Dury, Arca en Donny Benét!

Dour gaat ook dit jaar weer voor een gevarieerd programma. De afgelopen maanden heeft het grootste Waalse festival hard gewerkt aan een…
LiveRecensies

Baxter Dury @ Botanique (Orangerie): Krankzinnig crescendo

Baxter Dury: zoon van Ian en grootste zot van Engeland, dandy par excellence en begenadigd entertainer. Naast deze tijdbestedingen maakt hij ook…
InstagramLiveRecensies

Lokerse Feesten 2023 (Festivaldag 5): Britse beneveling

Lokerse Feesten zat op dinsdag op de helft van zijn tiendaagse en kon op die dag uitpakken met een naam van jewelste….

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.