In een periode waarin chaos regeert, zouden we haast vergeten dat Mintzkov zijn wederopstanding maakt. Oh Paradise brengt nochtans een welgekomen verademing bij het eindeloze thuiszitten. Hoewel die verademing misschien ook grotendeels met onze verveling te maken heeft. Het vijftal, dat plots een drietal is, gebruikt op Oh Paradise zijn gekende succesformule maar lijkt deze ditmaal net iets te veel uit te persen.
Openen doet de langspeler met eerder uitgebrachte single “August Eyes”. Eerder beschreven we deze al als een standaard rocknummer waarvan er dertien in een dozijn zijn. De dreigende bas laat alles groot klinken zonder pretentieus te zijn en wanneer de gitaar losbreekt wordt die grootsheid, jawel, nog eens groter. Fijne opener maar toch blaast August Eyes onze beren niet meteen uit hun vacht. Opvolger “When Ghosts R Out” dan maar? Nee, ook dit nummer is aangenaam voor het trommelvlies maar ook niet veel meer dan dat. Naarmate we onze weg banen door de tien nummers die Oh Paradise rijk is, wordt ons duidelijk dat het ‘Paradise’ niet in individuele songs maar in het stabiele collectief gezocht moet worden. Mintzkov gooide geen verzameling hitsingles in onze inbox maar een zomers en verfrissend rockalbum zonder al te veel scrupules.
De dreigende bas vormt een heerlijke rode draad door het album. Zelfs op “Unlike The Sun”, waar deze een minder prominente rol speelt, draagt Lies Lorquet het geheel met haar gitaarband. Voeg hier een complementaire drum aan toe voor nog wat meer bas-accenten en Philip Bosschaerts hoeft met zijn verfrissende gitaarspel en zang enkel nog binnen te koppen voor een lege goal. Echter staat er jammer genoeg ook maar een beperkte houdbaarheid op deze succesformule en is het moeilijk om drie songs na elkaar gefocust te blijven op wat onze koptelefoon op ons afvuurt, zelfs als deze noise-canceling heeft. Hoewel de songs verfrissend klinken, is er bijzonder weinig variatie onderling. Mintzkov zelf beschrijft Oh Paradise als een kosmische reis en hoewel we graag meezweven op Philip’s zanglijnen kunnen we na iets meer dan een halfuur concluderen dat we voornamelijk van een kale reis kunnen spreken waaruit dan ook nog eens bleek dat de kosmos niet zo indrukwekkend is als gedacht.
Oh Paradise is een plaat in tweestrijd. Hoewel de kracht misschien ligt in het feit dat er geen uithalen noch uitspringers zijn, zorgt dit er eveneens voor dat het album moeite heeft om te blijven boeien. Twintig jaar nadat de rockers uit Lier Humo’s Rock Rally op hun naam mochten schrijven, hadden we wat meer durf verwacht van een band die zichzelf eigenlijk niet meer hoeft te bewijzen. Hoe Mintzkov dit alles live een invulling zal geven, ontdekken we 17 mei in de AB. Gezien de zomerse sfeer op Oh Paradise verwachten we de band hiernaast ook nog op enkele festivals aan het werk te zien.
