We beschreven ze vroeger als ‘de stem van een generatie, schaterlachend met haar eigen onzekerheden, maatschappelijke problemen doorprikkend’. De geflipte kornuiten van Shht. Verbreken ze ook ‘de vloek van de tweede plaat’?
Hun aanstekelijke je m’en fous-gehalte staat als een paal boven water, mede dankzij voormalig frontman Michiel Renson. Live doen ze het al een tijdje zonder hem, maar Renson liet wel nog wat sporen achter in de songwriting. Meer daarover in het interview met de band.
Even teruggrijpen naar 2018. Debuut Love Love Love lost verwachtingen in, de band heeft een handelsmerk te pakken. Toch stak een kanttekening de kop op. Voor Shht leek het principe ‘more is more’ te gelden. We vroegen ons toen af tot welk punt dat kon blijven boeien. Het antwoord luidt: tot het moment dat het een gimmick wordt. Is het mogelijk om eindeloos te provoceren, zonder te morfen in een zelfparodie?
Pfoeh, even slikken bij het lezen van die zin. Onze excuses aan de eindredactie. Een concretere analogie, uit het leven gegrepen: wie dag in dag uit de clown uithangt, eindigt zonder kameraden – of richt een zelfhulpgroep op voor hem en de andere dorpsgekken. Misschien vat dat de band nog het beste samen. Enfin, dat er zoveel over te mijmeren valt, kan op zich al tellen.
Uit welk hout is hun nieuwe flipperkast dan gesneden? De nerven lijken eerder te wijzen naar goedfoute elektro à la Metronomy, zoals bij “Heavy Hearts”. Knapperig brandbaar dankzij het handwerk van producer Pascal Deweze, vooral aanwezig in de barokke carnavalsschijf “Talk About”.
Geinig ook hoe die klassebakproductie van Deweze kaarsrecht tegenover de lo-fi stemopnames gezet wordt. Nu eens een Franse radiostem in “Noneketanu”, dan weer het ‘ik ben wel aan ’t opnemen’-fragment in “Epos”. Terechte naam trouwens, die laatste. Episch diverse songs versus zelfrelativering dus. Opnieuw: uit welk hout is Noneketanu gesneden? Oprechte beuk misschien?
Pas op: luistervriendelijk is het vaak niet. Of “Hello? Hello!” nu wél of niet vijf minuten te lang is, hangt af van je uithoudingsvermogen. Uitgesponnen jams blijven daarbij ook niet uit. De ene track klinkt al meer als een samenhangende song dan de andere. Ach, dat Shht ons ooit op de proef ging stellen, stond in de vier sterren van onze laatste review geschreven. Als dit geen experimentele plaat zou geworden zijn, was het de volgende geweest. Liever de korte pijn dan.
Om het te dopen als muzikantenmuziek, lijkt dan weer een brugje te ver. De duistere solo in “Magic Man” staat op dezelfde schemerstand als de thuisverlichting van Thurston Moore. “Sosume” gaat dan weer van z’n duiveltje-uit-een-doosje met artritis. En om er nog een te moeilijke analogie bij te zwieren: afsluiter “Way Down” kleurt Noneketanu als een existentieel bordeel.
De titel komt van een zelf uitgevonden klankwoord. Eigenzinniger kan bijna niet. Ten koste van het commercieel succes misschien, maar een fraai staaltje geknutsel is het zeker. Wie drie sterren niet genoeg vindt om het een kans te geven, begint er beter niet aan. Aan jou de keus.
De twee releaseshows van Shht (Handelsbeurs Gent & Depot Leuven) hebben wegens overheidsmaatregelen nog geen datum. Houd de Facebookpagina van Shht in de gaten voor meer info.
