© Victor Pattyn
Noémie Wolfs is weer helemaal terug van weggeweest. In een ver verleden stond ze nog bekend als de zangeres van Hooverphonic, maar tegenwoordig staat de jongedame helemaal op eigen benen. Na haar debuutplaat Hunt You bleef het even stil, maar na twee jaar intensief werken, is Noémie ondertussen bevallen van haar tweede album Lonely Boy’s Paradise. Dankzij de radiohitjes “On the Run” en “Wake Me Up” werd al duidelijk dat de zangeres zichzelf helemaal opnieuw had uitgevonden. Met zwoele baslijnen en een intrigerende vibe liet ze de temperatuur in een uitverkochte AB Club hoger stijgen dan die van de gemiddelde coronapatiënt.
De eer om de avond te openen was weggelegd voor The Feather. In een ver verleden zat de man nog achter de knoppen van onder andere Noémie Wolfs, maar tegenwoordig heeft hij zijn soloproject nieuw leven ingeblazen. Zijn zomerse, chille sound kwam jammer genoeg niet helemaal tot z’n recht in de donkere club. De AB werd wel getrakteerd op heel wat nieuw – en soms zelfs onuitgebracht – materiaal. Nieuwe nummers als “Closer”, “Go First” en laatste single “Low Days” werden op zich wel goed gebracht, maar de afstand tussen band en publiek was net te groot. Misschien kwam het door de taalbarrière (de jongens komen uit het Luikse), want op het podium liep alles gesmeerd. In de zaal daarentegen werd er maar weinig aandacht besteed aan wat er op het podium gebeurde en werd er luidop verder gepraat. Jammer voor de band natuurlijk, maar ze stond misschien een beetje misplaatst.
Wie wel helemaal op haar plaats stond, was Noémie Wolfs, want een betere setting had ze zich niet kunnen wensen. Met een beetje vertraging weerklonken de begintonen van “So Easy” en terwijl haar band al even bezig was aan de intro, kwam Noémie onder luid applaus het podium op. Het plan was duidelijk om niet te veel tijd te verspillen en om alle nummers zo strak als Noémie’s glamoureuze garderobe te brengen. De vele percussie aan het begin van “Fed Up” klonk overdonderend en de temperatuur schoot de hoogte in. Dankzij de Oosterse klanken en de triomfantelijke dansmoves die de zangeres bovenhaalde, leek het even alsof we naar een Egyptische koningin stonden te kijken. Het was trouwens niet alleen de band die het beste van zichzelf gaf, want met haar fluoroze drumstok zorgde de zangeres zelf ook voor de nodige extra backings.
Na de indrukwekkende instrumentale solo op “Notorious”, werd het tijd voor een eerste intiem momentje. Radiohit “On the Run” werd samen met haar violiste Esther Coorevits zo intiem gebracht, dat je een speld kon horen vallen in de zaal. De temperatuur had ondertussen al zo’n hoogte bereikt, dat het bijna onhoudbaar was voor Noémie om in haar strak pakje door te blijven gaan. Terwijl de band de club onderdompelde in mysterie, kwam de zangeres terug het podium op in een coole blazer om daarop aansluitend het catchy “All Night” te spelen. Op “It Means Nothing” bespeelde ze het publiek, dat steeds losser werd en zich af en toe al eens aan een danspasje durfde te wagen. Dat werkte wederzijds op wat er zich op het podium afspeelde. De georganiseerde nonchalance waarmee Noémie de tekst van “The Other Side” zong of hoe Simon Casier zijn gitaarkunsten kon tonen op “Wake Me Up”; het stak allemaal bijzonder goed in elkaar. “Dirty Games” kwam in the face binnen en dan moest het slotoffensief nog beginnen.
Dat werd in gang gestoken met “Drive” dat redelijk lang uitgesponnen werd. Noémie flirtte met de bovenste treden van de toonladder, terwijl iedereen in de band er nog eens een schepje bovenop deed. Daarna verdween iedereen even van het podium; en dat mondde uit in een romantisch moment. Samen met haar vriend alsook gitarist Simon Casier, bracht de zangeres een akoestische versie van de titeltrack “Lonely Boy’s Paradise”. In tegenstelling tot de bombastische versie op de plaat, kreeg het nummer op die manier een intiemere betekenis. Opnieuw keek de zaal vol bewondering naar wat er op het podium stond te gebeuren. De ingetogen stilte werd nog een laatste keer de kop ingedrukt met opnieuw “On the Run”; dit keer met de hele band weliswaar. De temperatuur schoot weer omhoog en Noémie danste nog wat over het grote podium, om de avond in schoonheid af te sluiten.
We vonden Lonely Boy’s Paradise al een meer dan zwoele plaat, maar live pakken de nummers nog beter uit. De donkere club was de perfecte locatie voor Noémie om haar album voor te stellen. Samen met haar band, gaf de jongedame het beste van zichzelf en liet ze de temperaturen tot het absolute kookpunt stijgen. Met af en toe een akoestische onderbreking, zorgde de zangeres voor voldoende variatie in haar set en dat werd door iedereen gesmaakt. Het nieuwe hoofdstuk in de carrière van Noémie Wolfs is er eentje om letterlijk en figuurlijk warm van te worden. De titel van ‘zwoelste comeback van het jaar’ heeft de zangeres in elk geval al te pakken en hopelijk zien we haar die titel nog een paar keer verdedigen op enkele zomerfestivals.
Facebook / Instagram / Twitter
Setlist:
So Easy
Fed Up
Love Song
Notorious
On the Run (akoestisch)
All Night
It Means Nothing
The Other Side
Dirty Games
Wake Me Up
Drive
Lonely Boy’s Paradise (Akoestisch)
On the Run
