Met Kameel duikt alweer een nieuwe band op in onze Lage Landen. Op debuut Barkas tracht het trio bestaande uit drummer Geert Roelofs, bassist Hans Mullens en gitarist Patrick Steenaerts een eigen geluid neer te zetten. Een fijn debuut, zo stelden we vast.
Een eerste rondje leert ons dat dit trio het vooral moet hebben van onstuimige energie. Daarbij valt enige chaos niet geheel te vermijden. Ergens in het landschap tussen (instrumentale) jazz, kunstzinnige rock en met een duidelijk experimentele inslag, weet de groep, die haar naam ontleende aan een compositie van muzikale improvisator Misha Mengelberg, een knap geheel te produceren. Heel eigenzinnig dus, maar nooit vrijblijvend.
In eerste instantie hoor je onder meer hoe Kameel op het door Micha Volders geproduceerde Barkas op zoek gaat naar een sound die zeer duidelijk schatplichtig is aan een band als Dans Dans, een van de vele projecten rond Bert Dockx. Toch zou het jammer zijn hen enkel daarmee te verbinden. Jazeker, ook invloeden als Marc Ribot (die zich eerder al outte als fan en de groep mee op sleeptouw nam) en Arto Lindsay duiken meermaals op. Maar dat maakt het feest dat Barkas in petto voor jou als luisteraar heeft er natuurlijk niet minder op.
Neem hoe opener “Greg” (de – we schrapen even de keel – ‘single’) met zijn percussief werk en vrije gitaarexcursies de luisteraar meeneemt op een al te duistere, grillige muziektrip. Knap werk, en dat geldt eveneens voor de rest van het album. De band speelt strak, maar laat zich nooit gaan in al te vrijblijvende vingeroefeningen – al schurkt dit trio in haar wilde, tomeloze enthousiasme soms wel eens stevig tegen de grenslijn aan.
Wie meerdere keren het album beluistert, voelt ook aan hoe het trio uit een muzikale potpourri van invloeden (onder andere improvisatorische jazz, punk, blues, psychedelica…) een eigen iets tracht te puren. Die missie lijkt erg ambitieus, maar zeker in het grensoverschrijdende aspect scoort de band duidelijk meer dan voldoende punten. Luister maar eens naar het freaky gitaarwerkspektakel van “Aarsworm” of hoe het erop volgende “Bongerd” soms vreemde bokkesprongen lijkt te maken.
Elders voel je ook duidelijk hoe chaos gekoppeld geraakt aan opwindende, manische energie (zoals de intro van “Chameaux Tordu”, die de luisteraar heel even op een dwaalspoor brengt). Aan het andere uiteinde is er evengoed ook ruimte voor verstillende introspectie, zoals onder meer tijdens de korte, bevreemdende titeltrack of “Wurst”. Daarmee lijkt het trio net als met de knappe afsluiter “Fur Gerlinde” heel even een moment van rust in te bouwen. Niet lang overigens, want tussendoor serveert de groep nog het filmische, op een kurkdroge beat leunende “Steamer”, waarmee het alweer inzet op dolle gitaargrooves en hoogst experimentele muziekavonturen.
Te gek album dus, dit erg fijne, grillige en compromisloze debuut van Kameel. De zomerfestivals komen eraan, het zou mooi zijn moest de groep ergens een plaatsje op een fijne affiche weten te scoren.
