Al bijna twintig jaar staat Caribou garant voor de betere elektronische neopsychedelica. Canadees Dan Snaith begon muziek te schrijven terwijl hij doctoreerde in de wiskunde. Het bleek onverwacht een commercieel succes en sindsdien bracht hij tien albums uit onder verschillende pseudoniemen. In 2010 had hij zijn Kid A-moment met het elektronisch getinte Swim, met als gevolg dat de artiest een jaar later met Radiohead op tour ging. “Sun” bleek zelfs een hit op Ibiza, tot verdere bekrachtiging van de reputatie van de bolleboos. Suddenly is de vijfde plaat die hij als Caribou componeerde, tegelijk ook een van zijn beste.
Hoewel steevast complexe ondernemingen, zijn de tracks van de Canadees in essentie melodieuze popnummers. Swingend tussen smart en lichtvoetigheid nemen ze je mee op reis onder begeleiding van perfect geproduceerde technobeats. Van de singles zou je “Never Come Back” wel eens in een danceclub kunnen tegenkomen, terwijl “Home” en “You And I” het houden bij een retrosfeertje. Zoals wel vaker is dit album doordrenkt met heerlijke subtiliteiten en onverwachte juxtaposities. Snaith rekent zichzelf trots tot het muzieknerd-type. Hij componeert zorgvuldig en samplet zijn eigen underground favorieten. Hij heeft een uitstekend gevoel voor zowel de dansvloer als voor het fragiele leven als singer-songwriter.
“Sister” is de perfecte song om dit juweeltje mee te beginnen. Synths komen tevoorschijn als een vlucht van vuurvliegjes terwijl onze principaal zich van zijn tederste kant laat zien. Meer dan op zijn voorgangers ligt bij Suddenly de nadruk op breekbare stempartijen. De hoge en ijle vocals kleuren elk nummer in een zacht pastel. In tegenstelling tot vele populaire zangers, gebruikt Snaith geen melodramatische effecten of technieken. Het is alsof hij in je oor fluistert. De teksten zijn heel persoonlijk en behandelen vaak familiale moeilijkheden. “Sister” bevat zelfs een decennia oude sample van Snaith’s moeder. Over samples gesproken, “Sunny’s Time” en “New Jade” lopen ervan over. Deze nummers doen soms denken aan Four Tet, wat zeker een compliment is. Hun constante ontwikkeling zorgt ervoor dat dit de sterkste stukken van de plaat zijn. In die zin is de nostalgische intro van “Home” wat discontinu. “Lime” klinkt dan weer als nu-jazz, een zoveelste omwenteling die toch blijkt te passen in het geheel.
Van single “Never Come Back” verwachten we binnenkort een Soulwax remix, hoewel de Gentenaars er volgens ons niet veel meer moeten aan veranderen. Het is een schoolvoorbeeld van de structurele en toch verteerbare opbouw van Caribou. De laatste nummers kennen hoogtes en laagtes, merendeel zijn aangename aanvullingen om tot een mooie 43 minuten te komen. We vinden Snaith nog steeds in zijn element, immer groovend en variërend. “Like I Loved You” is één van de beste met een memorabele gitaarlead, “Magpie” start lo-fi, maar gaat halfweg spelen met de stereoconfiguraties. Met de onbezonnen house van “Ravi” schiet het tempo omhoog, terwijl “Filtered Grand Piano” en “Cloud Song” het heel ingetogen houden.
Caribou probeert geen bovenmenselijk cyborg te zijn. Suddenly klinkt hartelijk en puur, ondanks het feit dat de ‘act’ gewoon uit een nerd en zijn computer bestaat. Deze paradox hield fans echter niet tegen om alle tickets voor zijn zaalshow van dertig april in Botanique op te kopen. ‘Plotseling’ is een kernwoord doorheen deze plaat, nummers veranderen van koers zonder dat je het lijkt door te hebben. “Cloud Song” is geenszins een knaller om mee af te sluiten, het klinkt eerder als de druppels op de platenhoes. De laatste halve minuut is een van de somberste fades die we recentelijk gehoord hebben. De muziek van Caribou is echter interessant genoeg dat we gewoon nog een paar keer ‘replay’ klikken.
Facebook / Instagram / Website
