© CPU – Nathan Dobbelaere
Nog geen jaar na de Zappa in Antwerpen plat te spelen staan de mannen van Sheffield al in de grootste muziekclub van België. Met de release van hun laatste album SO WHAT? is de band populairder dan ooit tevoren. Enkele uren voor hun show in de Ancienne Belgique spraken we even met frontman Lawrence ‘Loz’ Taylor en bassist Aaron McKenzie.
Vandaag is de tweede dag van jullie nieuwe toer, hoe enthousiast zijn jullie?
Aaron: Om eerlijk te zijn: dit is een hoogtepunt in onze carrière. We hebben twee geweldige supportbands en zijn al een lange tijd fan van Every Time I Die. Nu samen met die band kunnen toeren in combinatie met de grootte van de zalen waar we spelen, is echt onwerkelijk. Als kers op de taart eindigen we het eerste deel van onze toer in de Brixton Academy, wat al zo lang een droom is.
Daarna vertrekken jullie voor het eerst op headlinetoer naar Noord-Amerika. Wat zijn de grootste verschillen tussen de continenten?
Loz: Amerika is zo groot dat het moeilijk is om voet aan grond te krijgen; er zijn immens veel bands en zalen daar. Het is inderdaad de eerste keer dat we daar een headlinetoer doen. De zalen zullen ook een pak kleiner zijn dan hier, maar dat zorgt dan weer voor een intiemere punksetting zoals we vroeger hier ook hadden. Het zat er al lang aan te komen, dus we zijn zeer blij dat het eindelijk zover is.
Aaron: In Europa toeren we rond in een bus, in Amerika nemen we de bandwagon. Dat is een soort vrachtwagen met een caravan achteraan. Het is zoals een bus een kind zou hebben met een bestelbus, maar het is comfortabel genoeg.
Hoe gaan jullie om met het zo lang van huis weg te zijn?
Aaron: Als we heel eerlijk zijn is het moeilijker om opnieuw om te gaan met het thuis zijn. We hebben vaak meer structuur tijdens een toer dan wanneer we thuis zijn.
Loz: De wissel tussen toer en thuiskomen is vaak het zwaarst. Als je op toer bent heb je constant sociaal contact, je gaat van zaal naar zaal, hebt een vaste dagroutine, voelt elke avond een vaste toestroom van adrenaline enzovoort. Maar wanneer je thuiskomt ben je ineens alleen, is het stil en kalm. Je moet je opeens ‘normaal’ gaan gedragen, dat is niet zo evident.
Aaron: Je moet opnieuw zelf een structuur opstellen. Het positieve is dat we dit al meer dan tien jaar doen, dus we hebben ondertussen wel al onze eigen manier gevonden om hier mee om te gaan. We zijn het ondertussen al gewend, want we zijn meer op toer dan wat anders.
Hoe blijven jullie gezond tijdens zo’n lange toer?
Loz: We zijn jammer genoeg geen robots; ik kan geen knop aan en uit zetten om goed te zingen. We weten allemaal dat ik al vaak problemen heb gehad met mijn stem. Veel daarvan was te wijten aan slechte levenskeuzes die ik maakte: te veel drinken, roken… Het is een immense leercurve om correct om te gaan met je stem. Ik denk dat ik altijd wel iets zal bijleren over hoe mijn stem wel of niet werkt. In het verleden ben ik frequent tegen de lamp gelopen, maar ik heb mijn lesjes zo wel geleerd. Door ouder te worden leer je beter omgaan met je gezondheid op toer. Zo moet je weten dat als je gaat skaten en je enkel bezeert, je die enkel ook zal moeten meedragen op het podium. Vroeger hebben we veel wilde feestjes gehad, nu pakken we het professioneler aan. Het gaat om jezelf goed verzorgen, weten wat je lichaam wel en niet aankan. In een band zitten vraagt veel van je lichaam: constant onderweg zijn, elke dag optreden, in- en uitladen.
Maanden voor deze toer van start ging, heb ik mezelf zo goed mogelijk proberen voorbereiden. Het is onze grootste toer tot nu toe dus ik wou er alles aandoen om zo goed mogelijk te kunnen presteren. Ik ben gestopt met roken en drinken, ging heel vaak naar de fitness, zorgde heel goed voor mijn stem. Maar vanaf ik op het podium stond in Parijs voelde ik meteen dat al deze voorbereiding miniem was in vergelijking met het echte werk. Ondanks maanden lang mijn conditie op te krikken, was dit niets in contrast met de energie die je nodig hebt op het podium. Naar mijn gevoel is er maar een manier om meer energie te hebben op een podium en dat is veel shows spelen.
Hoe voelt het om vanavond in de grootste club van België te spelen?
Aaron: België ligt ons zeer na aan het hart. De eerste show die we ooit speelden buiten Groot-Brittannië was hier in België. Een dikke tien jaar geleden speelden we in een zaal genaamd The Box in Tessenderlo. We speelden een supportset voor een andere Britse band genaamd And Their Eyes Were Bloodshot. Er was toen een kleine dertig man die voor deze band afzakte naar Tessenderlo. Op dat punt in onze carrière was Loz net onze vaste zanger. De shows daarvoor was hij enkel de vervanger voor onze eerste zanger, maar deze had een vaste job en wou zich niet binden aan toeren. Dus toen we eindelijk buiten Groot-Brittannië mochten spelen, kwam Loz volledig in de band. Tien jaar later spelen we nu een headlineshow in de AB. We hebben hier al zo vaak als support gestaan en vinden deze zaal te gek. Bij ons zijn er veel zalen die pas later omgebouwd zijn tot concertzaal, maar de AB is hier echt voor gemaakt. Om nu eindelijk zelf de headline te zijn in een zaal zoals deze is een droom die uitkomt.
Hoe zijn dingen veranderd voor jullie na de release van SO WHAT??
Loz: Na een volledige albumcyclus moet ik altijd geopereerd worden aan mijn stem. Normaal gezien neemt de band dan ook een stap terug en liggen we zo goed als stil tot ik terug hersteld ben. Dat duurt pakweg zes maanden.
Aaron: Tijdens dit album hebben we geen zes maanden stil gezeten. Terwijl Loz aan het herstellen was, waren we al volop aan het schrijven. De eerste keer dat Loz de teksten zong was wanneer we ze al aan het opnemen waren.
Loz: We hebben nu twee albums tamelijk kort na elkaar uitgebracht. Met SO WHAT? zijn we ook wat out of the box gegaan. Door het wat meer avontuurlijk aan te pakken en verschillende genres in de mix te gooien, blijft het voor ons en de fans veel interessanter. Niemand weet hoe een volgend Sleeps album zal klinken. Veel mensen zegen dat we een soort overgangsband zijn, waar mensen die niet meteen naar metal luisteren toch van kunnen genieten. Dat is volgens mij een van de beste dingen die we bereikt hebben met SO WHAT?. Het is terug een nieuwe tint van wat While She Sleeps kan zijn.
Hoe schrijven jullie een album?
Aaron: Sean is onze hoofdschrijver: hij schrijft veel van de muziek zelf. Voor SO WHAT? hebben Loz en ik nauw samengewerkt voor de lyrische gedeelten en de liedstructuur.
Loz: Volgens mij is het de dag van vandaag zeer moeilijk om als band tijd te vinden om een studio in te duiken en een album organisch uit te werken. Nu de verkoop van muziek zo laag is ben je zo afhankelijk van toeren dat er haast geen tijd meer over is. Nu is iedereen constant bezig met zelf ideeën uit te werken terwijl we op toer zijn. We doen wel echt ons best om deze ideeën samen te gooien en tot een geheel te komen.
Aaron: Als we niet op toer zijn hebben we gelukkig een fysieke ruimte waar we samen aan de slag kunnen gaan. Begrijp me niet verkeerd, iedereen die individueel, digitaal bezig is met muziek schrijven heeft zo zijn bijdrage. Iedereen die in de band speelt, weet dan ook hoe moeilijk en chaotisch het kan zijn om tijdens een repetitie aan nieuwe muziek te werken. Voor You Are We hebben we veel van de nummers tijdens repetities geschreven. We proberen een mix te gebruiken van beide manieren.
Waar halen jullie het meest inspiratie uit?
Aaron: We houden allemaal van de band Thrice. Hun waarden en normen hebben dan ook een grote invloed gehad op ons. Ze maken muziek waar ze zelf in kunnen groeien en gaan verder dan de grenzen die muziekgenres hebben.
Loz: We zijn allemaal samen gekomen door onze liefde voor de eerste golf van metalcore. Bands zoals Killswitch Engage, As I Lay Dying, Darkest Hour, All That Remains en Unearth. Die lichting evolueerde in groepen zoals August Burns Red. Dat zijn onze roots, maar nu zijn we in heel veel verschillende groepen en genres geïnteresseerd. Zo hebben Sean en ik onze liefde voor nineties dancemuziek gevonden.
Aaron: Deze verschillende invloeden hebben natuurlijk hun impact op hoe wij over muziek denken. Bijvoorbeeld door de invloeden die dancemuziek heeft, hebben we op SO WHAT? met elektronische geluiden geëxperimenteerd. Hier en daar zie ik daarover wel eens een negatieve commentaar, maar op het einde van de dag kunnen we wel zeggen dat we uniek zijn. De muziek die wij uitbrengen als band is onze muziek en dat maakt het veel geloofwaardiger. De fans zien waar we mee bezig zijn en dit horen ze ook terug in de muziek.
Loz: We zijn heel blij dat ieder album anders klinkt. Zo was This Is The Six zeer duidelijke metalcore en was Brainwashed dan weer punk/metal die sterk gedreven werd door een politieke boodschap. Dat is ook zo geweldig aan onze fans: ze staan altijd open voor wat we doen. De sterkte van While She Sleeps zit in het feit dat er geen andere band is die net als ons klinkt. En laat het net dat zijn wat ons naar een hoger niveau brengt, waardoor we nu in de AB kunnen spelen.
Wat zou jullie droomaffiche zijn?
Loz: Om heel eerlijk te zijn: Every Time I Die is een band waar we al heel lang samen me op toer wilden. Deze zit er dus al zeker al bij. Een toer met Thrice zou ook geweldig zijn. Mijn echte droomtoer zou Black Sabbath, Underoath en Motörhead bevatten.
Aaron: Voor mij zou de affiche er als volgt uit zien: Darkest Hour, Every Time I Die, Thrice en While She Sleeps.
