COIN is een Amerikaanse groep die je vast en zeker kent van hun bescheiden hitje “Talk Too Much” uit 2016. De band staat inmiddels voor ongebreidelde gelukzaligheid, al blijkt dat op Dreamland ook te betekenen dat er serieus ingeboet wordt aan authenticiteit en karakter. Eén ding is zeker: speelgoedketen Dreamland zal maar groen kunnen lachen met de associatie die COINs derde telg oproept.
Het gros van de uptempo songs op het album bevat een duidelijke catchy waarde. Je gaat je hoofd meebewegen of je nu wil of niet en je dag wordt in een vingerknip een beetje optimistischer ingekleurd als gevolg van de opbeurende werking. Jammer genoeg stopt het daar echter ook. COIN klinkt namelijk zo zielloos als hun artwork eruitziet. Dreamland lijkt het resultaat van massaproductie zonder levendigheid en zonder eigenheid om over te kunnen brengen. Let wel, we hebben niets tegen simpelweg opmonterende liedjes zonder bijbedoelingen, maar die dienen nog steeds gebracht te worden op basis van een fijn idee, een herkenbaar gevoel en een karakteriserende klank. COINs marktwaarde ligt opvallend laag omdat zij dat alles achteloos op goed geluk laten rondslingeren ergens op de tweede helft van Dreamland.
Het gaat al mis bij opener “Into My Arms”. Een redelijk enerverende start, die de rechtdoorzee en voorspelbare toon blijkt te zetten waar niemand op zit te wachten en die enkel passend is voor de meest doorwinterde radioluisteraar die vierakkoordenpop ademt zonder verdere mening. De saaie bridge kan niet snel genoeg voorbij zijn en zo ook “I Want It All”, “Simple Romance” en “Crash My Car” in hun geheel. Vele van deze songs zouden goed werken in een tienerfilm, gesitueerd in een Amerikaanse middelbare school en verhalend over een of ander homecoming queen-drama dat uiteindelijk toch een goede afloop kent voor alle partijen, iets waar de meerwaardezoeker de kriebels van krijgt dus. “Nobody’s Baby” is hier het beste voorbeeld van, en als we dan toch bezig zijn: waarom hebben ze die ongemakkelijke ‘yeah’s’ in hemelsnaam niet geschrapt uit het sowieso alweer veel te geroutineerde “Valentine”?
We weten ook niet goed waar we de moed vandaan haalden om nog voort te luisteren, maar het bleek de moeite waard. Vanaf de eerste interlude “Dreamland Sequence” duiken er oprechte emoties op, die onze gemoedsrust overhoop weten te gooien. COIN doet iets met ons en dat is wat we al die tijd misten. Ook de overgang naar “Cemetery” zit zeer goed en dit is de eerste plek waarop de groep hun gelukzalige indiepopklank neerzet op succesvolle manier, doordat een fijne opbouw openbloeit in een oorwurm van een refrein. Ook het drijvende “Babe Ruth” is werkelijk dik in orde; COIN presteert en dat is allemaal te danken aan het durven tonen van hun eigenheid.
Het gaat nog verder, want ook de drie tragere Dreamlandnummers kunnen ons bekoren. De Amerikanen hebben duidelijk iets te zeggen; we geloven de teksten en kunnen niet weerstaan aan de klassieke, maar schoon gebrachte structuren en ontplooiingen. Zo lopen “Youuu” en “Lately III” haast over van emotie, zonder te overdrijven of te vervallen in iets mechanisch. Het absolute sfeervolle hoogtepunt bereiken we met afsluiter “Let It All Out (10:05)”. We hadden niet verwacht dat we nog zoiets overweldigend zouden horen op dit album en vergaten bijna hoe talrijk onze oogrollen in het eerste deel wel niet waren. Best straf.
Om een lang verhaal kort(er) te maken: in een ver verleden hadden ze ons op de brandstapel gegooid voor hekserij omdat we het verloop van de uptempo exemplaren op Dreamland zo feilloos konden voorspellen. Met andere woorden, er is geen werkelijk moer aan. Gelukkig maakt COIN verderop nog duidelijk dat ze wel degelijk goeie songs kunnen schrijven en karaktervol uit de hoek kunnen komen. Enkel spijtig dat dat slechts op een viertal nummers gebeurt, waardoor Dreamland als geheel vooral goed werkt als slaappil.
