Brussel, gisterenavond de tijdelijke thuishaven van de Californische DJ Shadow, het muzikale alter ego van Josh Davis. Legendarisch geworden omwille van albums als het uit uitgekiende samples gebricoleerde Endtroducing, en altijd op zoek naar nieuwe sounds en impulsen. Hetgeen onder meer blijkt uit het recent uitgebrachte Our Pathetic Age, een vrij donker en hoogst experimenteel dubbelalbum waarmee de Californiër op onnavolgbare wijze het huidige tijdsgewricht dissecteert.
Als voorprogramma kregen we Clams Casino te horen, waarachter een jonge dertiger blijkt te schuilen. Die kreeg op deze heuglijke concertavond de eer om een volledig uitverkochte La Madeleine op te warmen en bracht vooral een mix van kale beats, verstilde, nocturnale ambient, aangelengd met een vleugje eighties (hoorden we daar fijnzinnig gemalen samples van Cocteau Twins?) en weerbarstige postrockinvloeden. Een relatief korte set en een fijne kennismaking met Clams Casino, die nadien voor zijn inzet uitdrukkelijk bedankt werd door DJ Shadow.
En dan was het de beurt aan DJ Shadow, die al bij opkomst warm ontvangen werd. Anno 2020 blijkt een DJ Shadow concert een totaalspektakel waarbij beeld en geluid helemaal op elkaar afgestemd zijn. Zo had diens optreden best veel weg van een weergaloze trip waarvoor de juiste woorden eigenlijk nog uitgevonden dienen te worden. Vaarwel echte wereld, welkom in de eigenzinnige wereld van Josh Davis: een wereld waar de combinatie tussen het visuele (360° visuals rondom de man) en het auditieve verdomd vernuftig in elkaar gestoken zit en waarlijk perfect op elkaar afgestemd blijkt te zijn. DJ Shadow gooide er meteen de meer dan messcherpe opener “Slingblade” tegenaan en het tegen dan goed toegestroomde publiek begreep dat de Californiër er op zijn derde concertavond in de Our Pathetic Age tour best veel zin in had.
Centraal op de nieuwe plaat Our Pathetic Age staat het menselijke aspect. Zo ging Josh Davis helemaal niet voorbij aan de schermpjesverslaving die ons allen in de ban houdt of de manier waarop technologie het menselijke al te vaak in een nauw keurslijf dwingt. Dat bleek onder meer ook uit de korte disclaimer bij aanvang van het concert, waarbij de getoonde projectie het publiek aanmaande om zij die een ‘device free’-ervaring wensten hiervoor dan ook te respecteren. Bij deze dus, als het dan toch als een optie of keuze aangeboden wordt.
Het concert trachtte op zijn eigenste manier een reflectie te zijn van de tijdsgeest, die sterk beïnvloed is door technologische veranderingen. DJ Shadow beseft als mens, als muzikant, dj en producer immers als geen ander dat er onder impuls van technologie een aantal ernstige disrupties zijn. Dat haal je onder meer uit het kleurrijke en hoogst aanstekelijke artwork van zijn meest recente plaat Our Pathetic Age, die haast als een spiegel voor onze maatschappij fungeert. Maar evengoed uit het zich in de manier waarop het publiek – helemaal tegen de geest van de plaat van het concert in – het toch echt niet kon laten om delen van het concert (deels/integraal?) te filmen. Al filmend of niet, we laafden ons aan de waarlijk briljante visuals die DJ Shadow en Ben Stokes voor deze show bij elkaar puzzelden. Deze verbazingwekkende visuals vormden net als de erbij horende muziek een kunstwerk op zich en dienen dan ook als dusdanig begrepen te worden. Als soundtrack daarbij: “Urgent. Important. Please Read”, voor zij die die boodschap eigenlijk niet echt begrepen hadden.
Maar goed: de muziek primeerde. De Californiër liet het rijke verleden (inbegrepen Endtroducing en de talloze erop volgende releases zoals onder meer The Mountain Will Fall) vrijwel helemaal los. Nu goed, ergens in de set ontwaarden we natuurlijk nog wel een uitstekend “What Does Your Soul Look Like (Part 4)”, net als uit The Mountain Will Fall geplukt “Nobody Speak” (featuring de relschoppertjes van Run The Jewels) of “The Sideshow”. Sommige platen zoals The Less You Know, The Better liet hij eerder onaangeroerd, op een enkel “Scale It Back” na, en de hofmeester van het samplewezen richtte zich tijdens een verbazingwekkend concert vooral op het hier en nu.
Live kwam dat neer op een uitgesproken cinematografische ervaring. Soms best donker, gruizelig en grillig zoals in opener “Slingblade”, met ronduit briljante experimenten, waarin alerte, urgente hiphop (“Systematic” met rapper Nas) terug te vinden was om wat later weer terug uit te komen bij handzame, flukse popsongs (de samenwerking met Samuel T. Herring van Future Islands in de knappe titeltrack “Our Pathetic Age” van de nieuwe plaat, waarin met wat welwillend gevoel ook een vage echo van Bowie te rapen viel) of frisse breakbeats en soul (luister maar naar “Kings & Queens”, een samenwerking met de rappers van Run The Jewels of het aandoenlijke “I’ve Been Trying”). Mooi was ook het eerbetoon aan rapper Ras G.
Verfrissend bleek ook hoe de speelse samplekoning/turntablist zich niet liet leiden door een vastomlijnd programma en vooral deed waar hij zin in had. Zo kregen we een vaak opmerkelijk radicale set met verbluffende 360° visuals. Live voelde de show aan alsof de Californiër zichzelf helemaal vrij spel gunde en daarbij al naargelang de inspiratie op goed geluk in zijn imposante back catalogue ging graaien. Zo kregen we gaandeweg goed gedoseerde tracks als het prachtige “Blood On The Motorway” of een bijzonder strak gehouden “Lonely Soul” (featuring Richard Ashcroft).O neem de manier waarop de Californiër een sample uit “Building Steam With A Grain Of Salt” schijnbaar op goed gevoel uit de lucht plukte.
DJ Shadow, van vele muzikale markten thuis, liet zich maar al te graag opmerken door een progressieve ingesteldheid. Achteruitkijken (en al zeker niet de nostalgische terugblik op het visionaire Endtroducing album) is niet zijn ding. Al kregen we nog wel een sample uit “Six Days” bijvoorbeeld of een woest en al bij al best veel van de luisteraar vergend “Divine Intervention”. Of de oorvegen die we kennen als “March Of Death” (featuring Zack De La Rocha) en het uit de UNKLE catalogus geplukte “Guns Blazing / Drums Of Death, Part One”.
https://www.instagram.com/p/B85wZ77gAWK/?igshid=1y2j9jobsx11w
De uitdaging die wél voor hem lag: zijn publiek blijvend prikkelen met porties experimentele hiphop, broken beats en gesjeesde, maar beeldig verknipte samples. Het is overigens een nobele kunst om uit al de talloze muziekstromingen iets eigen te maken en net dat is wat DJ Shadow zo geweldig maakt. Wat hij creëert, is nooit vast te pinnen op een enkel genre of geluid. Diep geworteld in hiphop, funk, soul en jazz – of eigenlijk echt alles dat ook maar enig geluid maakt, tovert hij als dj met de meest waanzinnige geluiden. Zoals “Seeing Thangs” dat wederom gepaard ging met ronduit duizelingwekkende visuals van Ben Stokes.
DJ Shadow live meemaken, het bleek een ervaring op zich. DJ Shadow, een man wiens schaduw soms vaak best sneller bleek dan je soms nog kan volgen. Hij gaf zijn publiek een meer dan deugddoend concert, eentje van het type dat je nog lang blijft achtervolgen en in een niet nader genoemd café achteraf de vraag deed stellen waarom niet hij pakweg de boel op Rock Werchter mag afsluiten. Met zijn meer dan respectabele staat van dienst (meer dan twintig jaar live-ervaring op de teller en nog steeds on the road) zou dat nochtans meer dan verdiend zijn.
Jazeker, DJ Shadow speelde soms tijdens het concert misschien net iets te veel de kaart van hippe (urban) hiphop en rap uit – en welzeker, ook tracks als “Rocket Fuel” met all star heroes als De La Soul en op het einde ook nog een aanstekelijk “Nobody Speak” (featuring Run The Jewels) passeerden tijdens zijn heerlijk uitgekiende set, die op het einde ook nog een heerlijke klassieker als “Organ Donor” (waarbij hij speels het tempo beurtelings vertraagde en versnelde) in petto had.
Minstens zo opmerkelijk: de hem zo kenmerkende nederigheid die meer dan aandoenlijk was (zoals ook tot uiting kwam via een vroeg vrijgegeven “Scale It Back” featuring Little Dragon). Zo nam hij tussen de straffe tracks door enkele keren het woord, waarbij hij onder meer zijn dank uitsprak ten aanzien van het dolenthousiaste publiek en die van zijn crew (familie, vrienden…) rondom zich.
Het maakte dat DJ Shadows passage in de uitverkochte La Madeleine een meer dan diepe indruk naliet. Dat was klaarblijkelijk ook het geval bij vele anderen, want was het ongelooflijk druk aan de merchandise tafel waar de vinyls en shirts als zoete broodjes verkocht werden.
Goed, veel woorden weer allemaal. Maar onthou vooral: wat een prachtig concert. DJ Shadow bleek, dankzij de wonderbaarlijke visuals en de erbij horende turntabletovenarij niet minder dan een heuse splinterbom.
