Pianist Bram De Looze heeft al menig hart bekoord en daar zal nieuw album Colour Talk zeker nog een serieus aantal scheppen bovenop doen. De landgenoot heeft al enorm veel projecten achter de rug, beginnend bij LABtrio (met Lander Gyselinck en Anneleen Boehme), over internationale perspectieven en in februari van dit jaar nog met een nieuwe plaat van Pentadox. Bezige bij Bram zoekt de ene uitdaging na de andere en zo werd Colour Talk een tocht doorheen De Looze’s wereld waarin klassieke muziek, jazz en impro in elkaar overvloeien; een tocht die op het eerste gehoor ingetogen klinkt, maar vurig aanvoelt.
Kalme pianomuziek, ideaal voor op de achtergrond zou je denken. Maar geloof ons, Colour Talk wil je niet zomaar laten passeren als slechts half beluisterde opvulling. Aan één instrument heeft Bram genoeg om een plaat samen te stellen vol creaties die je kunnen doen blozen door hun hoge interpretatiewaarde. Laat je meevoeren doorheen de lieflijke kortverhalen die hij hier voor ons suggereert en waardoor we de commentsectie beter zouden omvormen tot verhalensectie, waar iedereen de narratieven neer kan pennen die hij tijdens de ervaring van deze prachtige pianomuziek gesponnen heeft.
Traag komt het album op gang met “Tu Vois” en dat was een goede zet. Acht minuten kabbelen zachtjes voorbij, veroorzaken diepe zuchten van verheerlijking en leggen ons gevoel van sympathie voor deze pianist onmiddellijk erg hoog. Het is een soort viering van minimalisme die geleidelijk aan toch niet meer om zijn emoties heen kan en zijn passie niet meer kan en wil verbergen. Dat keert ook terug op het einde van Colour Talk, met “Royal G” en “Circa”, die gerust een pak langer hadden mogen betoveren. Deze kleine liedjes bouwen op met druppelend binnenkomende klankjes, die ons uitleiden op een opnieuw uiterlijk beleefde, maar diep vanbinnen gloeiende manier.
Een aandoenlijke cirkel die nauwkeurig rond gemaakt wordt, met daartussen heel wat schone omzwervingen, zoals “Dream Box” en “Colour Talk”. Hierop neemt Bram ons bij de hand en stapt met resolute tred doorheen zijn wisselende gevoelsdecors en nostalgische wateren, terwijl wij onze zintuigen de kost geven.
“Obstacle” en “Dual Puzzle” klinken dan weer eerder als gezamenlijke zoektochten, waarbij die eerste een gejaagdheid suggereert door de staccato speelwijze en de tweede beleefd wordt als vol van verlangen naar die reeds lang gezochte eenheid. Dat prachtig overgebrachte sentiment van een zeker gemis gaat over in het meest enerverende nummer in lange tijd: “Hypnosis”. Met een doordachte opbouw klinkt de muzikant hier als een storm die niet wil gaan liggen, veel meer puinhoop veroorzakend dan Ellen dezer dagen en niet enkel het treinverkeer, maar ook onze gemoedsrust verstorend. De Looze betrekt nog maar eens een nieuwe klankkleur in zijn rijke palet en doet daarmee de titel van zijn album alle eer aan.
Bram De Looze is een artiest om te koesteren. Hoe hij gevoelswerelden creëert zonder te hoeven choqueren of teren op opdringerige clichés, hoe zijn ene instrument volstaat om een muzikaal boeiende en daarnaast ook simpelweg genietbare langspeler tot stand te brengen; doe het hem maar eens na. Colour Talk beklijft, zoals misschien wel enkel De Looze dat kan.
Op 7 maart speelt Bram in Beveren (CC Ter Vesten), op 28 maart in Hasselt (op Piano Day(s)) en op 29 maart in Leuven (op Leuven Jazz). Er staan ook nog data in Nederland op de planning.
