In 2019 werd de eerste editie van nieuw muziekconcours Sound Track gehouden en daar kwam heel wat nieuw Belgisch talent bovendrijven. Een van de opvallendste talenten hieruit was Peenoise, een Gentse band die bestaat uit broers Cesar en Titus De Sutter-Pinoy en Gilles Vandecaveye-Pinoy en samen muziek maakt sinds ze net groot genoeg waren om een gitaar vast te kunnen houden. Pas in 2017 brachten ze een eerste ep, het mysterieuze Peenoise, uit. Drie jaar later is het eindelijk tijd voor een volwaardig debuutalbum: Forevergem. En wat zijn we hier fan van!
De sound van Peenoise is niet in één genre te vatten. Onze beste poging om Peenoise te beschrijven, is dan ook niet meer of niet minder dan ‘mysterieus minimalisme’. Forevergem is de geniale belichaming van die simpele omschrijving. De afgelopen maanden bracht Peenoise al vijf nummers uit het album naar buiten. Bijvoorbeeld het trage “Seanoise” en het noisey “The Core” schetsten alvast de buitenaardse sfeer die terug te vinden is doorheen het hele album. Buitenaards (“Spacetime”), maar toch bijzonder werelds (“One of Us”). Ook de titel verwijst hier naar: ‘Forever’ doet je zweven in de oneindige ruimte, terwijl ‘Evergem’ net verwijst naar het alledaagse, namelijk het dorp waar de roots van de Pinoys ligt. Net die contradictie maakt Forevergem vooral enorm existentieel. De mens stelt niets voor in het oneindige universum. Elke zanglijn doet je mijmeren over het bestaan op onze aardbol. Elke gitaarlijn raakt tot zeer diep.
Vanaf de allereerste seconde weet Peenoise je te ontvoeren om in andere dimensies rond te zweven. “Lay All Your Love on Me” is een cover van – jawel – ABBA. Zo hebben we onze favoriete Zweedse guilty pleasure nog nooit gecoverd horen worden. Waar het origineel een lach op je gezicht tovert, klinkt Peenoises versie voornamelijk gitzwart. De band rond de broers Pinoy weet die sinistere sfeer ook op andere nummers teweeg te brengen, bijvoorbeeld op het melancholische “One of Us” of de spannende interlude “The Evening”.
“Chorus” is misschien wel ons hoogtepunt op dit alom fantastische Forevergem. Dit nummer weet de melancholie van het album het best te grijpen. De repetitieve akoestische gitaar is de perfecte begeleiding voor de zachte, in mysterie gedrenkte stem van Cesar. Bovendien heeft het een prachtig zwevende gitaar en lijkt er een engelenkoor in de achtergrond te zingen. Dit geheel maakt het een onheilspellend epos. Ook “Youth” weet met zijn dreunende bas een gelijkaardig effect te creëren. De avant-pop van Peenoise klinkt met momenten haast apocalyptisch, maar nooit op een bombastische manier. Net dat onheilspellende, in mysterie gedrenkte minimalisme is de absolute kracht van Peenoise.
Peenoise weet enorm veel teweeg te brengen met bijzonder weinig elementen. Vaak weerklinkt enkel een akoestische gitaar met daarover minimale synthklanken of elektrische gitaar. Percussie is er amper, buiten wat zenuwachtig getik. De traag uitgesponnen, poëtische zang bovenop het instrumentale doet nekharen rechtop staan. Het geheel is gedrenkt in een constante spanning die niet noodzakelijk ingelost moet worden en dat ook zelden doet. Peenoise brengt op hun debuutalbum een uniek geluid naar voren dat elke milliseconde doel treft. Forevergem doet je de drie kwartier lang de werkelijkheid vergeten en is daardoor een beklijvende trip die nog lang zal nazinderen.
Peenoise heeft volgens ons een magistraal debuut geleverd en stelt dat vanavond voor in de Handelsbeurs in Gent.
