Intussen is Mon-O-Phone, oftwel het duo bestaande uit vocaliste Ciska Vanhoyland en Koen Brouwers, toe aan een nieuw album. Na een lange pauze in de nasleep van voorganger Escapism (2014) – onder meer door werkzaamheden bij dansgezelschap Tout Petit (in samenwerking met danseres Lies Cuyvers), ligt nu het in de winterse Ardennen opgenomen Different Shapes in de winkels.
Wonderbaarlijk blijft het hoe deze groep bestaande uit het duo Brouwers/Vanhoyland met behoorlijk minimale middelen een heel eigen, gelaagd geluid weet te boetseren. Ook al gaat het hier om een muzikaal duo – die in het echte leven weliswaar ook door het leven gaan als gelukkig gehuwd koppel, het blijft werkelijk verbazingwekkend hoe Mon-O-Phone songs maakt die kundig gebruik maken van allerhande percussieve mogelijkheden, als van ijle, noordelijke synths of her en der een streepje uiterst delicaat gitaarwerk, die bovendien verrijkt worden met de dromerige vocalen van Vanhoyland.
Het duo ging een alliantie aan met producer Micha Volders (o.a. The Germans, Statue,..), die het opnameproces in goede banen leidde. Aan het vooropgestelde idee om intrinsieke puurheid en authenticiteit op het nieuwe album helemaal voorop te stellen werd niet geraakt. Bovendien valt op dat het minimalistische gitaarwerk van weleer vaker dan niet verruild geraakte voor een vintage piano of synths. En toch krijg je op Different Shapes fraaie songs voorgeschoteld die zich laten beschrijven als een prachtige, vaak sensuele bricolage van authentieke, door poëzie bezwangerde storytelling.
Het album spreekt niet alleen de oren aan, maar betrekt de luisteraar ook op andere zintuigen. Daar zitten de best fraai gemaakte videoclips zeker voor iets tussen, waarmee ook het visuele aspect van de muziek nog eens extra wordt benadrukt. Datzelfde idee wordt ook nog eens versterkt door de knappe albumhoes die gebaseerd is op een schilderij van de Hasseltse kunstenaar Bart Deglin. Al is het natuurlijk ook in de muziek zélf terug te vinden. Denk maar aan heerlijke kleinoden als “How Long” of “Boats”.
Mon-O-Phone mag vaag herinneren aan bijvoorbeeld de droompop van lievelingen als Beach House, een indie chanteuse Sharon Van Etten of de nooit op veilig spelende Kate Bush, toch heeft het die referenties niet echt nodig. Integendeel, Mon-O-Phone vormt niets minder dan een klasse apart. Dat heeft ook te maken met de behoorlijk eigenzinnige manier waarop Vanhoyland / Brouwers muziek maken. Heel vrij, los van enige commerciële dwang of behaagzucht. Daardoor primeert bij het duo net het creatieve en artistieke, hetgeen we hier eigenlijk alleen maar kunnen toejuichen.
Vaak met een wat melancholische inslag, leidt dat zoals tijdens “Impossible Year” soms tot zwoele en traag insijpelende songs over de jachtige hectiek en de vele beslommeringen van het leven, dan weer word je koud gepakt door de manier waarop, zoals onder meer tijdens het in mysterie gehulde, singlewaardige pop van “Buildings” het warmbloedige en sensuele duidelijk de overhand neemt. Dat haal je ook uit songs als “Song For Someone” of “Memories Without You” waarin het romantische aspect (of het gemis daaraan) helemaal centraal staat.
Veel van de teksten op Different Shapes behandelen verlangen of beschrijven de onophoudelijke zoektocht naar liefde (opener “Fall In Love Again” is in dat opzicht kraakhelder). Maar evengoed gaat het ook over talloze manieren om even uit de triviale realiteit weg te vluchten (“A Beautiful Escape”) of om om te (leren) gaan met oudere of nieuwere onzekerheden (“Don’t Fear Anymore”). Een brede thematische waaier dus, hetgeen zich ook weerspiegelt in deze delicate en bij uitstek gelaagde songs die zowel doen wegdromen als dat ze wezenlijke bespiegelingen over de liefde trachten te vatten. Het nieuwe album Different Shapes is misschien al bij al vooral net dat, een prachtig baken van verleidelijk escapisme en bitterzoete romantiek met een soms edgy, filmisch en verslavend randje.
