De AB Club was gisterenavond helemaal uitverkocht voor de valentijnsshow van de Antwerpse band Tin Fingers. Ze kwamen er hun nieuwe album Almost Never No Love voorstellen in een broeierig hete zaal. De perfecte temperatuur voor een zwoel setje midden in de winter. Daar zorgden ze voor, maar het kwam weliswaar redelijk traag op gang.
In eerste instantie kregen we nieuw materiaal te horen. Twee nummers die een beetje in dezelfde lijn lagen van hun debuut ep No Hero, namelijk heel dromerig. De heren van Tin Fingers zijn suckers for love en hebben dat uitgeschreven in het nieuwe album. Van die dromerigheid is “I Love The Countryside”, een heel zweverig pianonummer, een mooi voorbeeld. Hier en daar zitten er op het nieuwe album ook nummers bij die vernieuwender klinken, althans dat is wat we gisteren konden horen. Midden in de set kregen we er zo eentje, wat meer uptempo, en met een catchy baslijn eronder. Daar zat hitpotentieel in.
Het podium van de AB club is niet zo heel groot. Met vijf man op het podium was het dus redelijk druk bezet. Toch was er nog plaats voor wat hartjesvormige ballonnen. Valentijn, melig natuurlijk, maar eigenlijk wel een toffe toets, zeker in combinatie met de lichtshow waar duidelijk over nagedacht was. Soms heel donker tijdens de mysterieuze stukken, dan weer flitsend op de uptempo nummers.
In het midden zat de vaart er dan wat minder in, maar frontman Felix Machtelinckx weet hoe hij met een publiek moet omgaan. Hij was niet bang om mensen aan te spreken. Hier en daar sprong hij van het podium en zong hij een stukje mee in het publiek. Of op een van de nieuwe nummers, toen vroeg hij aan het publiek of er iemand mee gitaar wou komen spelen. Vooraf afgesproken? Nee, hoor. ‘Daar zijn wij veel te slechte acteurs voor.’ Zo gezegd zo gedaan, kwam ene ‘Kappe’ het podium op om even mee te jammen. Stond zijn gitaar aan? We zullen het nooit weten. Soit: ‘We zijn allemaal vrienden,’ daar konden we ons wel in vinden.
Tin Fingers bracht wat verder in de set ook twee covers. Een heerlijke slowed down versie van Fleetwood Macs “Everywhere”, zalig om even te viben met je lief. Net als een eigenwijze versie van Moloko’s “The Time Is Now”. Hiermee kwam er opnieuw wat meer vaart in het optreden, wat nodig was. De sfeer zat er nu helemaal in, tijd om naar het hoogtepunt te werken.
Het leukste stukje publieksinteractie, en daarmee het hoogtepunt van de show, kwam helemaal op het einde tijdens de encore. Felix vroeg om “Fomo For Kids” te spelen met wat mensen uit het publiek, bij hem op het podium. In eerste instantie werd er wat geaarzeld, maar na wat aanmoediging waagden een tiental mensen zich toch op het podium om even mee te genieten. En dat kon perfect met “Fomo For Kids”, een heerlijke popsong die voor ons inderdaad gewoon ‘on and on and on’ had mogen gaan, zeer catchy.
Het kwam in eerste instantie wat traag op gang gisterenavond bij Tin Fingers. Af en toe zat de vaart er niet helemaal in, maar naar het einde toe kregen de Antwerpenaren ons wel in de juiste stemming. Het nieuwe album lijkt er eentje te worden met dromerige nummers over liefde en zijn imperfecties. Al bij al was het gisteren een aangename manier om valentijn te vieren in de AB. Hopelijk brengt dat nieuwe album een echte doorbraak voor Tin Fingers; het is hen gegund.
