Het feest der liefde vond gisteren weer plaats en dus was er geen betere timing om een softiefestijn bij te wonen. Met Pauwel en SOLAK op de planning in het Brusselse Volta waren we aan het ideale adres. De twee bands van eigen bodem hebben de luisteraars stuk voor stuk murw gevalentijnd en we zijn vast niet de enigen die er oprecht van genoten hebben.
Pauwel De Meyer en zijn twee steunpilaren klonken klonk enorm puur en ook al was Pauwels vriendin niet zo opgezet met zijn afwezigheid op deze avond, hij bleek de valentijnsact bij uitstek. Al binnen de minuut hadden we in de gaten dat het drietal de luisteraars met liefdesperikelen niet zou sparen, want de resem kleine maar uiterst fijne liedjes kon harten doen smelten als ging het om karamellekes die te lang in de zon hadden gelegen. We voelden onszelf wak worden terwijl alles wat binnenkwam nutriscore D kreeg omwille van de hoge concentratie zoetigheid. Daar zat Pauwels kwetsbare doch ruwe stemgeluid voor heel veel tussen, maar ook de gitarist-pianist wist al de juiste snaren te raken met de schoonste en vaak tegelijkertijd simpelste riedeltjes.
Pauwel zat op een barkruk waarover hij zijn jas gehangen had, alsof hij een caféganger was die toevallig even gevraagd werd om wat nummers te spelen. En ook al was hier wellicht niet over nagedacht, het optreden werd er enkel maar intiemer door. Niet dat het dat anders niet was, want de drie muzikanten zijn duidelijk gesteld op fijnzinnigheid. Dat werd niet alleen duidelijk in de vrij lange stempauzes tussendoor; ook de songs zelf waren heerlijk oprechte, voorzichtig aangebrachte wereldjes van gevoel.
Er passeerde een Daniel Johnstoncover, het lieflijke “Waves” kwam aan bod en wat we al proefden van aankomende releases, zou wel eens kunnen verkopen als zoete broodjes. Alles zat juist: van de songtitels (een van de songs heet “Prins Albertstraat”; zoiets willen we gehoord hebben) over de losse publieksinteractie tot de lengte van de set, die door Pauwels opvallend korte liedjes over heel de lijn fris gehouden werd. Ja, heel hartverwarmend, en meer moet dat soms niet zijn.
Ook SOLAK zou deze melige dag eer aandoen met een kalm kabbelend setje. Om aan te vangen creëerden ze een bijzonder sfeertje om vervolgens de allereerste grooves van de avond te presenteren. De set kreeg een opvallend strakke en zomerse draai, terwijl de stem van frontman Lukas Somers even valentijnzacht bleef als anders. Hier en daar vertoefde dat stemgeluid misschien wel iets te veel op de achtergrond, maar bon, niemand die nood heeft aan een of ander beukend brulgeluid bij een band als SOLAK, die nu eenmaal draait om gezellige luchtigheid zonder bijbedoelingen.
SOLAK klonk fris. Zelfs in de bindteksten, waarin meer onnozeliteiten verwerkt werden dan iets anders. Het moest allemaal niet te serieus genomen worden en de muzikanten amuseerden zich zichtbaar. Toch kunnen we er niet omheen dat hun set misschien iets te lang aansleepte. Hier en daar werd de luchtige toon vervangen, nu eens door iets meer mysterieus, dan weer door iets rechtlijnig voortstuwend. De variatie kwam het ten goede, al werd op die momenten vooral duidelijk dat de grootste troef van de band net die breekbare, simpelweg dromerige of zelfs schattige zijde is. Een iets kortere speellijst had net dat tikkeltje overtuigender geweest.
Het zestal klonk over het algemeen iets properder dan Pauwel, wat uiteindelijk vooral een heleboel subtiliteiten in de arrangementen met zich meebracht die ons telkens weer konden bekoren. Zo was het minimale zang-en-backingmomentje heel kostbaar en zorgden vele kleinigheidjes voor genietbare wendingen. Ook de blazers betekenden een enorme meerwaarde; ze staken er meermaals de levendigheid in. Er passeerden ook klein gehouden liedjes, zoals het (wellicht) “Untitled Cowboy” getitelde nummer, dat als pepermunten monter tussendoortje geserveerd werd.
Elk op hun eigen manier pakten Pauwel en SOLAK het publiek gisterenavond in. Pauwel legde zijn alleraardigste innemende kaarten op tafel, terwijl SOLAK met iets meer variatie, maar even veel sentiment speelde. Het was een avond waarop songs die groots klinken in hun kleine details zegevierden: een gelukzalige ode aan de meligheid.
