© Dan Ramaën
14 februari. Voor alle koppels die een keer geen zin hadden in een diner bij kaarslicht, bood de Brusselse Botanique een uitstekend alternatief. De Fransmannen van postpunkband MNNQNS (uitgesproken als mannequins) stonden er in de Witloof Bar en waren daarmee na hun sterke passage vorig jaar op Dour opnieuw in ons land.
Openen deden ze op een ietwat ongewone manier, met een cover van “Material Girl” van Madonna. Hoewel ze het nummer op een aangename manier naar hun hand wisten te zetten, kon je toch niet meteen spreken van een overweldigende start. Gelukkig veranderde dit snel wanneer ze daarna uitpakten met “If Only They Could” en “Fall Down”. De nummers werden strak gebracht en waren duidelijk spek naar de bek van het publiek.
MNNQNS heeft met Body Negative uit 2019 slechts één langspeler uit en teert vooral op een sterke livereputatie. Deze kwam in de kleine Witloof Bar ook helemaal tot zijn recht. Tijdens “Drinking From The Pond” geraakten velen in een trance die het moeilijk maakte om niet mee te dansen op het ritme. Bij “Stagnant Pools” werd het tempo er dan weer wat uitgehaald om het er met het aanstekelijke refrein van “Notwhatyouthoughtyouknew” weer helemaal in te pompen.
Een ander gevolg van de uitgebreide live-ervaring is misschien ook wel dat er echt een band met persoonlijkheid op het podium stond. Je hebt de bassist die onverstoord voor zich uit bleef kijken in het publiek met een streng gezicht, de gitarist die tijdens het vrolijke “Desperation Moon” de microfoon uit de houder nam om background vocals te zingen en de drummer die de bindteksten voor zich nam. En dan is er natuurlijk nog frontman Adrian D’Epinay die zich bij momenten ontpopte als enfant terrible door zijn gitaar aan het plafond te hangen, maar toch ook vooral ijzersterk de nummers bracht.
Afsluiter “Glory Paul” was misschien niet bij iedereen even bekend, maar dat veranderde niets aan de toon die toen reeds lang gezet was. Dag en bedankt, MNNQNS. À la prochaine.
