De al van voor hun debuutplaat uit 2015 gehypete Britse grungemetalband God Damn levert met God Damn al hun derde langspeler af. Slaagt de driekoppige band erin om met deze zelfgetitelde derde plaat eindelijk het etiket beloftevol in te ruilen voor het etiket doorgebroken? Dat zou wel eens kunnen, maar dan zal het niet zijn zonder zichzelf een beetje te verloochenen. Nu, Petrus verloochende Jezus ook drie keer voor de haan kraaide en toch wordt hij beschouwd als de eerste paus.
God Damn, de naam blijft even krachtig als het bijhorende logo met de crucifixen. Alleen al voor het artwork zou je het nieuwe album kopen. Een miskoop doe je daar zeker niet mee, maar don’t judge a book by its cover. De drums en gitaren vloeken en ketteren weliswaar onophoudelijk, maar toch schuilen onder dit blasfemisch spervuur soms songs die heel wat braver en clichématiger zijn dan de naam en iconografie doen vermoeden.
Op hun best klinken de mannen als opgefokte Melvins, zoals op de reeds in oktober vooruitgeschoven single “Dreamers” bijvoorbeeld. Een brok grungesludgemetal, die als een komeet over je heen raast en je duizelig achterlaat. In het refrein van “High Frequency Words”, de tweede single die eind vorig jaar werd gelost, ontwaren we onder de bulderende instrumenten echter meer Bon Jovi dan Black Sabbath. Goed voor wie houdt van “Livin’ on a Prayer”, maar het rijmt niet echt met het godslasterlijke gitaargeweld dat we van de Britten verwacht hadden.
“Hi Ho Zero” is dan weer op een andere – en iets betere – manier radiovriendelijk en zelfs hitgevoelig. Het is post-Nirvana Dave Grohl. God weet dat Dave een hit kan schrijven. De mannen toerden ooit in het voorprogramma van Foo Fighters en ze staken er blijkbaar wat van op. Het resultaat is een ietwat voorspelbare gitaarriff op hoog volume en een zeer meezingbaar refreintje; meer moet dat soms niet zijn om een hit te scoren. Of dit het soort hit is die je als fan van een grungemetalband wilt horen, is een andere zaak. Nu, mocht het werken, dan zullen de jongens er niet van wakker liggen. We hopen het voor hen.
Ook nadien blijft het balanceren tussen trommelvliesversplinterend gitaargeweld en oorvriendelijke commercie, al is het ene niet noodzakelijk beter dan het andere. “Palm of Sound” opent met een rauwe riff, die afgeleid lijkt van Nirvana’s “Scentless Apprentice”, maar voegt daar weinig origineels aan toe. Rauw maar niet wauw. Geef ons dan toch maar het iets commerciëlere “Tiny Wings”: ‘There’s nothing here to say’, herhaalt zanger-gitarist Thom Edward, en daar kan je alleen maar over zeggen dat het blijft hangen. Misschien ook wel ergens in de hitlijsten straks.
Na het zalven wil de band weer slaan met “Mirror Balls”. Een nummer dat inderdaad beschikt over ferme ballen, maar met die ‘fuck ‘m all’-kreet worden de kroonjuwelen net iets te nadrukkelijk in onze neus geduwd om te kunnen verleiden. Bovendien verliest zo’n ‘fuck’ aan geloofwaardigheid wanneer je daarnet nog de brave schoonzoon speelde. In authentieke schoonheid eindigen doen ze wel met het tussen rammelende lofi en verschroeiende sludge bengelende “Satellite Prongs”, waarmee we weer belanden bij de God Damn uit de opener: de band zoals wij die geloven en graag horen.
Live blijft God Damn een kopstoot van jewelste, maar op deze nieuwe plaat wisselen de van teenage angst doortrokken songs zich te dikwijls af met iets te doorzichtige licks en fucks. NME omschreef God Damn ooit als ‘Sabbath having a screaming row with Nirvana’. Met dit nieuwe album mogen we Bon Jovi en Foo Fighters aan dat rijtje toevoegen. Dat zou wel eens een succesformule kunnen blijken, maar dan wel eentje waarvan wij net iets minder pap lusten. Verloochend à la Petrus of niet, er zal wellicht meer dan één haan naar dit album kraaien, want er staan zeker potentiële hits op.
Facebook / Instagram / Twiter / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify!
