Lewis Capaldi @ Vorst Nationaal: Comedy met een gebroken hart

‘Lewis Capaldi? Die heb ik ooit in de Rotonde gezien!’ Met die woorden eindigden we de recensie van Lewis Capaldi’s eerste concert in België. En of onze voorspelling uitkwam. Op slechts een paar jaar tijd zag de jonge Schot zowel de zalen als zijn publiek exponentieel in grootte stijgen. Dat alles mondde in de lente van vorig jaar uit in z’n debuutplaat Divinely Uninspired to a Hellish Extent, waarop hij zijn breekbare sound nog maar eens in de verf zette. Wat daarop volgde was een jaar lang non-stop touren. Dat zorgde na een tijd voor vermoeidheid en daarom moest Lewis eind vorig jaar zijn uitverkochte show in La Madeleine nog annuleren. Dat maakte de jongeman gisteren goed met een serieuze upgrade, want Vorst Nationaal was al weken op voorhand uitverkocht.

Dankzij zijn groeiende status, kon Capaldi zich het veroorloven om op deze volledig uitverkochte arenashow twee voorprogramma’s met zich mee te nemen. De eer om de avond te openen, was weggelegd voor de Britse Holly Humberstone. Ondanks haar kapotte gitaar, die net op tijd uit de dood was herrezen, zorgde de jongedame voor een aangenaam halfuurtje. Jammer genoeg konden haar poppy songs een volstromende Vorst Nationaal niet volledig boeien en waren de smartphones al snel interessanter dan wat er op het podium stond te gebeuren. Daarna was het de beurt aan de Schotten van Fatherson en hoewel hun sound helemaal niet in lijn lag met die van de hoofdact, kregen de jongens druppeltjesgewijs de zaal mee. Vorst werd wakker geschud door de – soms stevige – gitaren en de eerste lampjes in de zaal werden al aangestoken tijdens de rustige nummers. Iets wat later op de avond bijna een gewoonte zou worden.

Nog voor Lewis effectief op het podium stond, at het publiek al uit z’n hand. Na een meezingmoment op “Angels” van Robbie Williams, pompten de beats plots door de boxen, waarna de Schot zich profileerde als een publiekstemmer. ‘Welcome to the greatest night of your fucking life’, klonk het en Vorst Nationaal zette gezamenlijk de kelen open. Het werd een begin van een avond vol comedy, anekdotes en vooral een pak breekbare nummers, te beginnen met “Grace”. Capaldi was z’n onnozele zelf en liet het publiek – nonchalant met z’n handen in z’n zakken – het werk doen. Datzelfde tafereel kregen we ook op “Forever”, waarop Lewis zijn gitaar bovenhaalde, wat voor het publiek het startschot betekende om de smartphonelampjes de lucht in te gooien.

Lewis Capaldi zou zichzelf niet zijn als hij al die emotionele nummers niet afwisselde met wat typische humor. Zo trakteerde hij Vorst op het verhaal – en de nodige uitbeelding – van zijn diarree, die roet in het eten gooide bij zijn passage in België. Daarna werd het dan tijd voor ‘the truly depressing part of the show’. “One” kabbelde een beetje voort, maar een eerste echte hoogtepunt volgde – misschien onverwacht – met “Hold Me While You Wait”. Lekker strak gespeeld, enkele stevige uithalen; meer moet dat niet zijn. Het bleek het startschot van een ijzersterke tweede helft van de avond. Op “Headspace” kregen we een straffe muzikale opbouw te horen, die visueel ondersteund werd door de lyrics op de grote ledmuur achter de man. Leuk hieraan was dat Lewis liet zien dat hij echt wel iets kon neerzetten en niet gewoon het zoveelste hitkanon is.

Ook op doorbraakhit “Bruises” pakte de Schot het anders aan. We kregen een stripped versie te horen, wat een extra emotionele touch gaf aan het nummer. Daarna was het weer even tijd voor een goeie dosis humor. Lewis maakte een beetje show met een gekke zonnebril die iemand op het podium gooide, grapte er met het publiek op los en ging graag in conversatie. Dat zorgde ervoor dat de afstand zo goed als onbestaande was en gaf iedereen het gevoel erbij te horen. “Hollywood” klonk dan wel wat vrolijker, maar was volgens de man nog steeds geen ‘happy song. Het had evengoed een nummer van Ed Sheeran kunnen zijn, maar dankzij zijn liveband gaf Capaldi er een nieuwe dimensie aan.

Die band werd nog eens extra in de spotlights gezet toen ze op “Fade” hun kunnen mochten tonen. Het zorgde alleen maar voor een hechtere band tussen zowel het publiek als het podium. Die groeide nog meer toen de kelen gezamenlijk opengezet werden op nieuwe radiohit “Before You Go”. Hoewel het nummer tot een kleine tien minuten werd uitgerokken, klonk het nooit echt saai. Hét meezingmoment van de avond volgde met afsluiter en monsterhit “Someone You Loved”, waarop Lewis samen met z’n pianist de hele zaal goedgezind de nacht instuurde.

Het was voor Lewis Capaldi zijn grootste headlineshow buiten de UK en daar was de jongeman duidelijk van onder de indruk. De Schot speelde slechts twaalf nummers op anderhalf uur, maar vulde die aan met een hoop comedy en andere onnozelheden. Gek genoeg kon de hele zaal de combinatie tussen breekbare muziek en humor wel smaken en werd het nooit irritant. Afgezien van een paar vocale uitschieters, werd het een vlekkeloze show, met een lach en misschien wel een traan. Chapeau voor Lewis om dit te doen met slechts één plaat op z’n palmares. Maar ‘we ain’t ready for the new shit that is coming!’ Iets om naar uit te kijken dus!

Wij kijken in eerste instantie uit naar vrijdag 3 juli, want dan staat Lewis Capaldi op de Main Stage van Rock Werchter.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Facebook / Instagram / Twitter / Website

Setlist:

Grace
Forever
Don’t Get Me Wrong
Maybe
One
Hold Me While You Wait
Headspace
Bruises
Hollywood
Fade
Before You Go

Someone You Loved