Twin Peaks @ Ancienne Belgique (AB Club): Onstuimiger dan de serie

Vorig jaar verscheen alweer het vierde studioalbum van Twin Peaks. Toch zijn Belgische optredens van de groep uit Chicago schaars. Hun laatste zaalshow dateert zelfs al van 2016 en dus werd het nog eens hoog tijd om een bezoek te brengen aan een zaal in ons land. De AB Club was dit jaar de gelukkige en mocht zichzelf goed laten vullen door een muziekliefhebbend publiek. Het was meteen ook de eerste show van de groep in het nieuwe decennium en dus ging het iets heel speciaals worden. De band zorgde daar onder meer voor door een strak tempo te onderhouden en de gitaren te laten zegevieren.

Eerst mocht Deeper de avond op gang spelen. We zagen de groep enkele maanden geleden al aan het werk in Kinky Star en de muzikale fijnproevers daar zagen al dat de groep een postpunkshow met ballen kan neerzetten. In een iets grotere zaal kwam dat nog meer tot zijn recht en bijgevolg ging het aanwezige publiek al gezapig aan het bewegen. Vooral iets aanstekelijkere songs als “Run” bleken te werken, want hierin hoor je een heerlijke mix tussen een dromerig positief sfeertje en duistere Robert Smith vocals. De band speelde zelfs een veertigtal minuten, maar dat was op zich wel genoeg. Diversiteit is vooralsnog niet echt te vinden in de muziek, al wordt dat ruimschoots gecompenseerd door de passie waarmee ze alles brengen.

Twin Peaks staat bekend om hun ravissante liveperformance. Het is bijgevolg geen wonder dat de groep al een liveplaat op hun naam heeft staan. Dat ze er in Brussel geen gras over wilden laten groeien, sprak dan ook voor zich. Hoewel de band op plaat bij momenten heel smooth klinkt, was daar live helemaal geen sprake van. Twin Peaks ging als een sneltrein van start en bleek gekomen om de zaal hier helemaal aan het bewegen te krijgen.

Twin Peaks bleek te beschikken over een heerlijke dynamiek. Zo zijn alle muzikanten tevens uitstekende zangers, en was het dus altijd een verrassing wie wat zal zingen. De ene gitarist heeft een iets ruwere stem waardoor de songs eerlijker overkwamen, terwijl de andere iets melodischer klinkt en we zo meer aanstekelijkheid in de songs hoorden. Voor ieder wat wils dus, en die dynamiek tussen de leden zorgde ervoor dat er altijd wel wat te beleven viel op het podium.

Maar er is meer. Waar de songs op plaat soms tamelijk braaf kunnen klinken, werd dat live goedgemaakt door het toevoegen van een streepje fuzz en vooral een gigantische dosis energie. Iedere gitarist smeet met zijn gitaar in het rond en leefde zich volledig in en uit, waardoor de muziek ook met meer punch werd gebracht. Hierdoor kunnen we dus met een grote zekerheid stellen dat Twin Peaks een sterke liveband is, zowaar nog straffer dan op het album. Het was weliswaar niet altijd met het gas vol open: soms werd er ook rekening gehouden met de heupen en kregen we een groovy sound op ons bord, in combinatie met soms een gemoedelijk sfeertje.

De leuke mix tussen een iets meer countryrock invloed, garagerock en natuurlijk rock ‘n’ roll geeft de band een uniek, doch herkenbaar geluid. Zo was de zaal ook mooi gevuld met een publiek van alle leeftijden. De groep wist weliswaar dat gitaren hun sterkte waren, en zo kregen we ontelbaar veel gitaarsolo’s. Voor ons natuurlijk geen probleem, want net door die solo’s werd de set soms iets intenser. Je voelde de spanning opborrelen en naar het einde van de set was iedereen dan ook in de mood om te dansen.

Dat de vocals minder belangrijk waren, merkte je ook aan de teksten. Vele ‘oh oh oh’s’ en ‘papapa’s’ waardoor het soms heel makkelijk was om mee te zingen. Maar ook de toevoeging van een orgel in sommige nummers zorgde ervoor dat de muziek een heel warm sfeertje kreeg. Twin Peaks weet duidelijk waar ze mee bezig zijn, en toen ze met eindsalvo “In The Meadow” en “Strawberry Smoothie” de zaal op zijn kop zetten, wist de band dat hun natuurlijke spanning er met deze vettige songs wel moest uitkomen. Echt ontploffen deed de zaal weliswaar niet, maar toch ging iedereen net iets uitbundiger aan het dansen.

Missie geslaagd zou je denken, maar in de bisronde wist Twin Peaks toch nog een iets saaier nummer boven te halen. Gelukkig compenseerde “Oh Mama” dat volledig en ging iedereen met een positief rock ‘n’ roll gevoel naar huis. Op het podium leek het alsof de band lak heeft aan conventies en gewoon rechtdoor aan het rocken gaat, maar over iedere zet is duidelijk nagedacht. De groep weet hoe ze hun muziek live tot het uiterste kunnen brengen en net daardoor willen we Twin Peaks deze zomer zeker ook op een festival zien.

Setlist:

Under The Pines
Getting Better
Walk to the One You Love
Fast Eddie
Irene
Ferry Song
Holding Roses
My Boys
Tossing Tears
Boomers
Dance Through It
Blue Coupe
Wanted You
In The Meadow
Strawberry Smoothie

Unfamiliar Sun
Oh Mama