De Londenaren van HMLTD brengen iets breeds, speciaals en spannends. Er één term voor vinden die alle facetten bestrijkt, is een moeilijke missie, maar ‘avant-garde’ leek ons tot nu toe de beste omschrijving mogelijk. De groep rond Henry Chrisholm doet zijn eigen ding en bracht met West of Eden hun allereerste langspeler uit. De eerder gereleasete singles lieten de gemoederen al hoog oplaaien in positieve zin, maar het blijkt dat het eindresultaat toch nog wat schaafwerk met zich meebrengt. Zoals de titel suggereert, bevindt HMLTD zich vooralsnog iets te ver ten westen van de sprookjesachtige tuin van Eden om er alle vruchten van te plukken.
West of Eden start met een enorm veelbelovende invloedencentrifuge. Deze western-esque sound krijgt heel wat vegen in de pan van ruwe postpunk die een ravage aanricht en vervolgens in geuren en kleuren omschrijft, terwijl die voortgestuwd wordt door een elektronische stroming. Heel wat chaos, en dat voor een eerste nummer. Ook opvolger “LOADED” voldoet aan de hectiekeisen, want binnenkomend als een gevecht op leven en dood blijkt die zijn hoofdletters volledig waard te zijn. Straffe kost, die onze verwachtingen voor de rest van het album weliswaar iets te hoog de lucht in doet schieten.
We kunnen er namelijk niet omheen dat de beste exemplaren op dat moment reeds achter de rug zijn. Ook al is HMLTD’s insteek erg origineel en kunnen we een dergelijke frisse en vooral aandacht opeisende wind alleen maar toejuichen, toch komen de nummers meestal iets te gezocht over om echt zijn stempel te kunnen drukken. Zo is het in wezen krachtige “To the Door” te berekend enerzijds en te pathetisch gezongen anderzijds. Ook “149” klinkt te hol, net als “Joanna” en “Where’s Joanna?”: allemaal nummers die je zou skippen als ze in shuffle passeren, maar die live wel degelijk aan de bron van een warm eenheidsgevoel zouden kunnen liggen. We luisteren met gemengde gevoelens, maar objectief gezien zijn deze songs nu eenmaal niet fel genoeg om die eerder gegunde wowfactor te kunnen opwekken en ook net niet over the top genoeg om authentiek over te komen of het juk van afgelikte doordachtheid van zich af te kunnen werpen.
We zitten helemaal met de gebakken peren wanneer we bij “Mikey’s Song” en “Nobody Stays in Love” arriveren. Dit is maar platte kaas in vergelijking met wat we HMLTD al hebben horen presteren en daarenboven breken ze hiermee de gewaagde lijn die West of Eden tot nu toe kenmerkte. Geruststellende steunpaaltjes voor sommige luisteraars, maar eerder tempoverstikkende geeuwredenen in onze ervaring. Zonde…
Gelukkig is er nog het onheilspellende, buitenaards aanvoelende “Why?”, dat net als “Death Drive” binnenkomt als een onvermijdbare lawine. HMTLD weet duidelijk iets af van songstructuren in elkaar steken zodat die inwerken op het gevoel. Ook “Satan, Luella & I” en albumafsluiter “War Is Looming” moeten het hebben van hun op- en afbouw die zo zorgvuldig tot stand is gekomen dat niet veel bands het hen zouden nadoen. Verschillende sentimenten volgen elkaar organisch op en vormen zo een mooi afgerond verhaal. HMLTD wint ons een tweede keer voor zich met deze songs.
West of Eden kent hoogtes en laagtes, maar is zeker het luisteren waard. Het is dan ook nog maar hun debuutplaat, dus ruimte voor groei is heel normaal. HMLTD is een spannende nieuwe band die nog heel wat potten kan gaan breken. Als ze nog iets meer durven losgaan en loslaten, zien we de toekomst rooskleurig in voor de vijf Britten.
Op dinsdag 25 februari komt HMLTD naar de Rotonde van de Brusselse Botanique.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
