In 2010 gaf Josephine Vander Gucht een zoveelste solo-optreden, waarna ze met iemand in het publiek begon te praten. Wat later ging zij naar een optreden van hem. Het klikte en nog wat later begonnen Josephine en Anthony West muziek te maken onder de naam Wonder Wonder. Toen hun debuutplaat uitkwam in 2015 hadden ze hun naam al even veranderd naar Oh Wonder en al verschillende hitjes gescoord. Het Britse elektropopduo wist langzaamaan steeds meer en meer harten te winnen. Vrolijke deuntjes en meerstemmige zangpartijen keerden terug op Ultralife, een album dat opmerkelijk meer uptempo nummers kende dan het debuutalbum en zo toegankelijker werd voor het grote publiek.
De eerste single van album nummer drie was er duidelijk ook eentje om bij dat grote publiek in de smaak te vallen. Met een zeer repetitief refrein en pompende beats hoopte het duo met “Hallelujah” waarschijnlijk een grote hit te scoren, maar het was misschien net iets plat om in dat opzet te slagen. Tweede single “Better Now” was wat experimenteler en wist ons hierdoor wat meer te overtuigen.
Het aantal Oh Wondernummers dat ingetogen begint en een groots einde einde krijgt blijft toenemen en ook “I Wish I Never Met You”, de derde single, valt onder deze categorie. Oh Wonder gaat wat meer experimenteren op hun derde album, maar echt origineel komen ze nooit uit de hoek. Die derde single verschilt wel met de andere op vlak van emotie. Het is een ballade geworden die niet vrolijk klinkt en langzaamaan opbouwt, onder andere met behulp van strijkers. Op het meest recente voorsmaakje “Happy” kregen we opnieuw strijkers te horen, maar deze keer vrolijke violen die aan Clean Bandit deden denken.
No One Else Can Wear Your Crown telt tien nummers (waarvan we er dus al vier te horen kregen) en dat zijn er nog nooit zo weinig geweest. Het album is ruim twintig minuten korter dan Oh Wonder uit 2015. Josephine en Anthony hebben nooit echt lange nummers uitgebracht, maar hier halen verschillende songs de kaap van drie minuten niet eens.
Het langste nummer, “How it Goes”, is een trieste ballade die begint met een aangename, subtiele en korte saxofoon die regelmatig terugkeert. Het blaasinstrument is bijna een vereiste om het eentonige en langdradige nummer door te komen, want zonder zou het gewoonweg saai zijn. “Drunk on You” had dan weer wat langer mogen duren; ook dit nummer begint traag en krijgt een groot einde, maar de vele trommels en de subtiele palmas weten ons te smaken, ondanks dat het geheel wat chaotisch overkomt.
Oh Wonder vond recent het romantische geluk bij elkaar en zo werd liefde een veel terugkerend onderwerp, maar niet op de manier die je zou verwachten. “Happy” en “Better Now” lijken te gaan over een oude geliefde gelukkig met iemand anders zien. “In and Out of Love” is dan weer een mooie ballade die droeviger klinkt dan ze werkelijk is en net als in “Drunk on You” wordt hier wel de liefde verklaard aan iemand. Als deze nummers over hun eigen relaties gaan, dan hebben Josephine Vander Gucht en Anthony West een bewogen liefdesleven dat dat van Rachel en Ross uit Friends evenaart. Over het algemeen hebben we echter de indruk dat het album vrij inhoudsloos is, want veel meer dan liefdesliedjes vinden we er niet op terug.
Eerder klaagden we over de inmiddels voorspelbare opbouw die Oh Wonder zich eigen heeft gemaakt, maar soms hadden ze daar toch verder in mogen gaan. Albumafsluiter “Nebraska” begint ingetogen en na anderhalve minuut begint het steeds meer en meer op te bouwen om dan al plots te eindigen. Dit nummer had volgens ons een outro kunnen krijgen zoals die van “Hell to the Liars” van London Grammar, een band waar Oh Wonder wel al eens mee werd vergeleken. Zo toont Oh Wonder ook nog eens tijdens het laatste nummer dat hun muziek altijd vrij braaf is en dat ze zich nooit echt volledig smijten.
Of de liefdeslevens van Josephine en Anthony echt zo bewogen zijn als die van Rachel en Ross weten we niet, maar het ziet er wel naar uit dat Monica ervoor zorgde dat het duo zich aan alle regeltjes hield. Een groot deel van de nummers op No One Else Can Wear Your Crown zijn vrij gelijkaardig doordat dezelfde opbouw heel vaak terugkeert. De liedjes waarop Oh Wonder intiem blijft gaan misschien wat vervelen en zijn niet echt geschikt om in volle concentratie naar te luisteren. Het album lijkt eerder aangename achtergrondmuziek voor in Central Perk of een andere koffieshop. In het café uit Friends zorgde Phoebe voor nummers met inhoud en dit is iets waar Oh Wonder zich niet aan waagt. No One Else Can Wear Your Crown is een redelijk voorspelbaar album zonder vreemde twists. Een tip voor de vierde plaat, vandaar: volg de raad van Ross op en pivoteer zo nu en dan! Pivoteer! Pivot!
Facebook / Instagram / Twitter
Volg ons op Spotify voor meer nieuwe muziek.
