AlbumsRecensies

Matt Watts – Queens (★★★★): Verhalenverteller op dreef

‘Een zanger is een groep’, zo liet Wannes Van De Velde ooit eens optekenen. Het geldt misschien des te meer ook voor oorspronkelijk uit Montana, maar stilaan erg goed verbelgde muzikant Matt Watts (The Calico’s…) die met zijn nieuwste album Queens zowaar nieuw terrein verovert.

Watts is in muziekkringen allerminst een onbekende. Met albums als Songs From A Window en How Different It Was When You Were There, beide uit via Starman Records, liet de songschrijver eerder al duidelijk horen dat er een rasmuzikant in hem schuilt. Iemand die zijn hele hebben en houden ten dienste stelt van de song, van het spelen met muziek. Iemand die voluit gaat voor de onophoudelijke zoektocht naar liedjes die ertoe doen.

Dat geldt, zo leren we uit het nieuwe Queens, nog steeds. Rond zich verzamelde hij goed volk, zoals bijvoorbeeld Nicolas Rombouts (op bas) en Stef Kamil Carlens, die beiden zowel als muzikant als inzake productie meer dan een flinke duit in het zakje doen. Daarnaast zijn er ook de zusjes Gysel die het wonderlijke Queens opwaarderen met zalige soul- en gospelgetinte backing vocals, en gasten als Björn Eriksson/Nathalie Delcroix, Geert Hellings (gitaar) en enkele special guests in de vorm van Sandy Dillon en Jim White. Die laatste krijgt op vooruitgeschoven single “Sha La La La Jim” (goed op stoom gebrachte rock met funkaccenten die lichtjes naar Rolling Stones lonkt) een frisse knik.

Her en der duiken er echo’s op die aan het eerdere werk herinneren. Misschien nog het meest van al wanneer Watts Michael Jacksons “Billie Jean” tot een essentie stript en naar geheel eigen singer-songwriter hand zet. Met zijn sober, relatief kaal geluid zet die de deur open naar eerdere albums als Songs From A Window, waarop de Amerikaanse Belg zijn eigen variant van country, folk en americana bezigde.

Vrijwel alle songs op Queens zijn liedjes die (hopelijk) een lang leven beschoren zijn. Watts & co gaan niet voor het snelle gewin, maar voor duurzaamheid. Songs dus die zich hoe vaker je ze speelt in je oren beginnen nestelen en daar een volstrekt eigen leven beginnen. Neem een traanvochtopwekkende song als “With Every Healing Mile” met de bezielde, zoete backings van de zusjes Gysel. Een leermeester als Leonard Cohen is daarbij nooit echt ver uit de buurt.

Dan weer valt de ronkende drive op, bijvoorbeeld tijdens “Lay My Years”, een song waarvan je onder meer door die fonkelende gitaarriffjes en gloeiende piano nu al weet dat die tijdens de livesets voor een feestelijk hoogtepunt zal zorgen. Als ander uiterste een zacht in je oor gefluisterde song als “Waking Up”, een kleinood voor bij het krieken der dagen, om de hardnekkig aanhoudende kater mee weg te spoelen. Mooi, écht mooi. En zo zijn er op Queens nog wel wat meer fraaie liedjes die opduiken: tijdens “There I Come Here For You” bijvoorbeeld ben je mee dankzij de backbeat en kwieke opgewektheid, terwijl de muziek aan de allerbeste Johnny Cash traditie herinnert.

Queens, zo stelt Watts, is onder meer geïnspireerd door de gelijknamige, veelvuldig gefrequenteerde Brusselse bar. Al gaat het ook vooral over talloze nachten verdwalen in de hoofdstad, ervaringen met mensen van heel uiteenlopende achtergronden, elk met een heel eigen verhaal. Sommigen op zoek naar het meisje waar ze plotsklaps verliefd op werden en niet meer vinden (zoals in de licht hypnotische afsluiter “I don’t know where my baby is”/”Ik weet niet waar mijn meisje is”, een bewerking van een song van Guido Belcanto die er eigenhandig nog een knap streepje mondharmonica aan toevoegt). Anderen zijn dan weer onderweg naar het justitiepaleis (“Lula”) of verdoen hun tijd dan maar in een door alcohol en rook bevangen bar (“Smoke All Around My Brain”), waar herinneringen opgedolven worden over het vroeger dat misschien ooit was.

Op dit album tracht Watts dat idee volledig door te trekken. Het is een collectie songs geworden die soms de kaart trekt van sobere, ingetogen folk en country, maar evengoed soms best rauwe en ook wat broeierige accenten legt. ‘Matt Watts Group’, zo valt te lezen op de hoes, waarmee hij toch iets van de ideeën van Van De Velde binnensmokkelt. Toch valt op Queens misschien vooral de groei op, in die zin dat het binnen zijn voorlopig nog bescheiden oeuvre een plaat is waarop het samenspel en de interactie met de vele muzikanten meer dan ooit voluit mag schitteren.

Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.