De Britse Elly Jackson boekte naam en faam met hits “In for the Kill” en “Bulletproof”, maar sindsdien leek La Roux minder en minder in de spotlight te komen. Haar tweede album Trouble in Paradise bracht al minder paradijselijke successen met zich mee, en jammer genoeg zal ze daar geen verandering in kunnen brengen met het kersverse Supervision.
De opener van Supervision draagt de titel “21st Century”, waarmee wij spontaan een urgente en opvallende klank associëren die je plotsklaps in zijn ban trekt en ook houdt. We hadden het niet fouter kunnen inschatten, want La Roux’ opvatting van deze turbulente eeuw tot nu toe blijkt nogal plat en duf. Even vragen we ons zelfs af of onze hoofdtelefoon misschien niet goed ingeplugd zit, of klinkt La Roux echt zo druilerig zwak? Tot onze grote spijt bleek het de tweede optie en daarmee zonk de moed voor de rest van Supervision al in de schoenen.
De eerstvolgende songs betekenen alvast geen beterschap. Ondanks de onmiskenbaar aanwezige grooves, klinken die veel te mechanisch om ook maar een glimp van oprechtheid uit te stralen. Zelfs op vlak van titels slaat Jackson de bal mis, want ironisch genoeg is “Do You Feel” ontdaan van alle gevoel en doet ze voor “Automatic Driver” zelfs geen moeite meer om te ontkennen dat er geen vleugje ziel te bespeuren valt. Dat algehele gebrek aan punch maakt dat La Roux verdrinkt in de rechtdoorzee mechaniek van haar songs. Ze staat er niet.
Of we hierna in het ijle beginnen staren met een starre blik, toevallig genoeg net zoals La Roux op haar artwork? De kans zit er dik in. We mogen dan wel omringd worden door kleurrijke retrovibes, maar vooralsnog worden die in zo’n geforceerde setting gebracht dat de ‘oké, snel pintjes bestellen’-reactie onafwendbaar blijkt om dit alles verteerbaar te maken.
Een harde omschrijving, maar La Roux is toch bulletproof en kan wel degelijk beter. Zo is “International Woman of Leisure” een speciaal nummertje geworden met heel wat durf. We hebben niets liever dan een song met een hoek af en deze gewaagde en voldoende variërende insteek moedigen we dan ook zeker aan. Ook “Everything I Live For” heeft een verhit kantje, doordat verschillende atmosferen met elkaar botsen op een eigenzinnige manier. “Otherside” tot slot had zowaar het beste nummer van het album kunnen worden door z’n sterke refrein en slepende factor, ware het niet dat het eentonige gitaartje te veel van de voorgrond kaapt en op de zenuwen gaat werken.
Na deze drie honks zit het er weer even op voor La Roux en wordt de teneur weer machinaal. Totdat Jackson ons verrast met leven in de brouwerij op afsluiter “Gullible Fool” – ook al heeft ze de volle holle drie minuten nodig om daartoe te komen. Het is het enige moment op Supervision waar de zangeres klinkt alsof ze een punt te maken heeft en we haar écht volgen. Zo hoort het; enkel jammer dat La Roux dit maar zo zelden vastgrijpt.
Het is duidelijk: La Roux heeft de kogel gekregen, maar Supervision stelt echt niet al te veel voor. Hier en daar weet La Roux de aandacht vast te houden, maar meestal is haar haarkleur feller dan de boodschap van haar songs en gaat ze de mist in onder begeleiding van afgelikte klanken.
