Ásgeir Trausti Einarsson, kortweg Ásgeir, had in 2013 met zijn debuutplaat Dýrð í dauðaþögn de best verkochte plaat van IJslandse makelij beet in zijn thuisland. Een op tien IJslanders zou naar verluidt een exemplaar bezitten. De plaat kreeg een Engelse vertaling (In the Silence) onder de supervisie van John Grant en daarmee was ook de doorbraak buiten de landsgrenzen een feit. De jongeman van toen is intussen een man van 27 geworden, en dat resulteert vandaag ook in een plaat die uitgebalanceerd is.
Op vorige langspeler Afterglow (2017) smeerde Ásgeir zijn broodjes vooral met elektronica. Bury the Moon (of Sátt, in simultaan uitgebrachte IJslandse versie) legt de focus echter opnieuw vol naar warmbloedige folk met de klemtoon op melodieën en arrangementen. Net als zijn breekbare debuut lijkt de plaat bij momenten in dezelfde knusse cabine opgenomen te zijn als Bon Ivers For Emma, Forever Ago. Back to basics dus, zoals op het tedere “Overlay” dat opbouwt naar een opgewekte climax met blazers. Dat wil echter niet zeggen dat Ásgeir volledig is gestopt met hengelen in de poel van elektronica.
Zo horen we onder meer folktronica terug in het melancholisch en droevige “Rattled Snow”, waarbij strijkers voor extra gevoelswaarde zorgen. Zwellende synths zorgen bij “Breathe” voor een heel atmosferische lading en ook het ijle “Turn Gold to Sand” doet zweven en dromen. Ásgeir is voor deze plaat duidelijk eens gaan winkelen in dezelfde rayons waar Nick Murphy en James Blake hun boodschappenlijstjes afstrepen. De elektronische toetsen zijn her en der doorheen het album gevlochten, maar evenwichtig en vaak ten dienste van piano- en gitaarmelodieën.
Heftige emoties zijn vaak een goede voedingsbodem voor creativiteit. Zo zag Ásgeir zijn langdurige relatie afbrokkelen, en voelde hij de nood om zich af te zonderen in een hut in niemandsland. Met zijn akoestische gitaar en een keyboard reflecteerde hij over alles wat zich rond hem afspeelde en dat vertaalde zich in een plaat vol melancholie. Geïnspireerd door het IJslandse landschap zingt hij over de breuk en verlies (“Until Daybreak”) en vruchteloos bergen verzetten (“Bury the Moon”). Oprechte emoties bezongen door een gebroken man.
Er schuilt echter ook hoop in Bury the Moon. Zo zingt Ásgeir over herinneringen aan een zorgeloze jeugd (“Youth”). Zijn prachtige falset komt misschien nog het best tot zijn recht in het zalvende “Living Water” en “Eventide”, waar hij je een troostende warme knuffel biedt net op het moment dat je dat nodig hebt. Tussendoor biedt “Lazy Giants” dan weer een klein poppy verzetje met een meer upbeat tempo.
Ásgeir geeft ons met Bury the Moon een mooie inkijk in zijn momenten van introspectie na een moeilijke periode. De nummers klinken oprecht en emotioneel, waarbij zijn ijle stem en de sierlijke melodieën opnieuw een ijzersterk duo vormen in het creëren van een melancholisch dekentje voor koude avonden. Er is voor de liefhebbers die Ásgeir graag in zijn moedertaal zouden bezighoren ook een IJslandse versie van de plaat, die luistert naar de naam Sátt. Die kunnen we op zijn minst even hard aanraden als deze.
Volgende week staat Ásgeir op 14 februari in de Botanique. Tickets voor die show kan je hier vinden.
