Ride, een van dé nineties shoegazebands, verdween na het afleveren van enkele – onder liefhebbers van het genre – klassiek geworden albums ruim twintig jaar van de radar. Zanger-gitarist Andy Bell had in tussentijd de handen vol als bassist bij een ‘klein zijprojectje’ genaamd Oasis. Omstreeks 2015 kwam het Britse viertal terug boven water. Eerst met een reünietour en dan met Weather Diaries, hun eerste nieuwe album sinds 1996. Eind vorig jaar voegden ze daar This Is Not a Safe Place aan toe. Die nieuwe plaat kwam de band gisteravond voorstellen in Trix. En hoe!
De onder een flinke laag uitwaaierende gitaareffecten bedolven weemoed van weleer, ruimde op de twee recentste albums plaats voor een iets compacter geluid dat op sommige nummers een beetje aan Klaxons of LCD Soundsystem doet denken. Dat beide platen zijn geproducet door elektrogrootheid Erol Alkan zal daar zeker voor iets tussen zitten. De nieuwe wind liet zich ook live horen. Al van bij opener “Jump Jet” werd duidelijk dat de band niet enkel op onze eeuwige tienerziel, maar ook op onze springbenen zou mikken. De ritmesectie demonstreerde meteen dat ze tegenwoordig strak staat als een sixpack. De heren hadden er duidelijk zin in, want wat volgde, was een even lange als spannende set waarin vooral werd geplukt uit zowel het laatste als het allereerste album (Nowhere uit 1990).
Ride deed daarbij de term shoegaze vergeten. Moet het nog gezegd dat het muziekgenre door een NME-journalist werd vernoemd naar gitaristen als Kevin Shields van My Bloody Valentine die op het podium meer naar hun effectpedaaltjes dan in de zaal keken? Niks van dat gisteravond. Frontmannen Andy Bell en Mark Gardener bleken in hun sas en interageerden voor hun doen uitgebreid met het publiek. Zelfs een woordje Vlaams kon ervanaf: ‘Lieve mensen’, sprak Gardener de zaal toe.
Leuk, maar de band was op zijn best wanneer de gitaren spraken. Een eerste hoogtepunt in de set kwam er met een heerlijk lang uitgesponnen versie van “Leave Them All Behind”, uit hun tweede plaat Going Blank Again. Wat gitaarklank betreft, liet de band inderdaad velen achter zich: de overweldigende, maar niettemin met ragfijne details behangen wall of sound was werkelijk om duimen en vingers bij af te likken. Om die machtig mooie muur neer te zetten had de band een halve gitaarwinkel meegebracht: genoeg Rickenbackers en Gretschen om vijf bands mee uit te rusten. Na zowat elk nummer wisselden Bell en Gardener van instrument. Zouden hun roadies op Strava zitten?
Wanneer Bell een Jazzmaster liet aanrukken, was het tijd om “Fifteen Minutes” in te zetten, een nieuwe song die klinkt alsof hij geschreven werd door Thurston Moore ten tijde van Goo. Een lekker rammelend Sonic Youth-gitaartje en een heerlijk monotoon gezongen ‘This was your fifteen minutes / Hope you had fun now / Have a nice life yeah / You’re basically done now’. Geen bijster originele lyrics misschien, maar voor ons kon de pret niet op.
Met het nogal kleffe “Shadows Behind the Sun” laste de band een akoestisch rustpuntje in. Dat had voor ons niet gehoeven: deze cheesy ballad vormde het enige minpuntje in de set. Gelukkig vergaten we dat meteen dankzij het heel dansbare “Repetition”. ‘They just want you to repeat and stay the same / Even though repetition is a form of change’, klonk het. Die ene strofe van deze nagelnieuwe single vat veel samen. Hun vorige plaat werd door de Britse pers maar lauw onthaald, maar daar trekken de heren zich weinig van aan. Ride mag dan een geweldige gitaarband gebleven zijn, ze zijn duidelijk niet van plan hun oude formule nog eens klakkeloos te herhalen. Met nieuwe nummers als “Repetition” en “Kill Switch” (waarvan we geweldig opzwepende versies hoorden) blijft de band inzetten op verandering, en dat sijpelt ook door in de manier waarop ze hun oude nummers live spelen.
Zo kregen we gisteravond the best of both worlds: een flinke greep uit nieuw en oud materiaal, allemaal gebracht met een vernieuwde dynamiek, maar nog steeds overgoten met de afwisselend scheurende en sprankelende gitaar van Bell. Als je ziet wat die man allemaal uit zes snaren tovert, vraag je je af waarom de broertjes Gallagher hem destijds inlijfden om slechts vier snaren te beroeren. Hoe ongelooflijk vurig klonk het dertig jaar oude “Dreams Burn Down”, met erupties van distortion en fuzz die niet zozeer onze dromen, maar wel de hele zaal in lichterlaaie zetten. En hoe verkwikkend fris klonk dan weer “Vapour Trail”. De magische melancholie katapulteerde ons helemaal terug naar onze puisterige jeugd.
De band besloot onder luid applaus met een nieuw en een oud toemaatje: respectievelijk het The Cure-achtige “In This Room” en de oerclassic “Seagull”. Met die laatste dosis melodieuze nineties noise stuurde Ride ons de nacht in, nagenietend van een concert dat we niet gauw zullen vergeten. Het doet ons al uitkijken naar The Jesus and Mary Chain, die op 30 maart het kanaal oversteken richting de AB. Die mannen komen uit Glasgow. Dat ligt ruim 500 kilometer noordelijker dan Oxford, de thuisbasis van Ride. Het zal nodig zijn, want om het optreden van Ride te evenaren, gaan ze van ver moeten komen.
Setlist:
Jump Jet
Future Love
Leave Them All Behind
Charm Assault
Chrome Waves
Fifteen Minutes
Shadows Behind the Sun
Repetition
Lannoy Point
End Game
All I Want
OX4
Taste
Kill Switch
Dreams Burn Down
In a Different Place
Vapour Trail
In This Room
Seagull
1 Comment