Afgelopen zomer stonden ze op Leffingeleuren. Gisteren zagen wij de punkrockband uit New York nog een keertje aan het werk in de Roma in Antwerpen. Het werd een energieke show die het publiek goed kon smaken. De boel werd afgetrapt door de Belgische band Peuk. Hoewel de temperatuur buiten tegen het vriespunt aan zat, beloofde het in de Roma een warme avond te worden.
Peuk kreeg de eer om het publiek warm te maken. Ze slaagden daar aardig in. De Limburgse band staat voor stevige punk met een schreeuwerig karakter. Qua set bleef het allemaal redelijk monotoon, maar dat werd goedgemaakt door het luide enthousiasme en het je m’en fous-gehalte van frontvrouw en zangeres Nele Janssen. Ze staat goed haar mannetje tussen de twee mannelijke bandleden Dave Schroyen en Jacky Willems. We vroegen ons wel af of Peuk niet wat harder en ruiger speelde dan de hoofdact. Dat was misschien wat raar, maar de band serveerde wederom een puike set.
Met een aardig warm publiek kregen we dan uiteindelijk The Mystery Lights op het podium. Dat de bandleden elkaar door en door kennen, was duidelijk te zien. De ervaring straalde ervanaf, zeker van frontman Mike Brandon. Hoewel hij tijdens zijn show liet weten dat hij ziek was, en dat we beter niet te dichtbij kwamen, hield dat het publiek zeker en vast niet tegen om vooraan helemaal het beste van zichzelf te geven. Een eerste keer konden we dat doen op “I’m so Tired (Of Living in the City)”. Dat nummer schreeuwde old school rock ‘n’ roll. Vooral de uptempo nummers deden het goed. We merkten dat het vrijdag was; het publiek had zin in een feestje.
The Mystery Lights heeft de neiging om twee nummers naadloos aan elkaar te spelen. Dat hoorden we ook op het laatste album Too Much Tension. Hierdoor werden we helemaal meegesleept in de rock ‘n’ roll vibe, maar soms moesten ze het publiek ook even rust gunnen, en dat deden ze goed door van tempo te wisselen. We hoorden een strakke set waarover nagedacht is.
De vijfkoppige band toont zich graag. Mike Brandon, de frontman, deed dat met veel schwung en zijn stem die hij graag de hoogte in stuurt. Dat lukte hem ook aardig ondanks dat hij ziek was. ‘I’m sorry if I won’t be able to hit the highest notes, feel free to sing along’ – dat is van je zwakte je sterkte maken. Ook de gitarist toonde zich regelmatig. Enkel de dame aan de toetsen, nota bene de enige vrouw in het vijftal, dreigde een beetje van het podium te vallen, letterlijk en figuurlijk, want ze stond redelijk ver aan de zijkant. Een ongelukkige positie, maar dat zal aan plaatsgebrek gelegen hebben. Desondanks speelde ook zij een heel straffe set, waar inhoudelijk niets op aan te merken viel.
Echte meezingmomenten waren er niet, al zagen we af en toe wel enkelingen meebrullen. Er werd wel stevig geheadbangd en bij momenten zelfs gecrowdsurft. The Mystery Lights weten door hun jarenlange ervaring perfect hoe ze een set moeten opbouwen en naar een hoogtepunt brengen. Naar het einde van de show toe, rond minuut veertig, ging het van warm naar heet in de Roma. Dat deden ze door opnieuw te kiezen voor wat snellere nummers zoals “Traces” en afsluiter “Thick Skin”. Hierop waagden enkele fans zich aan wat stagediven. Dat was ook de gitarist niet ontgaan. Heel het concert schudde hij geconcentreerd lekkere gitaarrifss en solo’s uit zijn mouw en hield hij zich cool, maar tijdens het stagediven kon er ook bij hem een lachje af. Missie geslaagd dus.
Het was een heel gezellige avond in de Roma, de muziek stond luid en het bier was koud. Het aanwezige volk deed zijn uiterste best om het feestje helemaal af te maken, op de scheurende gitaren van een garagerockband die absoluut wist van aanpakken. Uitkijken dus naar een volgende passage, en hopelijk een nog dikker feest.
Setlist:
Synthro
Can’t Get Through To My Head
Someone Else Is In Control
I’m So Tired (Of Living In The City)
Follow Me Home
Flowers In My Head, Demons in My Hair
Goin’ Down
Without Me
Too Many Girls
Too Tough To Bare
Melt
Too Much Tension
Watching The News Gives Me the Blues
Traces
It’s Alright
What happens When You Turn The Devil Down
Thick Skin
