Zolang het niet nodig is, verandert een mens zijn gewoonten niet. En wanneer is een verandering dan nodig? Je kan stellen dat deze wijziging geprojecteerd wordt op jezelf en dat pakt soms goed uit en soms falen we in deze verandering. Genoeg psychologische bullshit, tijd voor muziek. Muziek die ook gedurende de jaren van bestaan tijd gehad heeft om te rijpen en daar waar nodig aan te passen. De verandering is niet zodanig aanwezig, want je kan in het geval van Wolf Parade spreken van een logische evolutie.
Wolf Parade is een Canadese indierockband die startte in 2003 en in 2011 de aardkloot vaarwel zei. Na een break van vijf jaar kwamen ze in 2016 terug en in 2017 brachten ze hun vierde album Cry, Cry, Cry uit. Dat het een van de paradepaardjes is van Sub Pop hoeft ons niet verbazen, want Wolf Parade is er altijd in geslaagd om een constante kwaliteit te brengen. Hun indierock is nog steeds hoog aangeschreven en dient voor velen als referentie. Ook dat laten ze op het nieuwe Thin Mind horen en dat zal na vandaag alleen maar toenemen.
De evolutie in hun muziek is ergens heel logisch en dat heeft zeer weinig te maken met ouder te worden. Ervaring en ouder worden gaan vaak hand in hand, maar toch gebruiken we liever dat eerste woord. Deze ervaring wordt goed uitgespeeld door een sterke songwriting. Je hoort dat veel nummers op een of andere manier zeer toegankelijk zijn zonder dat er ergens aan kwaliteit wordt ingeboet. Nergens bespeur je bijgevolg een zweem van platte, commerciële toestanden. En dat lukt toch enkel de groten in de muziekwereld.
Het is ook enorm lastig om nummers apart te bespreken. De singles “Against the Day”, “Forest Green” en “Julia Take Your Man Home” zijn uitstekende nummers. Maar om nu te besluiten dat deze de hoogtepunten van de plaat zijn, lijkt ons andere nummers te kort doen. Luister dan ook maar naar de opener “Under Glass” en dan weet je meteen wat we bedoelen. Wolf Parade laat zich op dit album op geen zwak moment betrappen. Thin Mind speelt misschien af en toe wat op zekerheid en veiligheid, maar door de hoge kwaliteit van de muziek kunnen we daar weinig tegen in brengen.
De genres die Wolf Parade hanteert, zijn elke langspeler gegroeid. Daar waar ze initieel vertrokken van indierock, hoor je nu ook wat meer elektronische invloeden die op Cry, Cry, Cry ook al te horen waren. Dat maakt het allemaal wat lichter en meer verteerbaar. Door de diepere stem van Dan Boeckner hoor je ook new wave/postpunk invloeden en dat geeft het album tegelijk ook wat meer zwaarte en diepgang. Door de overvloed aan invloeden blijft dit een interessante plaat die na elke luisterbeurt ergens wel een nieuwe ontdekking laat horen.
Wolf Parade heeft het jaar mooi geopend met een mooi uitgebalanceerde plaat. Het enige minpuntje bestaat erin dat Thin Mind nogal veilig en zeker is. Anderzijds is dit een logische opvolger van Cry, Cry, Cry en Wolf Parade blijft nieuwe invloeden in hun platen toevoegen. Op 10 maart komt Wolf Parade deze plaat voorstellen in Brussel in de Botanique.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
