Nicolas Godin draait al vele jaren mee in de muziekwereld. Sinds 1995 vormt hij Air met Jean-Benoît Dunckel en sinds een paar jaar lost Godin ook solomateriaal. Concrete and Glass is zijn nieuwste wapenfeit en dat is er eentje geworden om te koesteren. De plaat ontstond naar aanleiding van de composities die hij schreef voor tentoonstellingen van de meest bekende werken van architecten Richard Neutra, John Lautner, Mies van der Rohe, Claude Parent, Constantin Melnikov, Pierre Koenig en Le Corbusier. Hoe dat allemaal precies in zijn werk ging, lees je in ons interview met hem. Hoe dat allemaal precies klinkt, kan je hier ontdekken en gelukkig is het even wonderlijk als voorspeld. Godin bewijst nog maar eens heer en meester te zijn in zijn elektronische parallelle wereld, wat resulteert in een sterk verhoogde kans op vervoering.
En zo begint het. De titeltrack voert je op slag weg in de richting van een pastelkleurig toefje atmosfeer. Pas na alle tien de nummers komen we opnieuw op vaste grond terecht, met een verward hoofd dat nog lang niet zal bekomen van de productionele touwlopers die Nicolas en zijn entourage wel niet zijn. Concrete and Glass werd dan ook duidelijk geplamuurd door suggestieve heerlijkheid en zeemzoete elektronica zoals we Godin en bij uitbreiding Air al jarenlang kennen. Toch kennen zijn schrijfsels tegelijkertijd voldoende openheid om verschillende invloeden door te laten sijpelen en ieder nummer een verfrissend karakter te geven.
Hoe alles zó juist kan zitten? Godin beschrijft het zelf als het resultaat van ‘warm en koud’-hints ervaren in de studio en met een foutmarge van nul procent hebben we kunnen constateren dat Nicolas inderdaad een krak blijkt in verstoppertje. Zonder aarzelen stevent de man recht op zijn doel af, en dat alles bovendien zonder platvloerse tactiekjes uit zijn hoed te moeten toveren. Binnen de vingerknip wordt de telkens andersoortige sfeer van iedere song neergepoot en weet je al dat het gelaagde plaatje opnieuw zal kloppen als een bus.
Godin componeert zijn songs vanuit wiskundig perspectief, maar dat betekent geenszins dat ze mechanisch aanvoelen. Integendeel, met een ongeziene lading nauwkeurigheid boetseert de Fransman een delicate waas van klanken die glad in elkaar overvloeien en een standvastig resultaat opleveren waarvan niemand het bestaansrecht in twijfel wil trekken.
Opmerkelijk hoe een warme popsong als “Back to Your Heart” (met Kate NV) zo ongeveinsd kan klinken en hoe de albumafsluiter geen gepastere titel kon dragen dan “Cité Radieuse”. Je beleeft de hectiek van een levendige stad, die vol neonlichten en onophoudelijke passage van onbekenden op het einde toch kan fungeren als een baken van charme. Datzelfde contrast tussen veiligheid en een onbekende smaak speelt evenzeer in “Time on My Hands” (met Kirin J Callinan) en “The Border”. Godin laat het klankenspel klinken als thuiskomen in een exotische setting die je in werkelijkheid nog nooit eerder verkend hebt. Nostalgisch hunkeren naar een verhaal, sentiment en tijd die je niet eens zelfs hebt ervaren: klaarblijkelijk kan het.
Ook de doorwinterde Airfans kunnen aan hun trekken komen op Concrete and Glass. “The Foundation” (met Cola Boyy) heeft veel op synthesizer gebaseerde Airkantjes en zeker “What Makes Me Think About You” klinkt als een Airopflakkering. Daarop is er overigens geen beginnen aan het onderdrukken van ons kippenvel: met een ronde synthklank, Godin die zingt door de vocoder en de sentimele titel herhaalt en herhaalt tot we gans gesmolten zijn, een perfecte instrumentatie en fantastische tussenstukken die je hele avond om zeep kunnen helpen door de hoge gevoeligheidsgraad… Het woord ‘prachtig’ is niet overdreven.
De zelfverklaarde studioman Nicolas Godin heeft er weer een bijzondere plaat bij. Hij blijft trouw aan zijn verleden, maar houdt daar allesbehalve krampachtig aan vast. Vernieuwing en verfijning staan centraal op dit werk van een duidelijk gepassioneerde muzikant met een uitzonderlijk ontwikkeld evenwichtsorgaan inclusief warmteradar.
