De Amerikaanse jazzcomponist, multi-instrumentalist en producer Jeff Parker (onder meer bekend door zijn gitaarwerk bij de postrockband Tortoise) werkte zich al goed in de kijker met de release van het magistrale album The New Breed, dat naderhand via het erg invloedrijke en bij uitstek progressieve International Anthem label ook als deluxe-editie met enkele bonustracks verscheen. Dat album was een ode aan diens vader toen die tijdens de opnames overleed, lichtte de muzikant destijds toe. Met dit nieuwe album draait hij het gegeven wat om en krijgen we deze keer een knappe ode aan Parkers moeder Maxine Max Brown geserveerd.
Op Suite For Max Brown ligt het vertrekpunt ontzettend vaak bij kleine fragmenten. Talloze, hoofdzakelijk door hiphop beïnvloede beats en samples vormen net als kleine zaadjes de oorsprong van nieuw leven. Zelfs in een industrie die grotendeels kampt met de uitdaging van het digitale gaat het bij vooruitstrevende musici Parker en co om het samenbrengen en langzaam kneden van kleinere elementen tot een samenhangend en verfrissend geheel. Zo begon Parker voor het nieuwe album zelf kleine stukjes en sketches op te nemen met allerhande instrumenten, gaande van keys, mbira (duimpiano) tot samplers.
Toch koos de Amerikaanse Parker er gaandeweg voor om ook een handvol anderen bij dit project te betrekken, zoals onder meer trompettist Rob Mazurek met wie hij al een jarenlange band heeft en trompettist Nate Walcott (bij onder andere Conor Oberst). Daarnaast recruteerde hij enkele drummers/percussionisten zoals Jamire Williams, Makaya McCraven en Jay Bellerose (Wilco). En om het geheel verder mee in te kleuren, zocht hij ook verdere ondersteuning bij celliste Katinka Kleijn en bij dochter Ruby, die op The New Breed ook al een bescheiden gastrol invulde.
Het korte “Build A Nest (ft. Ruby Parker)” wordt meteen ingezet met een losse, door hiphop en gospel beïnvloede laidback feel. Zo schuifelen Parker en co met enkele handclaps je oor binnen. Ook wordt de compositie opgefrist met een paar blue piano notes en indringende gitaarsolo’s. Met een tussendoortje als “C’Mon Now” (inbegrepen een door Parker bewerkte sample van Otis Redding) voel je goed aan dat een sobere beat en een hoogst aanstekelijk trompetriffje de basis vormen van de plaat. Het nummer vormt de perfecte aanloop naar een manisch “Fusion Swirl”, een van de absolute hoogtepunten op dit heerlijke album. Opvallend vanwege de percussie, maar des te indrukwekkender als je beseft dat Parker alles zelf bedacht; van percussie, gitaar, basgitaar tot samples.
Nog interessanter wordt dit alles doordat Parker een muziektraditie salueert: op “After the Rain” horen we een knap staaltje Coltrane met prachtig gitaarwerk. Die nostalgie wordt toegevoegd aan een meeslepend geheel, waarbij de focus helemaal ligt op de weldadige vrijheid die improvisatie kan bieden. Het levert een kort en strak gehouden album op dat regelmatig een focus op eerder jazzy en laidback accenten legt, maar dat her en der ook een reflex heeft om in te zetten op flukse grooves.
De kanteling komt er met “Metamorphoses”: een spel met glockenspiel en sequencers, alweer een tussendoortje dat net als “Lydian, Etc.” strategisch geplaatst is om de plaat als geheel verder mee op te waarderen. Dat brengt ons bij een woelig en onstuimig “Gnarciss”, waarin de combinatie tussen samplers, trompetten en een vingerwijzing naar Joe Hendersons “Black Narcissus” een knoert van een feelgoodtrack opleveren.
Suite For Max Brown zoekt in sterke mate vernieuwing op, maar blijft evenwel grotendeels op improvisatie stoelende muziek. Parker geeft dus te kennen dat er in enige mate een overlap is met The New Breed, maar hij legt de focus hier sterker op specifieke avonturen met onder meer loops. Jazz blijft evenwel het intrinsieke DNA van Parker, die zich hier opnieuw laat inspireren door familiebanden, maar zich ook laat leiden door de onophoudelijke zoektocht naar nieuwe geluiden en inspiraties. We ontdekken bijvoorbeeld funk, hiphop en elektronica op het freewheelende “3 For L”, waarin het vrije experiment centraal staat. Nadien belanden we bij het wellustig groovende “Go Away”, waarin het fraaie gitaarwerk van Parker als componist/gitarist/producer op een bedje van loops een erg goede beurt maakt en de groep finaal halt houdt bij het heerlijke eindpunt “Max Brown”.
Ontdek meer muziek op onze Spotify.
